🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿 🌿🌿 #رسالتِ_من #قسمت۲۷۱ موتور را کناری بردم.با انگشت به کلاه فاطمه زدم، شیشه جلو را بالا زد _پیاده شو بریم یه ساندویچ بخوریم،بعد بریم دور دور سرش را بالا گرفت چشمانی اشکیش جانم را سوزاند ،کلاه از سرم گرفتم و جلویم گذاشتم _چی شده فاطمه جان ؟!! اشک دیگری از چشمانش چکید و از روی گونه اش سر خورد ،سر خم کردم _دورت بگردم اگه دوست نداری برگردیم سر بالا انداخت _ پس چی ؟؟ _چرا همیشه تو جلوتری... من این جوری دوست ندارم متوجه منظورش نشدم آرام کلاه از سرش گرفتم _حالا بگو ببینم چی می گی؟ یعنی چی من جلوترم ؟؟ _توی دوست داشتن شیرینی این حرف لبخند شد و روی لبم نشست _ قربونت برم که می دونی من عاشق ترم این که گریه نداره، چون من زودتر کشف کردم تو رو ،دل مهربونت رو ،اخلاق خوب تو ،حالا هم اشکاتو پاک کن بریم به ساندویچ بزنیم پیاده شد دستی به صورتش کشید. من هم پیاده شدم. جلو آمد و کنارم ایستاد _می دونی چقدر دوستت دارم ؟؟؟ کلام همیشگی من این بار از زبان او بیرون آمده من هم مانند خودش جواب دادم _ ما بیشتر وارد مغازه شدیم و من دو ساندویچ سفارش دادم روی صندلی روبروی فاطمه نشستم _ این رو که نمی خوای و شیرینی موتور حساب کنی ؟ _پس چی !؟ ┄┅═✧✺💠✺✧═┅┄ کپی حرام است،حتی با نام نویسنده 🙅‍♂ پارت اول 🌿🌿 🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿🌿

🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿 🌿🌿 #رسالتِ_من #قسمت۲۷۲ سرش را خم کرد و آرام گفت _ این اوووج نامردیه ،پس من ساندویچ نمی خورم _ شما که نفسی، جان بخوان لب گزید و سرش پایین‌تر رفت صندلیم را نزدیک‌تر بردم _اینجوری که خجالت می‌کشی دلم می‌خواد محکم بچلونمت فاطمه، الان دارم شکیبایی به خرج میدم صدای خنده آرامش آمد _شکیبایی رو خوب اومدی دوباره خندید،ساندویچ آماده شد، مشغول خوردن شدیم هر بار که نگاهش به من می‌افتاد چشمانش می‌خندید و گاز ریزی به ساندویچش می‌زد.با دستمال دور دهانش را پاک کرد _ بریم برای شیرینی گاز آخر را به ساندویچ زدم _چشم فاطمه خانم بزار ساندویچ وارد معده‌مون بشه بعد با چشمان ستاره بارانش نگاهم کرد صندلی را به عقب هول دادم و ایستادم _حساب بکنم و بریم پیِ امر شما ایستاده چادرش را روی سرش مرتب کرد _پس من هم میرم بیرون فاطمه سوار موتور شدم و منتظر رسالت ماندم قصد نداشتم چیزی بخواهم اما اذیت کردنش بد نبود.روی موتور نشست و سوییچ را چرخاند _ کجا بریم رسالت جان به سمتم برگشت _ مقصد با من موتور را به حرکت درآورد و من نمی‌دانستم قرار است مقصد کجا باشد _اینم مقصد نگاهم را بالا آوردم _ پاساژ _اوهوم،لباس بگیریم ┄┅═✧✺💠✺✧═┅┄ کپی حرام است،حتی با نام نویسنده 🙅‍♂ پارت اول 🌿🌿 🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿🌿

✨✨✨✨✨✨ 🔺برای vip کامل #رسالت_من، مبلغ ۵۰۰۰۰ تومان به شماره کارت  ۰۰۰۷ ۰۰۰۰ ۹۹۸۲ ۶۰۳۷ یا شماره شبای IR۳۲۰۲۱۰۰۰۰۰۰۱۰۰۰۱۶۰۰۰۰۵۲۶ پویش #ایران_همدل «کمک به مردم مظلوم غزه و لبنان❤️» واریز کنید و فیش رو بفرستید برای آی دی زیر: @Zahranamim #بگید_برای_کدوم_رمان_واریز_زدید رمان کامل با ۴۶۲ قسمت جذاب😍❌ ✨✨✨✨✨✨

