سواده از یاران امام صادق (علیه السلام) گويد: با جمعى در منا بوديم كه قربانى كمياب و گران شد و نگاه مى‌كرديم كه ناگاه امام صادق (عليه السّلام) را ديديم كه بر سر گله‌اى ايستاده و گفت‌وگو مى‌كرد و چانه زيادى مى‌زد. ما درنگ كرده و منتظر شديم. پس چون حضرت فارغ شد رو به ما كرده و فرمود: گمان مى‌كنم كه شما از چانه زدن من تعجّب مى‌كنيد؟ گفتيم: آرى. فرمود: شخص مغبون نه ستايش شده و نه اجرى دارد. «إِنَّ اَلْمَغْبُونَ لاَ مَحْمُودٌ وَ لاَ مَأْجُورٌ» «اَلْمَغْبُونَ» یعنی زیان دیده، فریب خورده، گاهی ما به اسم توکل یا امید به رازق بودن خداوند نوع خرج کردنمان غیرمنطقی می‌شود، از طرفی نباید از خرج کردن ترسید، باید توکل داشت از طرفی هم نباد خرج بی‌خود و بی‌جهت کرد، خداوند وقتی روزی به ما می‌دهد آن را مایه آبرو و عزت و برقراری زندگی ما قرار داده است. «وَلَا تُؤْتُوا السُّفَهَآءَ أَمْوَالَكُمُ الَّتِي جَعَلَ اللَّهُ لَكُمْ قِيَامًا» (نساء:۵) امولتان را به سفهاء ندهید، یعنی آن را ضایع نکنید، این مال را مایه برقراری زندگیتان قرار داده‌ام. پس در خرید باید دقت داشت، نه اینکه جنس گران باکیفیت نخریم، نه اینکه چیزی که نیاز داریم نخریم، ولی پول بی‌خود دادن هم نهی شده است، «فَلاَ تُضَيِّعْ مَالَكَ» پول دادن برای صرفا مارک! پول دادن بدون هیچ تحقیقی از مزنه قیمت و... مصداق ضایع کردن مال است و کسی که رزق الهی را بی‌جهت ضایع کند، نباید انتظار پر شدن و جبرانش را داشته باشد. @ayat_va_revayat

یک طیفی که اصطلاحا برخی به آنها می‌گویند ولایتی، به ظاهر خودشان را اهل ولایت می‌دانند اما ولایتشان خلاصه می‌شود در عزاداری و زیارت اهل بیت، ولایتشان را سپری در مقابل اقسام گناهان و ترک واجبات می‌دانند، مقابل این چنین افرادی از روایات نجات به واسطه ولایت اهل بیت و ثواب‌های زیارت و... که بگویی خیلی خوششان می‌آید و تشویقت هم می‌کنند، برخی مبلغ‌ها هم بر این غرور اشتباه این جماعت می‌افزایند و فکر می‌کنند، تبلیغ هم کرده‌اند، اما کار مبلغ ایجاد اعتدال است، آنی که امید کاذب دارد را کمی بترساند، آنی که ناامید است را امید دهی. از امام صادق (علیه السلام)در توصیه به عبدالله بن جندب است: «"يَا اِبْنَ جُنْدَبٍ  بَلِّغْ مَعَاشِرَ شِيعَتِنَا وَ قُلْ لَهُمْ لاَ تَذْهَبَنَّ بِكُمُ اَلْمَذَاهِبُ فَوَ اَللَّهِ لاَ تُنَالُ وَلاَيَتُنَا إِلاَّ بِالْوَرَعِ وَ اَلاِجْتِهَادِ فِي اَلدُّنْيَا وَ مُوَاسَاةِ اَلْإِخْوَانِ فِي اَللَّهِ وَ لَيْسَ مِنْ شِيعَتِنَا مَنْ يَظْلِمُ اَلنَّاسَ» اى پسر جندب! به شيعيان ما برسان و به آنها بگو: طرز فكرهاى مختلف، شما را به خود جذب نكنند؛ به خدا سوگند! به ولايت ما نتوان دست يافت مگر با پرهیز و احتیاط و تلاش در دنیا، یاری برادران ایمانی با مال خود به خاطر خدا و هر كس بر مردم ستم نمايد، شيعه ما به شمار نيايد. @sharhehal_hoze

