سخن مردگان @Asemani_bashim

مرحوم علامه طباطبايى از مرحوم آیت الله ميرزا على آقا قاضى ـ رضوان اللّه‏ عليه ـ نقل كردند كه فرمود: در نجف اشرف در نزديكى منزل ما، مادر يكى از دخترهاى افندى‏ها فوت كرد.اين دختردرمرگ مادر بسيار ضجّه مى‏كرد و جدا متألّم و ناراحت بود و با تشييع كنندگان تا قبر مادر آمد و آنقدر ناله كرد كه تمام جمعيت تشييع كنندگان را منقلب نمود. تا وقتى كه قبر را آماده كردند و خواستند مادر را در قبر بگذارند فرياد مى‏زد كه من از مادرم جدا نمى‏شوم، هرچه خواستند او را آرام كنند، مفيد واقع نشد؛ ديدند اگر بخواهند دختر را به اجبار جدا كنند، بى‏شك جان خواهد سپرد. بالاخره بنا شد مادر را در قبر بخوابانند و دختر هم پهلوى بدن مادر در قبر بماند، ولى روى قبر را از خاك انباشته نكنند و فقط روى آن را تخته‏اى بگذارند و دريچه و شكافى نيز تعبيه كنند، تا دختر نميرد و هر وقت خواست از آن بيرون بيايد. دختر در شب اول قبر، پهلوى مادر خوابيد. فردا سرپوش را برداشتند كه ببينند بر سر دختر چه آمده، ديدند تمام موهاى سرش سفيد شده است. گفتند: چرااينطور شده است؟ گفت: شب كه من پهلوى مادرم خوابيدم، ديدم دو نفر از ملائكه آمددو فرشته مشغول سؤال از عقايد او شدند و او جواب مى‏داد. از توحيد پرسیدند پاسخ داد: خداى من واحد است؛ از نبوت پرسيدند؛ پاسخ داد:پيغمبر من «محمد بن عبداللّه‏» است. پرسيدند: امامت كيست؟ آن مرد محترم كه در وسط ايستاده بود، گفت: «لَسْتُ لَها بِامامٍ؛ من امام او نيستم.»  در اين حال آن دو فرشته چنان گرزى بر سر مادرم زدند كه آتش به آسمان زبانه كشيد. من از وحشت و دهشت اين واقعه به اين حال كه مى‏بينيد، در آمده‏ام.  مرحوم قاضى ـ رضوان اللّه‏ عليه ـ مى‏فرمود: چون تمام طايفه دختر سنّى مذهب بودند و اين واقعه طبق عقايد شيعه واقع شد، آن دختر شيعه شد و تمام طايفه او كه از افندى‏ها بودند، همگى به بركت اين دختر شيعه شدند. ✍معادشناسى ج 3، ص 108ـ110. @Asemani_bashim

