اگر دانه بودیم شاید دوباره می‌رُستیم از ضمیر خاک و می‌تنیدیم به هم چون شاخه‌های یک درخت اگر قطره بودیم شاید دوباره می‌چکیدیم بر گونه‌های گل و می‌رسیدیم به هم در بازدم‌ یک صبح اگر آوازی بودیم شاید از گلوی پرنده‌ای کوچک می‌تراویدیم و می‌رسیدیم به هم در شبی بزرگ می‌رسیدیم به هم تا شب زیبا باشد و درخت زیباتر انسانیم اما در سکوت شعرهایمان می‌گرییم و به هم نمی‌رسیم... #صدیق‌_قطبی