ولی‌نعمت‌های ما... از جمله عللی که همیشه عمده ثروتمندان از انبیاء پیروی نمی‌کردند این بود که نمی‌خواستند در پروژه‌ای شرکت ‌کنند که بازی طبقات اجتماعی در آن رنگ می‌بازد و همه دوشادوش پیرو یک فرد و آیین می‌شوند. اشراف قوم نوح (ع) به او می‌گفتند: «مَا نَرَاكَ إِلَّا بَشَرًا مِثْلَنَا وَمَا نَرَاكَ اتَّبَعَكَ إِلَّا الَّذِينَ هُمْ أَرَاذِلُنَا بَادِيَ الرَّأْيِ وَمَا نَرَى لَكُمْ عَلَيْنَا مِنْ فَضْلٍ» (هود:۲۷) ما تو را جز بشری مانند خود نمی‌بینیم، و كسی را جز فرومایگان كه نسنجیده و بدون اندیشه از تو پیروی كرده باشند مشاهده نمی‌كنیم، و برای شما هیچ فضیلتی بر خود ملاحظه نمی‌كنیم. حضرت به آنها پاسخ می‌دادند: «وَيَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مَالًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا‏...» (هود:۲۹) ای قوم من! من از شما در برابر رسالتم هیچ پولی نمی‌خواهم؛ پاداشم فقط بر عهده خداست، و من [برای به دست آوردن دل شما] كسانی كه ایمان آورده‌اند را از خودم نمی‌رانم... شبیه همین حرف را اشراف قریش نیز به پیامبر اکرم (ص) می‌زدند و حضرت شبیه به همان جواب را به آنان دادند: «وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ» (شعراء:۱۱۴) من کسی نیستم که به خاطر این حرف‌ها مؤمنان را از خود برانم. این درخواست و پاسخ خاص آن زمان نبود، امروز هم ما مبلغان با همین جنس دعوت‌ها روبرو هستیم و باید بدانیم همیشه عمدتا همین طبقه مستضعف و در نگاه مستکبران اراذل هستند که پای دین خدا می‌ایستند و دور اولیاء خداوند را شلوغ می‌کنند و همین‌ها که به تعبیر امام خمینی ولی نعمت ما هستند.

خداوند مناجاتی از حضرت نوح علیه السلام در قرآن می‌آورد که نشان می‌دهد پیامبر معصوم خدا شب و روز دست از دعوت برنداشته‌است: «قَالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوْتُ قَوْمِي لَيْلًا وَنَهَارًا» (نوح:۵) اما هیچ نتیجه‌ای نگرفته‌است جز دوری بیشتر مردم. «فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعَآئِيٓ إِلَّا فِرَارًا» (نوح:۶) اما چرا نوح (ع) نتیجه نمی‌گیرد؟! ظاهرا چون روحیه استکباری و راهبری و الگو شدن سرمایه‌داران در این جامعه حاکم شده‌است، در چنین جامعه‌ای دعوت نبی خدا نیز جز دور شدن مردم را به دنبال ندارد. «وَإِنِّي كُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوٓا أَصَابِعَهُمْ فِيٓ آذَانِهِمْ وَاسْتَغْشَوْا ثِيَابَهُمْ وَأَصَرُّوا وَاسْتَكْبَرُوا اسْتِكْبَارًا»(نوح:۷) و من‌ هرگاه آنان را دعوت كردم تا آنان را بیامرزی، انگشتان خود را در گوش‌هایشان كردند و جامه‌هایشان را به سر كشیدند و بر انكار خود پافشاری ورزیدند و به شدت تكبّر كردند. «قَالَ نُوحٌ رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِي وَاتَّبَعُوا مَنْ لَمْ يَزِدْهُ مَالُهُ وَوَلَدُهُٓ إِلَّا خَسَارًا» (نوح:۲۱) نوح گفت: ای پروردگار من آنان از من نافرمانی كردند و از كسانی [چون سردمداران كفر و متولیان بتخانه‌] پیروی نمودند كه اموال و فرزندانشان جز خسارت و زیانی بر آنان نیفزود! اگر می‌خواهیم در دعوت اسلام و پیشرفت معنویت در کشور، موفق باشیم، باید مقابل عوامل ترویج روحیه اشرافی‌گری و تبرج و الگوشدن ثروتمندان بایستیم، از مهم‌ترین این عوامل افزایش فاصله طبقاتی است‌. کنترل این عوامل فقط با تبلیغ محقق نمی‌شود و حتما باید حکومتی با سیاست‌های قسط محور وجود داشته باشد. @sharhehal_hoze