در واقع اگه برگردیم بالا تا "واقعا می‌شد به زندگی کردن ادامه داد؟" داستانش منطقی می‌مونه همچنان.

درها یکی پس از دیگری بسته میشد.کاری نمیشد کرد. مهرا قدم هایش را محکم تر از قبل می گذاشت و بی اهمیت به دنیا و اتفاق هایش بود . چشم هایش را بست. نمیدانست که او در این دنیا است یا دنیا درون او. غم ها یکی پس از دیگری فروکش میکردند.این تاثیر درد بود؟یا شاید ترس؟ چراغ ها خاموش و روشن میشدند و او غافل از این بود که خطری در راه است و گمان میکرد شاید مشکلی کوچک پیش آمده است. راهرو به طور عجیبی دراز تر و باریک تر از قبل به نظر میرسید و صدای قطار،صدای داد و بیداد همسایه ها و قهقهه های بی دلیل و ناشناخته، بیشتر از قبل قلب را میفشرد. زمین به لرزه در آمده بود یا این دختر بی تعادل شده بود؟ خون از درز دیوار میچکید و بر روی زمین میریخت. صدایی از پشت سر به قلبش هجوم می آورد ولی به محض برگشتن کسی را نمیدید. شعر های کودکیش را زمزمه میکرد. خاطره هایش دوباره زنده شد و مادرش را هنگام شانه زدن موهایش دید یا پدرش که به او رانندگی یاد میداد را به طور واضح دید. چی شد که یک آموزش رانندگی تبدیل شد به یک کابوس شبانه؟ آیا قتلی مرتکب شده بود؟ او گناهکار بود یا پدرش که اتوبان را به عنوان آموزشگاه انتخاب کرده بود؟ ناگهان از خواب پرید و دست بر روی قلبش گذاشت که خودش را به قفسه ی سینه میکوبید! «رسادخت»

ولی جدی چرا باباش باید همچین کاری کرده باشه.💀

روزی که بالاخره این جلد سوم خدمتکار رو تموم کنم شیرینی می‌دم به همه‌تون. کل تابستون فقط داشتم ۳ جلد و نیم این رو می‌خوندم.

بچه‌ها.. تقدیمی بهتون بدم میاید بگیرید؟😂 شرکت می‌کنید؟*

یکی نیست بگه تو نمی‌خواد تقدیمی بدی. برو کتابت رو بخون. برو اون دوتا داستانا رو بنویس.😔 سر تکون دادن به علامت تأسف*

-

این خطاب به خود خود منه واقعا.

یعنی مهم نیست کدوم پلی لیست رو باز کنم، همه‌ش یه آهنگ عاشقانه باید پلی بشه که من نتونم بنویسم.✨

ممنونم که الان علاوه بر قاتل سریالی بودن، تو ناشناس هم رمزی حرف می‌زنید.🦋

ولی جدی می‌بینید چه owner خوبی‌ام؟ یه بار نگفتم یکی بیاد اینجا رند شیم، اگه رند شیم فلان می‌کنم، نمی‌دونم همسایه‌ها فور بزنید، این‌جور چیزا. شاید بخاطر قاتل سریالی بودنمه.

📪 پیام جدید مبارک باشه ۱۰۰ شدی #دایگو