زندگی ؛ همین نفَسِ با هم بودنهاست زندگی ؛ قدِ سُرمه ی چشمِ کودک ؛ کوتاست خانه ی ما ، انباریِ غَمَم دارد ، اما در حیاتَش ؛ پُرِ گلدانِ شعمدانیِ فرداست  زندگی ؛ طراوتِ یک ریحان است وَ به اندازه بویِ طراوتَش ؛ فرصت داریم زندگی ؛ تعادلِ احساس وُ دانایی ست گاه بنشانَد و برخیزیم ، گاه بُگریزد وُ بگذاریم بِبَرم ؛ به دهِستانِ بِکرِ خودَت آباد ! تا لبِ چشمه ی صداقتَت ؛ رُخ بسپارَم خانه ؛ خانه ؛ آباد کُنَم ؛ دهِ را با عشق پس از آن ؛ نامِ آنرا ؛ دهِ عشق آباد بگذارم آدمی ، کِی نخواهد ، دشمنی وُ بیزاری !؟ آدمی ، کِی بدانَد ، دوستی وُ بی آزاری ؟ آدمی ، تا که بوده است ، همین بوده ! آدمی ، قصه ی نا تمامِ مَن مَنِ تکراری ! زندگی ، شعرِ نگفته ی ، ما آدم هاست زندگی ، با همه ، زشتی اَش ، زیباست !! بَس شکستیم کوزه زِ کینه ، کویریم زندگی ، تشنه کامیِ ما ، لبِ دریاست گفته بود سهراب : ( چشم ها را باید شست آب ، در یک قدمیِ ماست ) . . شعر و عکس #رشید_خموشی 📝📸 #سپندارمذگان 👩‍❤️‍👨 اسفند ۱۴۰۲ #آران_و_بیدگل ❄️☃️🌨️ #محسن_چاوشی 🎧