اصلا کاری به موضوعش ندارم چقدر خوشگله.

📪 پیام جدید وایی یه مدت درگیر امتحانات بودم نتونستم بیام بهت سر بزنم.تازه اومدم هرچی می‌زنم بالا نمی‌رسم به اول جایی که خونده بودم. احساس می‌کنم به مهمونی خیلی خفننن دعوت بودم ولی دعوت نامه به دستم نرسیدههههه😭😭 #جین ایر #دایگو

عه ای وای:))) چه جالب که رفتی پیامای قبل رو بخونی.✨

📪 پیام جدید منم باشم؟ جین #دایگو

چالش رو می‌گی؟ فعلا که چندتایی نشستیم ولی هیچ‌کس پلات نمی‌ده بهمون.

📪 پیام جدید می‌دونی چیه قاتل ارشد؟خیلی دوست دارم بنویسم. ذهنم پره از ایده هاست وای نمیتونم پیاده اش کنم.میخوام یه پرونده جنایی بنویسم ولی ذهنم انقدر درگیره که نمی‌تونم تمرکز کنم. به عنوان به ارشد،راه حلی نداری؟ (این سوسول بازیا چیه اگه واقعا بخوای بنویسی می‌نویسی دیگه.) #دایگو

دوسِتان من یه سوالی دارم ازتون. شما دویست و اندی نفر. کدومتون قشنگ همیشه ایده‌هاتونو پیاده می‌کنید و داستان‌هاتونو بدون معطل کردن تموم می‌کنید؟ آخرین باری که آمار گرفتم همه‌مون یه مشت خسته‌ی بدبخت بودیم که ترجیح می‌دادیم فقط زل بزنیم به سقف و خیالبافی کنیم به جای اینکه ایده‌هامونو واقعنی بنویسیم. الانم همینه. نکته‌ای که می‌خوام بگم اینه که همه‌مون همینیم. طبیعیه.

📪 پیام جدید من‌چالشو نفهمیدم_ توضیح بده بگویم عکسامم اونقدر نیستن #دایگو

خب شما قراره از دوتا از عکس‌های گالریت الهام بگیری واسه نوشتن، [گفته‌م کدوم عکس‌ها]. یعنی با توجه به عکس n شخصیت‌های داستانیت رو انتخاب می‌کنی [مثلا یه عکس از خودته و دوستت، شما می‌شید شخصیت‌های داستان] و با توجه به شخصیت m مکانی که داستانت توش اتفاق میوفته رو انتخاب می‌کنی. [مثلا عکسیه که توی پارک گرفتی] خب الان شخصیت‌ها رو داری، مکان رو هم همین‌طور، میای اینجا و یکی از ممبرها بهت یه موضوع هم می‌ده. مثلا می‌گه داستان درباره‌ی تراپیستیه که در واقع یه قاتله. بعد تو هم این ایده رو روی شخصیت‌ها و مکان خودت پیاده می‌کنی و یه داستان کوتاه باهاش می‌نویسی.

📪 پیام جدید عکس های منم خوب نیستن. #دایگو

خب، پس می‌تونی چالش‌های دیگه رو بنویسی. یا به قاتلکایی که کرکترهاشون آماده‌ست موضوع بدی واسه نوشتن.

📪 پیام جدید کتابخانه زیر شیروانی. چه روز های خوبی بود. همه مان،فارغ از جنسیت و مکان و زمان،کنار هم جمع می‌شدیم و لحظه ای تمام افکار و ذهنیتمان را چه خوب و چه بد روی تکه کاغذ هایی که از این جا و آنجا بدستمان رسیده بود را برایمان آورده بودند خالی می‌کردیم. اما چه شد؟آن روز ها کجا رفت؟هیچوقت پایان آن دوران طلایی را فراموش نمی‌کنم. ارشد بزرگ-بزرگی که هیچ کدام نامشان را نمی‌دانستیم-روی صندلی ایستاد و تک تکمان را با چشم های زیبایش برانداز کرد.گویی می‌خواست مارا بیابد.انگار می‌خواست کسی که قبلاً بودیم را درونمان پیدا کند.این حقیقت مسلم است که هیچکدام روز های خوب گذشته را از یاد نبرده بودیم.همه ی آن قهقهه ها،اشک ها معصومانه،سکوت لذت بخشی که موقع نوشتن برقرار می‌شد و ادامه دارد... جین #دایگو