📚سواد رسانه‌ای در آیینه قرآن معصومه نصیری_مدرس و پژوهشگر سواد رسانه‌ای @asrehooshmandi

🎯 چطور دنیای سرگرمی به برهوتی ویران‌شهری تبدیل شد؟ 🔴 بیش از شصت سال پیش، نیوتن مینو، رئیس تازۀ کمیسیون ارتباطات فدرال در آمریکا، در جمع گروهی از مدیران صنعت تلویزیون، شبکه‌های تلویزیونی را به باد انتقاداتی کوبنده گرفت. او گفت: شبکه‌های تلویزیونی فضا را با «انبوه مسابقه‌ها، کمدی‌های کلیشه‌ای دربارۀ خانواده‌هایی به‌شدت باورناپذیر، خون، دعوا، هرج‌ومرج، خشونت، سادیسم، قتل،گانگسترها و کارتون‌ها» پر کرده‌اند و دنیای سرگرمی را به «برهوتی عظیم» تبدیل کرده‌اند. مینو در زمانه‌ای آن حرف‌ها را زد که تلویزیون آمریکا سه شبکه بیشتر نداشت، و فقط چند ساعت در روز برنامه پخش می‌کرد. 🔴 ولی امروزه نمایشگرها که جایگاه اصلی سرگرمی‌اند، همیشه و همه‌جا هستند؛ حیطۀ سرگرمی آن‌قدر وسیع شده است که به سختی می‌شود از آن «بیرون» آمد. این وضعیت «غوطه‌وری در سرگرمی» اگرچه جدید است، اما از مدت‌ها پیش موضوع بحث ادبیات «ویران‌شهری» بوده است. 🔴 ویران‌شهرها معمولاً یک ویژگی مشترک دارند: در زندگیِ سیاه و تباه‌شده‌ای که ترسیم می‌کنند «سرگرمی» جایگاهی ویژه دارد. جرج اورول در ۱۹۸۴ از دستگاهی به نام تله‌اسکرین حرف می‌زند که هم برای مردم فیلم پخش می‌کند، هم آن‌ها را رصد می‌کند. در فارنهایت ۴۵۱، اثر رِی بردبری نیز رژیم کتاب‌ها را می‌سوزاند، اما مردم را به تماشای تلویزیون تشویق می‌کند. نیل استیونسون نیز در رمان علمی‌تخیلیِ اسنو کرش، که سال ۱۹۹۲ چاپ شد، نوعی سرگرمی مجازی به نام «متاورس» را مجسم کرد که آدم‌ها را چنان در خود غرق می‌کرد که اساساً می‌توانستند در آن زندگی کنند. 🔴 هدف سرگرمی در ویران‌شهرها جاانداختنِ روایتی لذت‌بخش، اما مخدوش و تحریف‌شده از جهان در ذهن مردم است. روایتی که بیش از آنکه راه گریز باشد، اسباب اسارت آن‌هاست. 🔴 از این لحاظ، اغراق‌آمیز نیست اگر بگوییم وضعیت مستأصل‌کنندۀ سرگرمی در جهان واقعی ما، فاصلۀ چندانی با توصیفات ویران‌شهری ندارد. ما همین الآن هم در متاورس زندگی می‌کنیم. هربار که صفحۀ گوشی‌مان را لمس می‌کنیم، به سرگرم‌شدن دعوت می‌شویم و وسوسه‌ای زیر گوشمان می‌گوید: «حواست را به چیزی پرت کن، هرطور شده از ملال دوری کن، نسخۀ نمایشی رویدادها را به نسخۀ واقعی‌شان ترجیح بده.» هجومِ فراگیر سرگرمی، باعث شده است انتظار داشته باشیم زندگی واقعی همان‌طوری پیش برود که در نمایشگرهایمان پیش می‌رود. 🔴 هر طور حساب کنیم، این دنیا خطرناک است. ما چنان مغلوب سرگرمی‌هایمان شده‌ایم که خیالات گیج و مبهوتمان کرده‌اند و درکمان از واقعیت را از دست داده‌ایم. 🔴 فرقی نمی‌کند معتاد سریال‌های نتفلیکس باشیم، یا ریلزهای اینستاگرام یا رقص‌های تیک‌تاک، وقتی اقامتمان در چنین محیطی طولانی می‌شود، پردازش واقعیت‌ از هر مجرایی غیر از سرگرمی سخت می‌شود. طوری به جَوّ اغراق‌شدۀ آن عادت می‌کنیم که نسخۀ حقیقیِ ساده و قدیمیِ چیزها به‌تدریج در مقابل آن رنگ می‌بازد. ما هیجان می‌خواهیم و این عادت شناختی، از صفحۀ گوشی‌هایمان بیرون می‌آید و در تعاملات اجتماعی، مناسبات فرهنگی‌ و انتخاب‌های سیاسی‌مان هم تأثیر می‌گذارد. آن‌وقت شاید هیچ نویسندۀ ویران‌شهری‌ای هم نتواند بگوید بعدش چه می‌شود. 🔴 نیل پستمن، چهل سال پیش، در کتاب سرگرمی تا سرحد مرگ، مردمی را توصیف کرد که به اسارت سرگرمی درآمده‌اند. آیا پیش‌بینی او  به حقیقت پیوسته است؟ 📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر (ترجمان علوم انسانی) بخوانید: https://B2n.ir/w52416 @asrehooshmandi

