فایل استوری 🌱

هدیه 🌱

. معلم‌ها با شاگردهای خنگ جور دیگری برخورد می‌کنند. معتقد به کم‌هوشی بچه‌ها در سیستم آموزش و پرورش نیستم، دربارهٔ رابطۀ معلم و شاگردی میان ما و خدا حرف می‌زنم. من در درس بندگی ضعیفم. چندوقتی است که می‌بینم رابطۀ خدا با من تغییر کرده و از شیوۀ «مستقیم‌گویی» برای شیرفهم‌شدنم در مسائل استفاده می‌کند. مثلاً می‌گویم: «خداوندا این کار را بکنم؟» قرآن باز می‌کنم و پاسخ می‌شنوم: «بله» یا گاهی اوقات: «نه». انگار که قبلا در لفافه مقصودش را می‌رسانده و من انقدر به بیراهه رفتم که تصمیم گرفته در سطح پایین‌ترین آی‌کیوی مردم زمین با من تا کند. چند روز پیش، طبق معمول غم داشتم. یعنی غمی که در دل داشتم، رو شده بود و آزارم می‌داد. خیلی اتفاقی و بدون برنامۀ قبلی گذرم افتاد به امامزاده پنج‌تن لویزان، حوالی ساعت یازده قبل از ظهر. قسمت زنانه خلوت بود و می‌شد که یک نصف مربع از ضریح را سیر زیارت کنم و ببوسم. آغوشی مهربانانه چیزی بود که لازمش داشتم، پس پای ضریح نشستم و دستهایم را باز کردم، جوری که حجم بیشتری در بغلم جا بگیرد و انگشت‌هایم را در پنجره‌های کوچک طلاییش فرو کردم. این‌جور وقت‌ها فکر آدم مثل بادکنک بی‌صاحب هزارجا می‌رود. عجله دارد از زمین و زمان گلایه کند. سعی کردم نخش را محکم در دست بگیرم و فقط روی مسائل اصلی زندگی تمرکز کنم؛ به‌طور ویژه روی مسئلۀ فلسطین. روزهایی بود که بیمارستان المعمدانی را زده بودند. به آن پنج آدم بزرگوار می‌گفتم: «غم من به درک. استدعا دارم به داد قلب هزارپارۀ مادران غزه برسید.» از ضریح فاصله گرفتم و نزدیک رادیاتور، کنج بالایی حریم چهارگوش آن‌ها نشستم و قرآن را باز کردم، ابتدای جزء پانزدهم بود: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَىٰ بِعَبْدِهِ لَيْلًا مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى منزه است آن خدايى كه بنده خود را شبى از مسجدالحرام به مسجدالاقصى كه گرداگردش را بركت داده‌ايم سير داد. اسراء، ١ تا آخر صفحه خواندم. خیالم راحت شد که خداوند به زودی حساب قوم پرفتنۀ بنی‌اسرائیل را کف دستشان که نه، در گورهایشان خواهد گذاشت. گرچه با اولویت دادن به غزه، مسائل شخصی زندگی را بی‌جواب گذاشتم، چندکیلو یا چند لایه یا چند واحد اختراع نشده از غم خودم هم کم شد و از امامزاده آمدم بیرون. موقع بالاکشیدن پاشنۀ کفش، از لای در چوبی به نورهای سبز ضریح نگاه کردم و ضمن ابراز ارادت‌های خالصانه گفتم: «خدایا شکرت. من را همیشه خنگ خودت بدان». نویسنده: سمیرا علی‌اصغری سازنده کلیپ: اعظم مؤمنیان @ayehjaan

. هدیه‌ای برای آیه‌جانی‌ها 💚