حضرت آية‏اللّه‏ العظمى اراكى رحمه‏الله فرمود: روايتى است كه سندش خيلى عالى است؛ من خودم يكى از روّات آن سندم و بعد از من مرحوم آقا شيخ عبدالكريم است. بعد از آقا شيخ عبدالكريم، حاج ملا حسن يزدى است. حاج ملاحسن را حاج عبدالكريم تاييد كرده. حاج ملاّ حسن از مريدهاى خاص مرحوم سيد طباطبايى ـ صاحب عروة ـ بود؛ به قدرى به او علاقه داشت كه دخترش را هم به تزويج او در آورد.مرحوم ملا حسن يزدى گفت: در يزد كه بودم، در محلى به نام «تفت» كوهى است به نام كوه تفت ـ كه در توحيد مفضل هم مرحوم مجلسى قضيه عجيبى از كوه تفت يزد نقل كرده ـ مى‏گويد: در كوه تفت عابدى بود كه مدت‏ها در آن كوه مشغول عبادت بود. در آن‏جا منزل كرده بود و عبادت مى‏كرد. من رفتم به ديدن او ببينم از درويشان است [يا نه. وقتى رفتم] فهميدم كه اعمالش از روى رساله عمليه و درست است. به او گفتم تو كه تا به حال اين‏جا بوده‏اى، آيا چيز تازه‏اى ديده‏اى؟ گفت: بله؛ ديده‏ام. يك روز اين‏جا نشسته بودم، شخصى آمد و گفت: شما مقيّد هستى كه اين‏جا تنها باشى! دلت رفيق نمى‏خواهد؟ اگر يك كسى هم طالب اين وضع شما شد و خواست با شما شركت كند، مانع نيستى؟ گفتم: نه. گفت: من مى‏خواهم همين جا با شما رفيق باشم. آن عابد مى‏گويد: من چند روزى كه با او بودم از حال او تعجّب كردم. من بعد از چند ركعت نماز كه مى‏خواندم، خسته مى‏شدم؛ اما اين خستگى ندارد تا «السلام عليكم» مى‏گويد، بلند مى‏شود و مى‏گويد «اللّه‏ اكبر»؛ من حسرت مى‏كشيدم؛ همين طور مشغول نماز بود، خيلى تعجب كردم، تا اين‏كه روزى دم غروب آفتاب، رفته بودم پايين كوه (جدول آبى بود) كه براى نماز مغرب و عشاء وضو بگيرم، اول وقت نماز بخوانم. وضو گرفتم و آمدم بالا كه اذان و اقامه بگويم و آماده شوم براى نماز مغرب و عشا، ديدم اين رفيق ما رفته سر جدول وضو بگيرد و دارد بالا مى‏آيد و هى غُر غُر مى‏كند!گفتم چى شده؟ گفت: شما مى‏خواهى چكار مى‏كنى؟ گفتم: هيچ، مى‏خواهم اول وقت نماز بخوانم. گفت: به به! شما واجبات را كنار مى‏گذاريد مستحبات را مى‏گيريد؟! نماز اول وقت مستحب است، واجب كه نيست! امر به معروف واجب نيست؟! نهى از منكر واجب نيست؟! واجب را مى‏گذارى به مستحب مى‏پردازى؟!گفتم: اى بابا! گفت: همين اى باباها و مسامحه كارى‏هاى شما كار را به اين‏جا رسانده.بالاخره ما را كشان كشان آورد پايين. رفتم پايين كوه، ديديم صدا نمى‏آيد. گفت: تو بيا برويم، اين‏جا مى‏خواهى صدا بيايد، بيا برويم دم خانه. مرا برد، برد از اين كوچه به آن كوچه تا دم يك خانه.گفت: اين‏جاست. گفتم: اين‏جا هم كه صدا نمى‏آيد. گفت، بيا برويم تو. مرا به زور به داخل كشانيد! درِ خانه باز بود، رفتيم درون خانه، يك مرتبه به من الهام شد كه ما سه تا حرام را انجام مى‏دهيم كه آيا يك حرامى واقع شده يا نشده! سه تا حرام مسلم براى يك حرام مشكوك؛ تجسس حرام است. سوء ظن حرام است. داخل شدن در خانه ديگرى حرام است. اين سه حرام را انجام مى‏دهى كه آيا يك حرامى واقع شده يا نشده! گفتم: نكند تو شيطان باشى! افتادى به جان من بيچاره.تا من اين را گفتم مثل كسى كه مايوس بشود، عقب عقب رفت. گفت: تو لايق آن مقامى كه براى تو مى‏خواستم، نيستى، لايق اين مقام ميرزا على محمد باب (ميرزا على محمد شيرازى رئیس بابیها) است. بعد از ده سال از آن تاريخ، اسم ميرزا على محمد شيرازى بلند شد كه به گوش من هم رسيد. مجله حضور، ش 5 و 6، تابستان و پاييز 1371، ص 37 و 38 (مصاحبه با آية‏اللّه‏ العظمى اراكى) @Asemani_bashim