💢ناتوانی در ارائه روایت اول، موثر و مسلط رژیم صهیونیستی در عملیات وعده صادق ابعاد عملیات #وعده_صادق از منظر ساحات سخت، نرم و میدانِ متمرکز اقدام و برآیند افکار عمومی قابل بررسی کارشناسی است که در گفت و‌گو با شبکه العالم به بخشی از آنها اشاره شد. اقدامی که ضمن اعتبارزدایی نظامی از رژیم صهیونیستی، ضعف رسانه‌های ضد مقاومت در بزنگاه هایی که بناست از تصویر ساخته شده از رژیم حفاظت کنند، را نشان داد. این رویکرد را به صورت پلکانی در چند بخش می‌توان مورد توجه قرار داد: 🔹ناتوانی در ارائه روایت اول، موثر و مسلط 🔹غافلگیری معنادار، سکوت و فقدان سناریو در ساعات ابتدایی عملیات ایران 🔹تناقض‌گویی با تمرکز بر خفیف سازی و بی اهمیت جلوه دادن اقدام صورت گرفته 🔹پذیرش خسارت اما در سطح اندک و ایجاد تردید درباره روایت رسانه‌های ایران و مقاومت درباره اثرات خسارت 🔹تمرکز بر حواشی بی اهمیت برای مخفی سازی ضعف میدانی و رسانه‌ای رژیم صهیونیستی و تلاش همه‌جانبه برای پرت سازی حواس از اصل موضوع با اعتبارزدایی از اظهارات ایران درباره اقدام صورت گرفته و موارد دیگری که طی یادداشتی به آن اشاره خواهد شد. معصومه نصیری @asrehooshmandi

🔺تصویر جعلی رسانه اسرائیلی از انفجار در اصفهان 🔸رسانه صهیونیستی «جورزالم‌پست» در توییتی با انتشار عکس یک انفجار نوشت:‌‌ «اسرائیل با یک حمله موشکی بامداد جمله یک سایت در ایران را مورد هدف قرار داد.» 🔸بررسی تصویر نشان می‌دهد، این عکس در ۱۷ مرداد ۱۴۰۱ (دو سال قبل) توسط همین رسانه با عنوان « جنگ غزه» منتشر شده است. 🔸بنابر این تصویر منتسب به انفجار در اصفهان توسط رسانه صهیونیستی «جعلی» و متعلق به ۲ سال قبل می‌باشد./ تسنیم @asrehooshmandi

🟠 سانسور جدی خبری در امارات دولت امارات انتشار فیلم‌ها و تصاویر مربوط به سیل اخیر در این کشور را ممنوع اعلام کرد! به گفته مقامات امارات آسیب رساندن به شهرت این کشور به صورت آنلاین مجازات حبس و جریمه‌ای تا یک میلیون درهم را در پی دارد. @asrehooshmandi

