#نجوای_عارفانه #مناجات_شعبانیه 🔰«وَ تَعْلَمُ ما فِى نَفْسِى، و تَخْبُرُ حاجَتِى، وَ تَعْرِفُ ضَمِيرِى.» آن چه در باطن من هست تو مى‏ دانى، به (جزئيّات) حاجت من نيز آگاهى و باطن من را مى‏ شناسى. 🔸تأثير اعتقاد و اقرار به آگاهى حق تعالى در اين فراز بنده به صورت مناجات، اوصاف كماليه‏ اى را به حق تعالى نسبت مى‏ دهد كه از اين طريق ،در ضمن مى‏ خواهد تقاضاى خود را به او ابراز كند، و اين اوصاف ـ كه با تعبيرات مختلف به كار رفته ـ از علم او به ويژگى‏ هاى گوناگون عبد حكايت مى‏ كند. 🔹اين اوصاف عبارت‏ اند از: «تَعْلَمُ»، «تَخْبُرُ» و «تَعْرِفُ» كه بين آن‏ها تفاوت‏ هايى وجود دارد و هر يك معناى خاصّى دارد؛ از اين رو تعبيرات به صورت متفاوت ذكر شده است. 🔸علم، به معناى آگاهى و نوعى شناخت است. ولى خبير بودن، آگاهى به باطن است. به شخصى كه به جزييات و باطن شى‏ءآگاه است، #خبير گفته مى‏ شود و تعرفُ، در حقيقت آگاهى خيلى جزيى‏ تر را گويند، كه از معناى علم خاص‏تر است. 🔺ائمه ـ عليهم‏ السّلام ـ با اين بيانات به ما القا مى‏ كنند كه عبد بايد در برابر حق تعالى به علم او به تمامى اين مراحل اقرار كند تا اگر زمانى در حالات باطنى‏ اش و در مواجهه‏ ى با حق تعالى كاملاً صادق نبوده است، با اين اقرار صداقت خود را ابراز كند؛ زيرا حق تعالى به تمامى خفاياى وجود انسان اشراف دارد و همه‏ ى نيازمندى‏ هاى او را مى‏ داند: ☘«وَ اللَّهُ يَعْلَمُ مَا فِى قُلُوبِكُمْ» و آن چه در دل‏هاى شماست خدا مى‏ داند. ليكن براى عنايت خاص به #عبد، او نيز بايد به اطلاع و قدرت خداوند اقرار كند. 🔹 استادتحریری