#گندمزار_طلائی #قسمت_296 وقتی رسیدیم؛ همه منتظرما بودند. با خوشحالی ازمون استقبال کردند. دلم برای امیر کوچولو تنگ شده بود. برای همین هم با اجازه ای به خانواده قادرگفتم و رفتم خانه خودمون. همه در تدارکِ شام و سفره هفت سینِ فردا بودند. من مستقیم رفتم سراغِ امیر و بغلش کردم و نشستم. خیلی کوچک بود. دستهاش آنقدر کوچک بود. که می ترسیدم محکم بگیرمشون. فقط می بویدم و می بوسیدمش. بعد از نیم ساعت؛ قادر هم اومد. کنارم نشست و دوتایی با امیر بازی می کردیم. چند دقیقه ای که گذشت. گفت: _گندم جان؛ من دیگه باید برم. _وای به این زودی؟ _باید زودتر برم که آنجا آماده باشم. مامان سینی چای را آورد و نشست کنارمون. با تعارف مامان؛ چای را خوردیم. که قادر گفت: _با اجازه تون گندم چند روزی پیش شما باشه. من نمی تونم بمونم. مامان با تعحب گفت: _یعنی چی پسرم؟ اینجا خانه خودتونه. _ممنونم. شرمنده شما و گندم جان هستم که سالِ تحویل کنارتون نیستم. _ چه حرفیه؟ دشمنت شرمنده باشه. عیب نداره به کارت برس. نگران گندم هم نباش. حواسمون بهش هست. قادر با لبخند نگاهی بهم کردو گفت: _بله حتما کنار شما بهش خوش می گذره. بعد هم با اجازه ای گفت و ازجاش بلند شد. با اینکه این شرایطِ کاریش را قبول کرده بودم ولی دلم هُری ریخت. سعی کردم؛ خودم را کنترل کنم تا موقع رفتن؛ نگران من نباشه. و چه زود رسید لحظه جدایی و فِراق😔 چقدر سخت بودنبودنِ قادر کنارم. با چشمانی که پرده اشک تار و تیره شون کرده بود؛ بدرقه کردم مهربان همسرم را تا وجودش را با تمام مردم سرزمینم تقسیم کنم و باعثِ آرامش و راحتیِ دیگر مردم کشورم هم باشه . https://t.me/joinchat/AAAAAE-wggMdiSE6sfRj_w http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490 اسراردرون

#سالها_در_انتظار_یار #قسمت_296 برای اولین بار، لذتِ واقعی را از عشقِ حقیقی چشید. چه لذت بخش بود دوشادوشِ خوبان، کنارِ پیکر شهیدان، در سرزمینِ عاشقان، قامت عشق بستن. و چه زیبا و دلنشین بود، نوا و ذکر عاشقان، که با نوای فرشته های آسمان، آمیخته بود. چون جامِ شرابی زلال، تسکینِ روح و جسمش شد، اولین نماز و اولین حسِ بندگی کردن. با هر ذکر و رکوع و سجود، جانش مالامالِ شور و شعف و عشق می شد. چه حالی است حالِ بندگی کردن. چه حسی است، حسِ دیده شدن و پسندیده شدن از سوی معشوق. چه ناب است لحظاتِ عشق ورزیدن به منبع عشق. و چه آرامش بخش است، خود را در محراب عبادتِ خدای عاشقان دیدن. در دشتی که بهترین ها در آن رزمیده و جان باخته بودند. دور از زیور و زینتِ دنیا. دور از کینه و دروغ و نیرنگ. همه در کنارِ هم، با هر وضعیت اجتماعی و هر اندازه ثروت و مکنت. همه برای یکی. همه با هم سر به سجده بندگی گذاشتند. (آمدم با کوله باری از گنه، دل پر زِ درد بهر امیدی که بخشایی و قربانت شوم گرچه دارم رویِ همچون شب؛ ولی قلبم سپید. پر زمهرت آمدم تا غرقِ احسانت شوم) 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490