🎯 مجبور نیستیم هر فناوری جدیدی را به زندگی خود راه دهیم — «انتخاب‌گرایی فناوری» چیست و چه تفاوتی با بدبینی به فناوری دارد؟ 📍نیل پستمن، نظریه‌پرداز برجستهٔ ارتباطات، در سال ۱۹۹۲ گفت که ما در عصر «تکنوپولی» زندگی می‌کنیم. به اعتقاد او، ذهنیت تکنوپولی پس از دورهٔ تکنوکراسی رواج یافته و اکنون «همۀ ابعاد حیات فرهنگی ما تسلیم حاکمیت مطلق تکنیک و فناوری» شده است. اما مفهوم «تکنوپولی» یعنی چه؟ ارتباط آن با رسانه‌های اجتماعی و فناوری هوش مصنوعی چیست؟‌ و آیا راهی برای گریز از این حاکمیت مطلق تکنیک و فناوری وجود دارد؟ 📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید: B2n.ir/x92115 @asrehooshmandi

🎯 آیا تلفن‌ همراه دانش‌آموزان را کندذهن‌ کرده است؟ — گوشی‌های همراه در مدارس سلاح‌های حواس‌پرتیِ جمعی هستند 📍نتایج معروف‌ترین آزمون سنجش توانمندی دانش‌آموزان در جهان نشان می‌دهد که طی چند سال گذشته عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان در کشورهای مختلف تدریجاً ضعیف و ضعیف‌تر شده است. برخی گمان می‌کردند همه‌گیری کرونا و شرایط نامطلوب آموزش در آن دوره باعث این افت بی‌سابقه شده است، ولی تحقیقات اخیر نشان می‌دهند این سیر نزولی پیش از دورهٔ کرونا آغاز شده. آخرین گزارش برنامهٔ بین‌المللی ارزیابی دانش‌آموزان، موسوم به پی‌آی‌اس‌اِی، به سه دلیل گوشی‌های همراه را مقصر اصلی داستان می‌داند.                                         📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید: B2n.ir/w51475 @asrehooshmandi

🔶 راستی‌آزمایی گزارش بی‌بی‌سی در مورد جزئیات مرگ نیکا شاکرمی 🔺 دروغ‌سازی در مورد «نیکا شاکرمی» از همان هفته نخست اعلام مرگش آغاز شد و حتی «سی‌ان‌ان» در گزارشی ادعا کرد مأموران امنیتی ساعت ۲۰:۳۷ سه‌شنبه ۲۹ شهریور ۱۴۰۱، نیکا را بازداشت کردند، در حالی که مطابق گفته مادر نیکا او با دخترش بین ساعت ۲۳:۳۰ تا ۲۳:۴۰ تماس تلفنی داشته و مطابق گزارش «بی‌بی‌سی» نیکا در آن ساعت دیگر باید از دنیا رفته باشد. 🔺 از دیگر نقاط اختلاف گزارش سی‌ان‌ان و بی‌بی‌سی که هر دو ادعا می‌کنند تحقیقی‌اند، این است که اولی تأکید دارد نیکا در بازداشتگاه کشته‌شده و بی‌بی‌سی مدعی شده او در ون یخچال‌دار بر اثر ضربات باتوم از دنیا رفته است. 🔺 کل گزارش اخیر بی‌بی‌سی بر اساس سندی که ادعا می‌شود از جانب اطلاعات سپاه به فرماندهی سپاه ارسال شده، تهیه و تنظیم شده است؛ گزارشی که در رویه‌های مرسوم و رایج در نیروهای نظامی، غیرمرسوم و فاقد پشتوانه حقوقی و قانونی است. #راستی_آزمایی گزارش را به طور کامل اینجا بخوانید @asrehooshmandi

