خاطره ای از آیت الله بهجت: [حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره] شیر آب حیاط را به‌اندازۀ یک شیر سماور باز کرده بودند و داشتند وضو می‌گرفتند. گفتم: آقا، محرم دارد می‌آید و من یک ماه برای تبلیغ می‌روم. سفارشی کنید که آویزه گوشم کنم. همان‌جور که وضو می‌گرفت، تکیه داد به دیوار و آهسته گفت: «آسید محمد! سعی کن هر شبانه‌روزی یک‌مرتبه برای امام حسین علیه‌السلام گریه کنی...» . ✍️برگرفته از کتاب ردپای سپید، ص۵٧ @Asemani_bashim

کلیپ ۴ دقیقه آنچه درمقابل گریه بر امام حسین علیه السلام میدهند آیت الله سید احمد نجفی @Asemani_bashim

کلیپ ۵دقیقه خداهمه چیز رابه امام حسین علیه السلام داد مهدی توکلی @Asemani_bashim

آیت الله جوادی آملی: آنچه مربوط به عاشوراي سالار شهيدان است: برخي‌ها خيال مي‌كنند عاشورا براي عبرت است، نه براي عَبره؛ اما سالار شهيدان فرمود من براي دو چيز شهيد شدم: هم براي عبرت, هم براي عَبره; عبرت گرفتن به آن عزاداري مي‌گويند كه حركت كند, پويا باشد, عبور كند از جهل به علم, از جهالت به هدايت, از كُندروي به اعتدال, از بيراهه رفتن به استقامت، اين را مي‌گويند عبرت, عبرت يعني عبور. آن عزاداري كه تماشا مي‌كند، او اهل عبرت نيست، او فقط مي‌نالد اهل اشك است، دو روز كه عاشورا سپري شد براي او اثري ندارد، چون او عبرت نگرفت، عبور نكرد، تماشا كرد. اصرار قرآن كريم بر اين است كه ﴿فَاعْتَبِرُوا﴾، ﴿فَاعْتَبِرُوا﴾، ﴿فَاعْتَبِرُوا﴾[4]. شما اگر بخواهيد بررسي كنيد مي‌بينيد آيات فراواني است كه خدا فرمود عبرت بگيريد,[5] عبرت بگيريد يعني چه؟ يعني بايستيد؟ آدمِ ايستا كه اهل عبرت نيست، آن‌كه عبور كرد از رذيلت به فضيلت و فرشته‌خوي شد، او عبرت گرفت. پس حضرت فرمود من هم براي عبرت شهيد شدم و هم براي عَبره, «عَبره»؛ يعني آن‌قدر اشك فراوان بريزد كه از چشم به صورت بريزد. اين بيان نوراني حضرت است كه فرمود: «أَنَا قَتِيلُ الْعَبْرَة»[6]؛ من آن‌قدر اشك را دوست دارم كه كلّ صفحه صورت را پُر كند, چرا؟ اين اشك خاصيتش چيست؟ آن وارستگي خاصيتش روشن است، اما اين اشك خاصيتش چيست؟ پس آن‌كه مي‌گويد عاشورا براي عبرت است سخني گفته است، ولي ناقص است نه كامل, كمال در اين است كه عبرت با عَبره, عَبره يعني اشك ريختن به قدري كه تمام صورت را پُر كند: «أَنَا قَتِيلُ الْعَبْرَة». ✍️درس اخلاق 26/ 6/97 @Asemani_bashim

صوت سه دقیقه روضه حضرت رقیه سلام الله علیها حاج آقا عالی @saatibarayagha @Asemani_bashim

اسمتو بنویس...! در این ایام اسمتو بنویس با یک صدقه برای سلامتی امام زمان علیه السلام با یک قطره اشک بر جدش و بعد از آن دعا برای ظهورش با نصب یک پرچم به نیت ظهورش با نذر یک وعده غذا به نیابت او در عزای جدش مهم نیست چگونه فقط اسمتو بنویس...! @saatibarayagha @Asemani_bashim

کلیپ استوری شیرخوارگاه حسینی @saatibarayagha @Asemani_bashim

کلیپ تصویری سه دقیقه مرهم واسه چشم ترم میخوام حال دلم بده حرم میخوام نریمان پناهی @saatibarayagha @Asemani_bashim

حاج محمد اسماعيل دولابي: برای امواتتان استغفار کنید. شجره‎ی خود را به یاد بیاورید و برای ایشان طلب مغفرت کنید تا کارتان راه بیفتد. برای پیامبر و ائمّه و همه‎ی انبیا و مرسلین علیهم السّلام هم صلوات بفرستید تا همه‎ی آسمان و زمین همراه و کمک ‎کارتان شوند. 📘مصباح الهدي ص٢٦٨ @Asemani_bashim