یک آیه...! وعده ای که محقق شود @Asemani_bashim

استفاده از مطالب کانال آزاد است حتی بدون نام و آیدی کانال

پدر و مادر واقعی ما کیست...؟ @Asemani_bashim

تشییع جنازه شیعیان دلیل بر این معنی روایتی است که در بحار به نقل از مناقب ابن شهر آشوب آمده است: شیعیان نیشابور (در زمان امامت حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام)) جمع شدند، وشخصی به نام محمد بن علی نیشابوری را انتخاب کردند تا به مدینه برود وحقوق شرعی وهدایای شیعیان را به خدمت امام زمانشان ببرد. سی هزار دینار وپنجاه هزار درهم پول ومقداری جامه به محمد بن علی دادند. در این میان [یکی از بانوان با ایمان به نام] شطیطه یک درهم تمام عیار ویک تکه پارچه خام که با دست خودش رشته بود وچهار درهم ارزش داشت، پیش آورد وگفت: خداوند از حقّ خجالت نمی کشد. (یعنی حقوق امام (علیه السلام) گرچه کم باشد باید پرداخت). آنگاه آن جمعیت جزوه ای آوردند که هفتاد ورق بود در هر صفحه سؤالی نوشته بودند وبقیه اش سفید بود تا جواب زیر آن نوشته شود، هر دو صفحه را روی هم گذاشته وبا سه بند که هر بندی یک مهر خورده بود بسته بودند. گفتند: این جزوه را شب هنگام به خدمت امام (علیه السلام) ببر وفردای آن بازگیر ومهرها را نگاه کن اگر نشکسته بود پنج تا از آنها را بشکن وببین آیا جواب سؤال ها را داده است یا نه، که اگر بدون شکسته شدن مهرها جواب داده بود، او همان امام است ومستحقّ این اموال، وگرنه اموال را به ما بازگردان. محمد بن علی نیشابوری به مدینه مشرّف شد ونزد عبد الله افطح رفت او را امتحان کرد ودانست که او شایستگی مقام امامت را ندارد، از خانه او بیرون رفت در حالی که می گفت: ربّ اهدنی الی سواء الصّراط؛ خدایا مرا به راه راست هدایت فرما. همان طور که در حیرت ایستاده بود کودکی آمد وگفت: کسی را که می خواهی اجابت کن واو را به خانه حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) برد، تا چشم حضرت بر او افتاد فرمود: ای ابو جعفر چرا ناامید می شوی وچرا به سوی یهود ونصاری پناه می بری؟ به من روی کن که حجّت وولی خدا هستم، آیا ابو حمزه در کنار مسجد جدّم مرا به تو، نشناساند؟ من سؤال هایی که در جزوه بود دیروز جواب دادم آنها را نزدم بیاور ودرهم شطیطه را هم که در کیسه است ووزن درهمش یک درهم ودو دانق می باشد، برایم بیاور، وآن کیسه چهار صد درهم می باشد که از آن وازوری است وپارچه او با جامه دو برادر بلخی یک جا بسته شده. می گوید: از سخنان آن حضرت عقلم حیران شد. رفتم وآنچه امر فرموده بود آوردم ودر پیشگاهش قرار دادم، پس درهم وپارچه شطیطه را برگرفت وروی به من کرد وفرمود: إنّ الله لا یستحیی من الحقّ. ای ابو جعفر! سلام مرا به شطیطه برسان واین کیسه پول را به او بده - در آن کیسه چهل درهم بود - آنگاه فرمود: قطعه ای از کفن هایم را نیز به او هدیه کردم پنبه این کفن از روستای ما صیدا است قریه فاطمه (علیها السلام) که خواهرم حلیمه دخت حضرت ابو عبد الله جعفر بن محمد صادق (علیه السلام) آن را رشته است. به شطیطه بگو تو از هنگام رسیدن ابو جعفر وپول وقطعه کفن تا نوزده روز بیشتر زنده نمی مانی. پس شانزده درهم از این پول را برای خودت خرج کن وبیست وچهار درهم آن را صدقه ولوازم تجهیز برای خودت قرار بده ومن بر جنازه تو نماز خواهم خواند، ای ابو جعفر هر گاه [در آن وقت] مرا دیدی مطلب را مخفی بدار که برای حفظ جانت بهتر است. سپس فرمود: این اموال را به صاحبانشان برگردان ومهر از این جزوه بگشای وببین آیا جواب سؤال ها را پیش از آنکه جزوه را بیاوری داده ایم یا نه؟ می گوید: به مهرها نگاه کردم دیدم دست نخورده است یکی از مهرها را از وسطشان شکستم، دیدم نوشته: عالم (علیه السلام) چه می فرماید درباره مردی که بگوید برای خدا نذر کردم که هر برده ای که از قدیم در ملک من بوده آزاد سازم، وچندین برده داشته باشد کدامشان آزادند؟ جواب به خط مبارکش چنین بود: هر آنکه پیش از شش ماه در ملکش بوده باید آزاد کند. دلیل بر صحت این معنی آیه شریفه است: ﴿واَلْقَمَرَ قَدَّرْناهُ مَنازِلَ حَتّی عادَ کالْعُرْجُونِ اَلْقَدِیمِ﴾(۳۶۱)؛ وگردش ماه را در منازل معین تقدیر کردیم تا مانند شاخه خرما [زرد ولاغر] به منزل او بازگردد. وجدید آن است که شش ماه نداشته باشد. مهر دومی را گشودم دیدم نوشته اند: چه می فرماید عالم (علیه السلام) درباره مردی که بگوید: والله مال کثیر (بسیار) صدقه خواهم داد. چقدر باید صدقه بدهد؟ پاسخ آن به خط آن حضرت زیرش نوشته بود: شخصی که سوگند خورده اگر گوسفنددار است باید هشتاد وچهار گوسفند صدقه بدهد واگر شتردار است هشتاد وچهار شتر بدهد واگر پول دار است هشتاد وچهار درهم بدهد. دلیل بر آن است آیه ﴿لَقَدْ نَصَرَکمُ اَللهُ فِی مَواطِنَ کثِیرَةٍ﴾(۳۶۲)؛ وهمانا خداوند شما را در جاهای بسیار یاری کرد. وجنگهای پیامبر تا هنگام نزول این آیه هشتاد وچهار جای بوده است. سومین مهر را که گشودم دیدم نوشته: عالم (علیه السلام) چه می فرماید درباره مردی که قبری را شکافته وسر میتی را از تن جدا نموده وکفنش را دزدیده باشد؟ جواب به خط حضرتش مسطور بود: دست دزد به خاطر این که از حرز وجای بسته دزدی