💗🤍💗Ｃ᭄﷽ 🤍💗 💗 رُمـــــــــــــــان#پشــت‌بــام_آرزوهــا به قلم#زهــرا_میـم #ورق_۱۵۷ ساعتی بعد، درب اتاق باز می‌شود و ستار داخل می‌آید. با صدای قدم‌هایش، برکه نگاهش را به سمتش می‌‌چرخاند و در جوابِ آنکه حالش را پرسیده، با خشم و طلبکاری جوابش را می‌دهد و از او گلایه می‌کند که چرا ناجی‌‌اش شده! ستار که حال روحی‌اش را خوب نمی‌بیند، ترجیح می‌دهد تنهایش بگذارد. قبل از خروجش، از خداوند می‌گوید و حیاتی که دوبار به برکه بخشیده است. برکه اما نمی‌خواهد به خدا فکر کند. نمی‌خواهد به خدایی فکر کند که این روزهایش را می‌بیند و فقط نگاهش می‌کند! فردا صبح، به محض آنکه از خواب بیدار می‌شود. آنژیوکت را از دستش بیرون می‌کشد. از اتاق بیرون می‌رود و رو به پرستار می‌‌گوید: - من می‌خوام برم. پرستار، با تعجب نگاهی به او می‌کند. - کجا عزیز من؟ هنوز باید تخت مراقبت باشی. چرا آنژیوکت رو‌ کشیدی؟ از پشت پذیرش بیرون می‌آید و دست روی کمرش می‌گذارد. با مهربانی دارد او را به سمت اتاق هدایت می‌کند که برکه لرزان می‌‌گوید: - ولم کن.. بذار برم. من نمی‌خوام اینجا بمونم! نمی‌خــــــــــوام! پرستار او را دعوت به آرامش می‌کند. - عزیز من، تو که نمی‌خوای جون بچه‌تو به خطر بندازی؟ می‌خوای؟ اون چه گناهی داره؟ نفس عصبی‌اش را بیرون می‌فرستد. دست خودش نیست که از زمین و زمان عصبی است. - چیکار به تــــــــــو؟؟؟ من خودم می‌تونم برای خودم و بچم تصمیم بگیرم! الانم می‌خوام بــــــــــرم! همهٔ نگاه ها، از صدای بلند او به این سمت جلب می‌شود و پرستار دیگر هم این سمت می‌آید. برکه رو به او می‌گوید: - من می‌خوام بــــــــــرم. پرستار اخمی می‌کند. - کجا خانومم؟ چرا صداتو انداختی روی سرت؟ اینجا بیمارستانه! شما مرخص نمیشی، خودت رو خسته نکن. بفرما استراحت کن که حالت خراب تر نشه. او هم گره میان ابروانش می‌اندازد. - باید بذارید بــــــــرم! دکتر کجاست؟؟؟ پرستار ها به سختی او را داخل اتاق می‌برند. هر کسی سعی دارد آرامش کند، اما برکهٔ گریان و طلبکار از زمین و زمان به آنها اجازه نمی‌دهد. پرستاری از اتاق بیرون می‌رود و دقیقه‌ای بعد به همراه دکتر داخل اتاق برمی‌گردد. دکتر که مردی جوان است، رو به پرستار ها می‌‌گوید: - شما ها بفرمایید بیرون. پرستار ها از اتاق بیرون می‌روند. دکتر، نگاهش می‌کند و با اخم می‌‌گوید: - چی شده؟ برای چی می‌خوای بری خانومِ اسدی؟ برکه مظلومانه اشک می‌ریزد و می‌گوید‌: - اینجا موندن رو نمی‌تونم..نمی‌تونم تحمل کنـم. بذار برم دکتــــــــر.. خواهش می‌کنـــم. دکتر دست درون جیب روپوش سفیدش فرو می‌کند. - حالت خوبه که بخوام اجازه بدم بری؟ خودت هم خوب می‌دونی داری مادر میشی.. چرا می‌خوای کاری کنی که خدایی نکرده بچتو از دست بدی؟ عصبی می‌‌گوید: - می‌دونـــــــم! همه چی رو می‌دونم! می‌دونم حالم خوب نیست، می‌دونم این برای بچه خوب نیست، ولی من خودم می‌تونم برای زندگی خودم تصمیم بگیـــــــرم! دکتر اخم می‌کند. - من به عنوان پزشکت بهت اجازه نمی‌دم مرخص شی. جون شما و بچه‌ات، می‌ارزه به تصمیم احمقانه‌ای که می‌خوای برای زندگیت بگیری! داد می‌زند: - نمی‌خوام! اصلا..