آیه بامداد پنجشنبه : #قرآن . سوره غافر : اللَّهُ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ اللَّيْلَ لِتَسْكُنُوا فِيهِ وَ النَّهارَ مُبْصِراً إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَشْكُرُونَ «61» . خداوند كسى است كه #شب را براى شما قرار داد تا در آن آرام گيريد و روز را روشنى بخش ساخت؛ همانا خداوند نسبت به مردم لطفِ بسيار دارد ولى بيشتر مردم #شكرگزارى نمى‏ كنند. . نكته‏ ها: در آيه‏ى قبل، به دعا و عبادت دعوت شديم، در اين آيه، خداوند گوشه‏اى از نعمت‏هاى خود را بيان مى‏كند تا روح معرفت و عشق و پرستش و دعا را در ما زنده كند. پيام‏ها: 1- عبادت و دعا به درگاه كسى رواست كه آفريننده شب و روز و تأمين كننده نيازهاى ماست. ادْعُونِي‏ ... اللَّهُ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ اللَّيْلَ‏ ... 2- شب براى آرامش و روز براى نشاط و تلاش است. «اللَّيْلَ لِتَسْكُنُوا فِيهِ وَ النَّهارَ مُبْصِراً» 3- استراحت مقدّمه‏ى كار است. ( «لِتَسْكُنُوا» قبل از و «النَّهارِ مُبْصِرَةً» آمده است). 4- شب و روز در كنار هم نعمت است. «اللَّيْلَ‏- النَّهارَ» 5- فضل خداوند در دنيا شامل مؤمن و كافر مى‏شود. «لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ» 6- كسى از خداوند طلبى ندارد، آن چه مى‏دهد لطف اوست. «لَذُو فَضْلٍ» 7- نشانه‏ى فضل او آن است كه با اين كه مى‏داند اكثر مردم ناسپاسند، باز هم لطف خود را دريغ نمى‏ كند ! «لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَشْكُرُونَ» 8- اكثريّت، نشانه‏ى حقّانيّت نيست. «أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَشْكُرُونَ» 9- خداوند منتظر شكر و سپاس ما نيست. ما وظيفه داريم او را سپاس گوييم. «لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَشْكُرُونَ» 10- شب و روز دو #نعمتى است كه سزاوار شكر هستند. جَعَلَ لَكُمُ اللَّيْلَ‏ ... وَ النَّهارَ ... وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَشْكُرُونَ‏

آیه بامداد شنبه : #قرآن . سوره فصّلت‏ : وَ إِذا أَنْعَمْنا عَلَى الْإِنْسانِ أَعْرَضَ وَ نَأى‏ بِجانِبِهِ وَ إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعاءٍ عَرِيضٍ «51» و هرگاه به انسان كافر #نعمتى بخشيم، روى گرداند و خود را كنار كشد و هرگاه #شرى به او رسد پس دعايى طولانى كند. نكته ‏ها: كلمه‏ى‏ «نَأى‏» به معناى دور شدن است؛ و هرگاه با واژه «جانب» بكار رود، كنايه از تكبّر و غرور است. «نَأى‏ بِجانِبِهِ» يعنى به خاطر نعمت و رفاه مغرور شد و متكبرانه خود را كنار كشيد. كلمه‏ى‏ «عَرِيضٍ» به معناى پهن و كنايه از دعاى زياد است. سؤال: درآيه 49 خوانديم: «إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ كانَ يَؤُساً» همين كه شرّى به انسان رسيد دچار يأس مى‏شود ولى در اين آيه مى‏فرمايد: «إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعاءٍ عَرِيضٍ» همين كه شرّى به انسان رسد، دعايى طولانى دارد، سؤال اين است كه چگونه انسان مأيوس دعا مى‏كند؟ پاسخ: شايد بتوان گفت كه مراد از دعا، استمداد از خداوند نيست، بلكه همان #يأس است كه به صورت جزع و جيغ و ناله اظهار مى‏كند و هر دو آيه يك مسأله را مطرح مى‏كند لكن در يك جا مى‏فرمايد: مأيوس است و در جاى ديگر مى‏فرمايد: به خاطر يأس جيغ و داد مى‏زند، نظير آيه‏ى‏ «إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً» پيام‏ها: 1- رفاه يا سختى در ميدان زندگى براى بروز و ظهور خصلت‏هاى آدمى و آفات روحى اوست. إِذا أَنْعَمْنا ... وَ إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ 2- رفاه، مايه‏ى غفلت است. أَنْعَمْنا ... أَعْرَضَ‏ 3- نعمت‏ها از خداست‏ «أَنْعَمْنا» ولى حوادث تلخ نتيجه عملكرد يا خصلت‏هاى بد خود انسان است. «مَسَّهُ الشَّرُّ» (شرّ به خدا نسبت داده نشده است) 4- انسان #تربيت نشده كم ظرفيّت است. «إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعاءٍ عَرِيضٍ» 5- مشكلات و تنگناهاى زندگى در مقابل نعمت‏هاى اعطا شده از سوى خداوند به او اندك است. (براى نعمت كلمه‏ «أَنْعَمْنا» آمده، ولى براى شرّ كلمه‏ «مَسَّهُ» آمده كه به معناى تماس ساده است.)