زین وداع آتشین، کز شهر قرآن می کنی آستان وحی را، بی تاب و حیران می کنی ای که با جمعی پریشان، از مدینه می روی قلب زهرا را، ز حال خود پریشان می کنی تا ابد بنیاد غم، از غصه ات ماند به پا کاخ شادی را چرا با خاک یکسان می کنی؟ ای که مصباح هدایت هستی و فلک نجات از چه با این اشکها ایجاد طوفان می کنی؟ با عزیزان می روی و، زادگاه خویش را پیش چشم فاطمه، خالی ز جانان می کنی سینه بشکسته او، رفت از یادش دگر با دلی بشکسته هجران را چو عنوان می کنی مصطفی را قصه پیراهنت مدهوش کرد زینب از این پیرهن بردن، پشیمان می کنی ای ذبیح کربلا، جان ها فدای حج تو ای که خود را در منای عشق، قربان می کنی در طوافت کعبه بر گرد تو می گردد حسین کآمدی، در بیت حق، تجدید پیمان می کنی اشک بیت الله می جوشد، ز چشم زمزمش از حرم، ثارالها، تا قصد هجران می کنی کعبه بگرفته ست دامانت، که برگرد ای حسین این حرم را، ز فراقت، جسم بی جان می کنی مروه گردد بی فروغ و، بی صفا گردد صفا کربلا خوش باد، کآنجا را گلستان می کنی نهضت خونین تو، سرمشق آزادی بود بهترین تعلیم را، از درس قرآن می کنی جان فدای تربت تو، ای طبیب جسم و جان درد عالم را به درد خویش درمان می کنی ابر رحمت می شود، این چشمه اشکت ز آن، تاریک قبرت، نور باران می کنی ✍: #حبیب_الله_چایچیان #حرکت_امام_ازمکه_به_کربلا #امام_حسین 🔸🔹 اشعار آیینی 🔹🔸 https://eitaa.com/joinchat/4055105555C37d42a3592