اصلا با تضمین خودم! هر بلایی به سرم بیاد تقصیر خودمه.. می‌خوام برم.. خواهش می‌کنم! دکتر کلافه دستی به پیشانی‌اش می‌کشد و در دل این دختر و این همه سرتقی‌اش را سرزنش می‌کند. - اجازه نمی‌دم! تمام! می‌خواهد از اتاق بیرون برود، اما برکه سریع خود را به او می‌رساند و آستین روپوش دکتر را می‌کشد. دکتر به سمتش برمی‌گردد. برکه با تهدید و با صدایی لرزان می‌گوید: - اگر..اگر نذارید برم.. به..خدا قسم فرار می‌کنم! این‌‌..این طوری بهم می‌تونین..حداقل چندتا قرص بدین. قول..قول میدم سر وقت بخورم. آستین روپوش را رها می‌کند و چشمان منتظرش را به دکتر می‌دوزد. دکتر نفس کلافه اش را بیرون می‌‌فرستد.‌ چشمان مصمم دختر این ندا را به او می‌رساندند که مرغش یک پا دارد و حرفش را عملی می‌کند. کوتاه می‌آید. - باشه. به شرطی که صبر کنی این سرم تقویتی تموم شه.. دارو هات رو به پرستار می‌دم. اشک چشمانش، از موافقت دکتر، روان می‌شوند. سرش را تکان می‌دهد. دکتر از اتاق بیرون می‌رود و به پرستار می‌‌گوید: - خانوم سرمدی، برید سرمش رو بزنید. پرستار متعجب می‌گوید: - راضی شد بمونه؟ دکتر سری به چپ و راست تکان می‌دهد. - نه. فقط تا پایان سرمش می‌مونه. بعد از اینکه سرمش رو زدین، بیاین اتاق من تا نسخه داروهاش رو بهتون بدم. خانم سرمدی «چشم» می‌‌گوید و داخل اتاق می‌رود. آنژیوکت را به درون رگ برکه می‌زند و از اتاق بیرون می‌آید. ساعات بودن در بیمارستان را با حس و حالی بد به پایان می‌رساند. سرمش که تمام می‌شود، پرستار می‌آید و آنژیوکت را از دستش بیرون می‌کشد. شالش را روی سرش تنظیم می‌کند و از اتاق بیرون می‌آید. ••°••⊹••°••🤍💗••°••⊹••°••

💗🤍💗Ｃ᭄﷽ 🤍💗 💗 رُمـــــــــــــــان#پشــت‌بــام_آرزوهــا به قلم#زهــرا_میـم #ورق_۱۵۸ زیر دلش کمی درد می‌کند، اما توجه ای نمی‌کند و می‌خواهد قدم بردارد که صدای دکتر از پشت سرش می‌آید. - نسخه رو از خانوم سرمدی گرفتین؟ به پشت سرش می‌چرخد و با اخم سری تکان می‌دهد - بله، گرفتم.. خداحافظ! می‌گوید و از بیمارستان بیرون می‌زند. . . با آغاز سالِ جدید، صدای تبریکات بلند می‌شود. همه ایستاده اند و با هم روبوسی می‌کنند. امیر قبل از همه، نگاه خندانش را به چشمان شیدا می‌دوزد. کنار شیدا می‌رود و او را در آغوش می‌گیرد. بوسه‌ای روی گونه‌اش می‌کارد و با لبخند کنار گوشش می‌‌گوید: - عیدت مبارک خانومِ اناری. امیدوارم توی سال جدید یکمی با دل من مهربونی کنی. صدای خندهٔ ریزش، به گوش امیر می‌رسد و بر لبخندش عمق می‌بخشد. از آغوش هم بیرون می‌آیند و با دیگر اعضای خانواده شان مشغول تبریک گفتن و ابراز شادمانی می‌شوند. اگر چه آقا بزرگ اصلا راضی نبود، اما به خواهش شیدا، امروز خانواده هایشان به اینجا آمدند که عید را دور هم باشند. داخل آشپزخانه می‌رود و دیس چیده شدهٔ شیرینی را برمی‌دارد. این مدت، با درخواست او و با اجازهٔ آقا بزرگ، به نیره مرخصی داده اند تا او عید را در کنار خانواده اش باشد. از آشپزخانه بیرون می‌آید. امیر با دیدنِ او، از جایش برمی‌خیزد و به سمتش می‌رود. می‌خواهد دیس را از او بگیرد که شیدا اجازه نمی‌دهد و با لبخند می‌‌گوید: - شما سینی چایی رو بیار. چشمان امیر از این مفرد خطاب شدن، برق می‌زنند و «چشمی» جان‌دار و کشیده می‌گوید. شیرینی و چای را تعارف می‌کنند. امیر فنجان چایی برای خودش برمی‌دارد و کنار شیدا، روی مبل، می‌نشیند. شیدا، آرام کنار گوشش می‌گوید‌: - الان بگیم؟ امیر نگاهی به جمع می‌اندازد. - بذار چای و شیرینی رو که خوردن، می‌گم. سری تکان می‌دهد و کمی از چایش را می‌نوشد. بعد از صرف چای، امیر صدایش را صاف می‌کند و می‌گوید: - با اجازتون ما یه صحبتی داریم. نگاه ها، به سمتش دوخته می‌شود. پدرش، آقا علیرضا، می‌گوید: - بفرما.. لبانش را باز زبان تر می‌کند و می‌گوید: - البته روی صحبت ما با آقا بزرگه.. ما می‌خواستیم از آقا بزرگ اجازه بخواهیم که بذارن ما از اینجا بریم. تقریباً یک ساله که اینجا بودیم. بالاخره هر زوجی دوست دارن زیر سقف خونه خودشون زندگی کنند. نگاه ها، به آقا بزرگ گره می‌خورند. آقا بزرگ با جذبهٔ همیشگی‌اش می‌‌گوید: - اون بالا چه فرقی می‌کنه با خونه خودتون؟ کسی اونجا میاد که حس می‌کنید برای خودتون نیست؟ خیر! من اجازه نمی‌دم برید! منطق آقا بزرگ از کجا نشأت می‌گیرد را خدا می‌داند! عباس آقا، با لحنی آرام می‌‌گوید: - حق دارن بچه ها. بذارین برن هر جا که خودشون آرامش بیشتری دارن.‌ آقا بزرگ گرهٔ اخم هایش را کور تر می‌کند. - اینجا مگه چی داره که بخواد آرامششون رو مختل کنه؟ خونه ساکته! نیره هم هست و همهٔ کار ها رو انجام می‌ده! مشکلتون چیه؟! شیدا لبخند کم جانی می‌زند و رو آقا بزرگ را مخاطب قرار می‌دهد: - بود و نبود ما اینجا برای شما فرقی نمی‌کنه آقا بزرگ. من دوست دارم خونه‌ای باشم که برای خودمونه.. خونه ای که خانومِ خونش من باشم. درخواست بزرگیه؟ اینکه بذارین نوه‌تون جوونیش رو خوشحال تر بگذرونه، درخواست زیادیه؟ لرزش صدایش از کنترل خارج شده و‌‌ نگاه متعجب امیر به سمتش می‌کشاند. آرام لب می‌زند: - خوبی؟ تنها سری برای امیر تکان می‌دهد و چشمان منتظرش را به آقا بزرگ می‌دوزد. آقا علیرضا از فرصت سکوت آقا بزرگ استفاده می‌کند و می‌گوید: - بابا، بذار برن. جوونن و آرزو دارن. نذار این آرزو به دلشون بمونه که می‌تونستن روزی برن خونهٔ خودشون. آقا بزرگ نفسش را بیرون می‌فرستد. نگاهش را به عصایش می‌دوزد و جدی می‌‌گوید: - فکرامو می‌کنم! آقا علیرضا چشم به شیدا که ناامید به او را می‌نگرد می‌دوزد و با اطمینان از رضایت آقا بزرگ، چشم روی هم می‌گذارد. پدرش را خوب می‌شناخت و می‌دانست این جمله، یک رضایت نصف و نیمه است. کمی آرامش می‌گیرد و لبخند محوی می‌زند. دیگر ادامه نمی‌دهند و مشغول ادامهٔ صحبت هایشان می‌شوند. می‌ایستد و داخل آشپزخانه می‌رود تا مقدمات شام را آماده کند. پست سرش، شیرین خانم برای کمک می‌آید. با لبخند دخترکش را می‌نگرد. شیدایش خانومی برای خودش شده است. با مهر مادرانه اش می‌‌گوید: - دختر هنرمندِ من! با صدای مادرش، به پشت سرش می‌چرخد. لبخندش عمق می‌گیرد و شیرین می‌گوید: - از مامانم یاد گرفتم دیگه. شیرین خانم می‌خندد‌ و نزدیک می‌رود. همانطور که کمکش می‌کند، می‌‌گوید: - خداروشکر که می‌بینم لبخند رو لباتِ مادر. ان‌شاءالله پدر بزرگت هم رضایت می‌ده از اینجا می‌رین. همین که امشب دیدیم چقدر با ذوق همو بغل گرفتین، برای منو و بابا بهترین عیدی بود. ••°••⊹••°••🤍💗••°••⊹••°•• #کپی‌ممنوع‌است‌و‌پیگرد‌قانـونی‌و‌الهـی‌دارد❌ 💗 🤍💗 💗🤍💗

🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿 🌿🌿 #رسالتِ_من #قسمت۲۷۳ پیاده شدم و همراهش رفتم بالاخره ایستاد _اون بوتیک لباس‌های قشنگی داره بریم بگیریم با دیدن لباس‌های پشت ویترین چشمان متعجبم را به او دوختم _تو اینجا واسه چی اومدی؟ خندید و دستی به صورتش کشید _ محمد می‌گفت که چند وقت دیگه عروسیشه منم یه روز اومدم طبقه بالا لباس جنگلبانیمو بگیرم یه گشتی زدم تا برای خودم دو دست لباس بگیرم،دیگه برای شما هم.... بقیه حرفش را با خنده فرو برد جلو آمد و دستش را پشتم گذاشت _حالا بریم ببینیم سلیقه آقات چطوره؟ پشت چشمی نازک کردم و گفتم _ این که منو انتخاب کردی به عنوان شریک زندگی جای بحثی نمی داره که بسیار خوش سلیقه ای _اون که بله... حالا بفرمایید با هم وارد شدیم، رسالت مرا مستقیم سمت لباسی که از قبل انتخاب کرده بود،برد . پیراهن زیبایی به نظر می آمد.با هم به طرف اتاقک پرو رفتیم.وارد اتاقک شدم، در را بستم کمی آماده شدنم طول کشید .وقتی روی تنم نشست تازه زیباییش رخنمون کرد یک پیراهن مجلسی بلند، که سمت چپ بالاتنه اش یه شکوفه وگل کارشده تا قسمت کمر و بعدکمرش باریک شده ودامنش باچین زیاد و بدون پف بود. ┄┅═✧✺💠✺✧═┅┄ کپی حرام است،حتی با نام نویسنده 🙅‍♂ پارت اول 🌿🌿 🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿🌿

🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿 🌿🌿 #رسالتِ_من #قسمت۲۷۴ وقتی مطمئن شدم همانی است که می خواهم از تن بیرون آوردم و روی آویز آویزانش کردم _فاطمه جان داری لباس می دوزی یا می پوشی؟! در را باز کردم ،با دیدنم گفت _هنوز نپوشیدی ؟؟ _پوشیدم ,عالی بود ،دوستش دارم همینو بگیریم _فاطمه !!!!؟ نگاه به چشمان نافذ سیاهش کردم _ جانم _من این بیرون دلم رفت برای دیدنت، توی این پیراهن، بعد تو پوشیدی به من نشون ندادی؟! _ خواستم برای عروسی محمد که منو می بینی دچار شگفتانه بشی _ دلبر جان تا عروسی محمد که من بی دل می شم، قول می دم، هر بار که می پوشی دچار شگفتانه بشم _ بریم خونه، فکر کنم ببینم چی کار می تونم بکنم برات اخم ریزی کرد اما لبش می‌خندید. بعد از انتخاب شال و روسری و حساب مبلغ، راهی خانه شدیم _خب فاطمه خانم اینم شیرینی شما، طلب دیگه که ندارید ؟ در ماشین را باز کردم تا سوار شوم _ اینو که از قبل انتخاب کردی آقا رسالت با ارفاق قبول می کنم روی موتور نشست _ تعارف نکن بگو اگه چیزی خواستی با خنده خداحافظی کردم و سوار ماشین شدم رسالت هم با زدن بوقی از کنارم رد شد. این روزها حسابی سرم شلوغ بود درس و دانشگاه از یک طرف خریدن و چیدن وسایل در خانه خودمان و مهم تر از آن عروسی محمد . ┄┅═✧✺💠✺✧═┅┄ کپی حرام است،حتی با نام نویسنده 🙅‍♂ پارت اول 🌿🌿 🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿 🌿🌿🌿🌿🌿🌿

✨✨✨✨✨✨ 🔺برای vip کامل #رسالت_من، مبلغ ۵۰۰۰۰ تومان به شماره کارت  ۰۰۰۷ ۰۰۰۰ ۹۹۸۲ ۶۰۳۷ یا شماره شبای IR۳۲۰۲۱۰۰۰۰۰۰۱۰۰۰۱۶۰۰۰۰۵۲۶ پویش #ایران_همدل «کمک به مردم مظلوم غزه و لبنان❤️» واریز کنید و فیش رو بفرستید برای آی دی زیر: @Zahranamim #بگید_برای_کدوم_رمان_واریز_زدید رمان کامل با ۴۶۲ قسمت جذاب😍❌ ✨✨✨✨✨✨