اینجا همه‌ آدمای خوبین. ولی فقط همین! فقط خوبن. همین و بس. خوب بودنی که خط قرمز داره. خوب بودنی که محدوده. خوب بودنی که دنبال زیاد کردنش نیستن. خوب ‌بودنی که بسط دادنی نیست ... خوب بودنی که در یه حد نگه داشته شده و انگار حوصله‌ی بالاتر رفتن و رسیدن به مرحله عالی شدن و فوق عالی شدن رو نداره. راستش همیشه نسبت به کسایی که یه دایره تشکیل میدن از خودشون و حاضر به راه دادن کسی به این دایره خودی نیستن، حس بدی دارم. با هم مهربونن، خیلی. هوای همو دارن، خیلی. بفکر همن، خیلی. کلا واسه هم یه رفیق واقعین. اما دائم از راه دادن حتی یه نفر به این دایره فرار میکنن. و آدم خب اینو به وضوح متوجه میشه. از کجا؟ از چشمایی که انگار ازشون نیمچه غروری میباره و از زبونی که به حرف زدن باهات باز نمیشه. بنظرم اینجور دوستیا اصولا بدرد جرز لای دیوار که هیچ، بدرد در کوزه گذاشتن هم نمیخوره. دوستی‌ای که #جذب نداره و یه حائل دور خودش درست کرده که مدام آلارم میده ورود غریبه ممنوع. همیشه سعی کنید جوری باشید که با همه بسازید. آدما شخصیتای متفاوتی دارن. تنها شخصیتی که میتونه با این همه شخصیت متفاوت بسازه، کسیه که هم صبور باشه هم متواضع. هم مهربون باشه، هم دوست داشتنی. با یه کم چاشنی دلسوزی. کسی که بتونه تو یه روز با یکی شوخی کنه و با اون یکی درد دل. اینجاست که این آدم بزرگ میشه و میتونه بقیه رو هم بزرگ کنه. و چه تعبیر قشنگیه، «هوای همدیگه رو داشتن». انگار معنیش این میشه که همیشه تو یه هوا نفس بکشید! اونقدر باهم همدم و همساز بشید که دیگه حتی بُعد مسیر هم مانع این رفاقت نشه. و حرف آخر اینکه کاش یادمون نمیرفت که لازمه هرگونه کار فرهنگی و پذیرفتن هر پُستی تو هر حوزه‌ و جریانی، ارتباط قویه. کسی که قلبش ظرفیت بغل کردن بی نهایت رفیق رو داشته باشه ... @ax_mazhab @asemane_ma