از خود شیخ جعغر شوشتری آورده اند كه فرموده:"زمانى كه از تحصيلات علمى خويش در حوزه نجف فارغ شدم و به وطن خود «شوشتر»، بازگشتم با تمام وجود دريافتم كه بايد در هرچه بيشتر و بهتر آشنا ساختن مردم با معارف قرآن و اسلام بكوشم، به همين جهت در گام نخست تصميم گرفتم كه روزهاى جمعه را منبر بروم و پس از آن با فرا رسيدن ماه رمضان، به خاطر انجام اين مسئوليّت به منبر خويش ادامه دادم، امّا شيوه كار اينگونه بود كه: تفسير صافى را به دست مى گرفتم و از روى آن مردم را وعظ و ارشاد مى نمودم و در آخرين بخش منبر هم، به بيان مشهور و معروف كه هر غذايى نياز به نمك دارد و نمك مجلس وعظ وارشاد نيز، روضه و يادآورى و بازگويى مصائب جانسوز عاشورا و حسين عليه السلام است، به ناچار از كتاب «روضة الشهداء» مقدارى مرثيه مى خواندم. ماه محرّم را نيز كه در پيش بود، به همين صورت گذراندم؛ امّا به هيچ عنوان توانايى جدايى از كتاب و منبر رفتن بدون كتاب را نداشتم و مردم نيز بدين صورت بهره كافى نمى بردند، امّا به هر حال حدود يك سال بدين صورت گذشت. سال بعد با فرا رسيدن محرّم با خود زمزمه كردم كه: تا چه زمانى بايد كتاب در دست گيرم و از روى كتاب مجلس و منبر را اداره كنم ؟ و تا كى نتوانم از حفظ منبر بروم؟ بايد چاره اى بيانديشم و خويشتن را از اين وضعيّت ناگوار نجات بخشم. امّا، هر چه در اين مورد انديشيدم راه به جايى نبردم و بر اثر فكر زياد، خستگى سراسر وجودم را فراگرفت و از شدّت نگرانى به خواب خوشى رفتم. در عالم رؤ يا ديدم كه در سرزمين كربلا هستم، آن هم درست به هنگامى كه كاروان حسين عليه السلام در آنجا فرود آمده است. به همه جا نگريستم، چشمم به خيمه اى برافراشته افتاد، دريافتم كه سپاه دشمن در صفهاى فشرده بر گرد خيمه حسين عليه السلام گرد آمده اند، گام به پيش نهادم. ديدم خود حسين عليه السلام در درون آن خيمه نشسته است، وارد شدم. سلام گرمى نثار آن سيماى نورافشان نمودم كه حضرت مرا در نزديكى خويش جاى داد و به حبيب بن مظاهر فرمود: «حبيب ! شيخ جعفر، ميهمان ماست بايد از ميهمان پذيرايى كرد. درست است كه آب در خيمه نيست، امّا آرد و روغن موجود است، بپاخيز و براى ميهمان غذايى آماده ساز.» حبيب بن مظاهر به دستور حسين عليه السلام برخاست و پس از لحظاتى چند به خيمه وارد شد و غذايى پيش روى من نهاد. فراموش نمى كنم كه قاشقى هم در ظرف غذا بود. چند قاشقى از آن غذاى بهشتى صفت، خورده بودم كه از خواب بيدار شدم و دريافتم كه از بركت زيارت آن حضرت و عنايت او، نكات ولطائف و كنايات و ظرافتهايى از آثار خاندان وحى و رسالت بر من الهام شده است كه تا آن ساعت، بر كسى الهام نگشته و فهم كسى بر آنها از من پيشى نگرفته بود." «شيخ محمد تقي شوشتري» مي نويسد كه دليل بر گفتار مرحوم شيخ جعفر(اعلي الله مقامه) همان كتاب «خصائص الحسينيه» و «شصت مجلس» و «سي مجلس» و «چهارده مجلس» كه همه از ترشّحات علمي و قلمي ايشان هستند مي باشد. كتاب خصايص الحسينیه از همان نكات، لطايف، و ظرافت هايى، برخوردار است كه مى توان گفت از همان نوع مطالبى است كه بر او الهام شده و در اين زمينه فهم، كسى بر آن مطالب از او پيشى نگرفته است. ✍مقدمه ترجمه کتاب خصائص الحسینیه @Asemani_bashim

کلیپ تماشایی ۶دقیقه مداحی در هیئت پنبه کاران یزد اذانی به وقت ظهر عاشورا @Asemani_bashim

کلیپ ۹ دقیقه بسیار شنیدنی ذکر داستان توسل یک مسیحی به آقا قمر منیر بنی‌هاشم باب الحوائج علیه السلام مهدی توکلی @Asemani_bashim