به حرم سیده زینب و سیده رقیه -سلام‌الله‌علیها-فکر میکنم. به مهرهایی که ممکن است پیشانی مبارک آقا امام زمان-ارواحنافداه- را لمس کرده باشد، مهرهایی که شاید یکیشان را حاج قاسم برداشته و نمازی گزارده. به اینکه چه شهدایی در آنجا در سجده آرزوی شهادت کردند و آن مهر تمام آن لحظات را شاهد بوده. به صفحات مفاتیحی فکر میکنم که در قسمت زیارت امین الله، قطره اشکی روی نام «امیرالمومنین» داشته باشد، به صفحه‌ی لعن‌های زیارت عاشورا که زنانِ زائرِ حرم، گعده گرفته بودند که با صد لعن،‌ آل بنی امیه و ال زیاد و مروان را لعن کنند و آن قسمت از مفاتیح که از بس زائران، خوانده‌اندش؛ حالا تیره تر شده. به فراز دعای توسل آنجا که نام مهدی موعود می‌آید و نوجوانی با دستخط خودش گوشه‌ی آن نوشته العجل بحق زینب. به حالا که اکنون «نحن محرومون؟» آیا ازین چیزها محرومیم؟ نه. برد را کسی که کرده که از حفظ زیارت عاشورا را میخواند، یس را میخواند، کمیل را بلد است، فراز‌های ندبه و امین الله را از بر است.  و تسبیح تربتش در جیب. آری. شیعه همیشه به دل عشق را حمل میکند. مگر نه آنکه قرآن بر قلب رسول‌الله نازل شد؟  و مگر نه آنکه فرمود هر کس حب علی-علیه‌السلام- به دل داشته باشد رستگار است؟ ما سینه به سینه نقل های فاطمیه و عاشورا از بریم ای حرامیان. ما خون سرخمان یادآوری انتقام میکند. حال پرچم مرقدش را جمع می‌کنید؟😭 چقدر ابله و نادانید. بسان پیشوایانتان که گمان میکردند با سقیفه کار علی-علیه‌السلام- تمام است و با عاشورا کار حسین-علیه‌السلام-! شما هم فکر میکنید با پرچم و جمع کردن مفاتیح و ادعیه از حرم بساط شیعه و اعتقاداتش را جمع کرده‌اید. قرآن را چه می‌کنید؟ خدا ذکرش را فرستاد و فرمود؛ «نَحۡنُ نَزَّلۡنَا ٱلذِّكۡرَ وَإِنَّا لَهُۥ لَحَٰفِظُونَ» و قرآن نفْس علی‌ست. بسوزید از حفاظت پرودگار و جلوه‌ی نام حفیظ بودنش، که زینب کبری‌ست. ما با حرارت محبتمان به اباعبدالله که «اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤمنینَ لا تَبْرُدُ اَبَداً» شعله‌ای بپا خواهیم کرد عظیم؛ که دودمان شمارا خواهیم سوزاند بحول و قوه الهی و نگاه و معیت صمصام المنتقم؛ بقیه الله فی ارضه. #سیده‌زینب #سیده‌رقیه 🇮🇷🇵🇸@AsheghaneRuhollah