با نوک پا تلاش می‌کنم پوست بستنی را از دست باد بیرون بکشم و کنار بلوک رنگ پریده به آرامش برسانم.
باد یک‌دنده‌تر از آن است که به تقلایم توجه کند، دست زیرش می‌اندازد و با یک فوت تا نوک درخت پروازش می‌دهد.
نگاهم رد براقش را تا شاخه‌ای که کلاغ رویش نشسته دنبال می‌کند.
- اَه... لعنتی، امروز فقط دیدن تو رو کم داشتم.
هنوز پلک چپم می‌پرد، دیگر حوصلۀ گریه کردن ندارم.
سر سیاهش را کج می‌کند و با چشم‌های وق زده نگاهم می‌کند.
مشت گره کرده‌ام را به سمتش پرت می‌کنم:
- برو گم‌شو.
بی اعتنا به صدای خش‌دارم صدای کریهش را بلند می‌کند.
قار... قار...
- خفه شو...
با حرص سنگ ریزه‌ای حوالۀ شاخۀ زیر پایش می‌کنم.
پرواز که می‌کند صدایش همه‌جا پخش می‌شود.
انگار دوستانش خیلی وقت است منتظرند که همه باهم جوابش را می‌دهند.
چنارهای بلند خیابان، سیاهی پرهایشان روی آسمان می‌تکانند.
سیاهی به چراغ‌ها و پرچم‌های رنگارنگ شهر هم سرایت کرده است.
دلم بهانه‌گیر شده، مثل چشم‌های ورم کردۀ مردم که از چند روز پیش مدام می‌بارد.
یکی هم نیست حرفی چیزی بزند طلسم بغضم را بشکند.
بوی کباب دل آشوبم می‌کند.
بینی‌ام عجب تیز شده از دره‌های ورزقان تا اینجا بوی سوختنی را خوب حس می‌کند...
سارا طهماسبی
#سید_شهیدان_خدمت #شهید_جمهور #رئیسی_عزیز
🌐
zil.ink/artkermanshah
ⓐⓡⓣⓚⓔⓡⓜⓐⓝⓢⓗⓐⓗ