کرده، بریده شود وصد دینار برای بریدن سر میت بر او لازم است، زیرا که ما میت را به منزله جنین در شکم مادر فرض می کنیم که هنوز روح در او نیامده باشد که دیه نطفه بیست دینار و... تا آخر مسئله. هنگامی که ابو جعفر محمد بن علی نیشابوری به خراسان بازگشت، دید کسانی که آن حضرت اموالشان را رد کرده به مذهب فطحیه وارد شده اند، ولی شطیطه بر همان مذهب حقّ باقی مانده، سلام حضرت کاظم (علیه السلام) را به او رساند وکیسه پول وقطعه کفن را به او داد. پس همان طور که حضرت فرموده بود به مدت نوزده روز شطیطه زنده ماند وچون از دنیا رفت، امام (علیه السلام) سوار بر شتری آمد، پس از پایان مراسم او بر شتر خود سوار شد وراه بیابان پیش گرفت وفرمود: به اصحاب خودت مطلب را در میان بگذار وسلام مرا به آنها برسان وبه ایشان بگو که: من وامامان نظیر من باید که پای جنازه های شما حاضر شویم در هرجا که از دنیا بروید، پس تقوای خدا را در خود حفظ کنید. 📕میر مهر (جلوه های محبت امام زمان (عجل الله فرجه)) نویسنده: مسعود پور سید آقایی @saatibarayagha @Asemani_bashim

عبرتها و عبرت گیرندگان اندک حاج آقا عالی @Asemani_bashim

دو خط روضه در حرم مهدی رسولی @Asemani_bashim

صوت نواهنگ۱۰ دقیقه آثار زیارت حاج آقا دارستانی علی فانی @Asemani_bashim