#خطبه‌_صد‌و_پانزدهم بار خدایا ڪہ ما را بہ اعماݪمان مؤاخذت نفرمایے وبہ بھار پر بارانت و روییدنیھاے شادے افزایت برما ارزانے دار . از تو بارانے درشت و تندبار مےخواهیم تا انھا ڪہ مردھ اند زندھ سازے و انچہ را ڪہ از دست رفتہ است تدارڪ فرمایے . تفسیر اݪفاظ غریب در این خطبہ: سید رضے مے گوید : سخن ان حضرت (؏) ڪہ مے فرماید : (انصاحت جباݪنا )، یعنے، ڪوهھا از خشڪے شڪافتہ شدند. (انصاح الثوب)، یعنے، جامہ پارھ شد . (انصاح اݪنّبت ) و (صاح و صوّح) یعنے گیاھ خشڪ گردیدھ. (هامت دو ابّنا)، یعنے، چار پایان تشنه شدند .(هیام) بہ معنای عطش است. (حدابیر اݪسنین ): حدابیر جمع حدبار است و ان ناقہ اے است ڪہ بہ سبب راھ رفتن بسیار ݪاغر شدھ باشد . قحط ساݪ را بہ ان تشبیہ کردہ. ذوالرّمہ گوید : حدابیر ما تنفڪ اݪّا مناخة عݪے الخسف او نرمے بھا بݪدا فقرا معنے بیت : مادھ شترانے ݪاغر و ناتوان ، هموارھ در خوابگاھ خفتہ یا انھا را بہ بݪادے خشڪ مے رانیم. #جرعه‌ای‌_نهج‌البلاغه #التماس‌_تفڪر https://eitaa.com/joinchat/3981049917C2c61c87e69