باز دارد می رود چاهی بنا سازد علی مرد وقتی گریه دارد زود خلوت می کند

زندگي ؟ ای لنت به این زندگي که من بخوام زندگي کنم ، #حرمش ناامن باشه .

و گاه انتظار می گیرد جان آدمی را ..

؛ من سوریه نبوده‌ام ؛ هیچ کاسه‌ی آبی پشت سرم ریخته نشده، هیچکس مرا به حضرت زینب نسپرده ، هیچ پلاک دوقسمتیِ کُدداری از گردنم آویزان نیست . هیچوقت پایم به سرزمین شام نرسیده است ، سوار هواپیمای نظامی نشده‌ام و هیچ فرودگاهی را به مقصد دمشق پرواز نکرده‌ام . کوچه‌های باریک منتهی به حرم را با قدم‌های سنگین طی نکرده‌ام ، من دستم به آن ضریحی که ستون‌ها احاطه‌اش کرده‌اند نرسیده است و پای ضریح عمه جانمان خون گریه نکرده ام . پوتین هایم ریف جنوبی حلب را قدم رو نرفته . فِرنچِ نظامی نپوشیده‌ام ، کلاش دو خشابه دستم نگرفته‌ام و پشت هیچ بیسیمی نام ابو نرجس را فریاد نزده‌ام . موج هیچ کورنِتی مرا نگرفته است ، و پایم از هیچ ترکشی لنگ نمیزند . با اسم رمز "یازهرا" به دل تکفیری‌ها نزده‌ایم ، من روی تپه‌های خانطومان نبوده‌ام ، آن تویوتای سفید پر از جنازه و مجروح را ندیده ام . قطع شدن دست و سر بچه‌هایمان را ندیده‌ام . با اولین پرواز ، کنار تابوت رفیق‌هایمان برنگشته‌ام . بقیه الله بستری نشده‌ام و هیچ دکتری بالای سرم گریه نکرده است . من سوریه نبوده‌ام ، وصیتنامه‌ای میان قرآن نگذاشته‌ام ، با هیچ وداعی دلم نلرزید . در هیچ قرارگاهی قرنطینه نشده ام ، اسمم در هیچ لیست اعزامی نبوده است ، پشت هیچ تیرباری احساس غرور نکرده ام و با صدای صوت خمپاره ای دلهره نگرفته‌ام . من شهادت را به چشم ندیده‌ام ، هرچه بود و ماند برایم ، حسرت بود و داغی که مرهمی جز خون ندارد . تنها برایِ من ، هیچ ماند و هیچ و هیچ ..

من شهادت را به چشم ندیده ام ..

حرم تو معبد ما علی