🎯 «ببخشید دیر جواب می‌دهم» از بی‌فایده‌ترین عذرخواهی‌های فرهنگ امروز است 🔴 «همیشه در دسترس»؛ بیست سال پیش، فقط حرفه‌ای‌های ثروتمند که از اولین نسل از گوشی‌های هوشمند استفاده می‌کردند، می‌توانستند این لقب را با افتخار به خودشان بدهند. ملیسا مَزمانیان، استاد انفورماتیک دانشگاه کالیفرنیا که تاریخ وسایل ارتباطی را مطالعه می‌کند، می‌گوید: آن زمان چنین افرادی «حس می‌کردند اربابان دنیا هستند». اما وقتی افراد بیشتری به ابزار‌های ارتباطی قابل‌حمل دسترسی پیدا کردند، کم کم، درجا پاسخ‌دادن به پیام‌ها به قاعده‌ای بین همکاران، دوستان و عزیزانمان تبدیل شد. آن قدرت اعجاب‌انگیز به وظیفهای شبانه‌روزی تبدیل شد. 🔴 مزمانیان این فرایند را «مارپیچ انتظارات» می‌‌نامد: وقتی فناوریِ ارتباطی رفتار تازه‌ای -مثلاً پاسخ‌دادن در لحظه- را ممکن می‌سازد، انجام آن کار می‌شود نشانه‌ای از اینکه افراد چه میزان به دیگران تعهد دارند. 🔴 بی‌رحمانه آنکه، این روزها سریع پاسخ ندادن هم معادل تعهدنداشتن در نظر گرفته می‌شود. به‌همین دلیل، اگر آدم‌ها احساس کنند به‌اندازۀ کافی سریع پاسخ نداده‌اند، تصور می‌کنند یک عذر‌خواهی به طراف مقابل بدهکارند. البته این سازوکار منحصر به روابط پرسرعت اینترنتی نیست. جیسون فارمن، تاریخ‌نگار رسانه، می‌گوید در قرن نوزدهم هم اگر فردی پاسخ نامه‌ای را با تأخیری نامعمول می‌داد، معمولاً جملاتش را با عذرخواهی شروع می‌کرد و امید داشت که «بخشیده» شود. اما بازۀ «پذیرفتنی‌بودن» برای پاسخ در این سال‌ها به شکل ویرانگری کوتاه شده است. 🔴 پاسخ‌دادن با تأخیر در محیط کاری ممکن است به پای «تنبلی» نوشته شود. بیرون از محیط کاری نیز، اگر شریک عاطفی‌تان پیام دهد «دوستت دارم»، فکر خوبی نیست که برای پاسخ‌دادن به پیام او دو روز صبر کنید. 🔴 اما گذشته از این خطرات احتمالی، عواقب به‌سرعت پاسخ‌ندادن آن‌قدر‌ها هم که از آن می‌ترسیم جدی نیست. لارا گوئرگ از مدرسۀ اقتصاد لندن و وَنسا بونر از دانشگاه کُرنل، پس از تحقیقی گسترده دربارۀ هنجارهای پاسخ‌دادن به پیام دریافتند که «انتظارات ما از اینکه دیگران انتظار دارند چه‌قدر زود به آن‌ها پاسخ دهیم معمولاً نادرست است. تصور می‌کنیم باید فوراً پاسخ دهیم، اما واقعیت آن است که مردم ایرادی نمی‌بینند اگر عجله نکنیم». علی‌رغم این، ما مدام از دیگران به‌خاطر تأخیر‌هایمان عذرخواهی می‌کنیم. 🔴 «ببخشید دیر جواب می‌دهم» به یکی از رایج‌ترین شیوه‌های شروع پیام‌هایمان تبدیل شده است، اما معمولاً این عبارت کلیشه‌ای برای خواننده‌اش معنای خاصی ندارد. 🔴 از نظر متخصصان ارتباطات، می‌توان به جای عذرخواهی از تعبیری مثل «از صبوری شما ممنونم» استفاده کرد. مزمانیان می‌گوید می‌شود از عبارتی استفاده کرد که اهمیت رابطه‌تان با طرف مقابل را نشان بدهد، مثلا: «چقدر از پیامت خوشحال شدم»، بااین‌حال، گئورگ و بونر می‌گویند: معمولاً طرف مقابل به محتوای جواب شما اهمیت می‌دهد، نه تلاشتان برای اینکه دلش را به دست بیاورید. بنابراین شاید راحت‌ترین کار این باشد که خیلی ساده، همانطوری جواب بدهید که انگار دارید در لحظه پاسخ می‌دهید. بدون عذرخواهی، ولی محترمانه. 📌 آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «اگر پیامی را با تأخیر جواب می‌دهید، «معمولاً» نیازی به عذرخواهی نیست». این مطلب در تاریخ ۱۲ تیر ۱۴۰۱ در وب‌سایت ترجمان بارگذاری شده است. این مطلب نوشتۀ جو پینسکر است و فاطمه زلیکانی آن را ترجمه کرده است. برای خواندن نسخه کامل این مطلب و دیگر مطالب ترجمان، به وب‌سایت ترجمان سر بزنید. 📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید: B2n.ir/r29374 @asrehooshmandi