🔻#سوال شده است که اگر #ذکر بدون توجه باشد، تاثیر دارد یا نه؟ 💠 #پاسخ: جواب مشهوری که به این سوال داده اند این است که می‌گویند: خیر، تاثیر اقلّی دارد. ما هم با این موافقیم اما یک اشکال که نه، ولی یک تبصره ای  اینجا داریم که آن هم به مبانی ما بر میگردد. چه قدر تاکید میکنم که مبانی را بدانید و بدانیم البته؛ سپس این مبانی را بارها و بارها تکرار کنید. بارها و بارها گوش کنیم و بخوانیم و توسعه دهیم طبق آن بحث اخذ المعانی. میگفتم، این تبصره بر میگردد به مبانی ما و آن هم اینکه در نفس به شش ساحت قائل هستیم؛ جسم و ذهن و قلب و روح و سّر و ذات.که گفتیم جسم و قلب، ذهن و روح،سّر و ذات با هم دو به دو متناظرند. مبنای دیگر اینکه ما همه این ساحات ششگانه را اصیل میدانیم. به خلاف قول مشهور که معتقدند جسم طفیل است. خیر، ما میگوییم چون نفس منشئ و مُصدر اینهاست، این شش ساحت را نفس اصالتا صادر کرده است و نمیتوان مثلاً گفت که جسم به درد نمی‌خورد! پس ما هرکدام از ساحات ششگانه نفس را اصیل می‌دانیم. خب، الان شخصی دارد ذکر می‌گوید. این ذکر متناسب با هر ساحتی باشد، آن ساحت رشد می‌کند و بیشترین بهره را می‌برد.حال اگر کسی با توجه و نفی خواطر ذهنی ذکر بگوید، ذهنش بهره می‌برد. و از آنجایی که گفتیم ذهن و روح با هم متناظرند، لذا روح هم بهره مند می‌شود.به طریق مشابه، اگر شخص ذکر را با اقبال قلب بگوید، قلب بیشترین بهره را می‌برد. دقت کنید ذکر را که می‌گوید نفس از دریچه هرکدام از این ساحات بهره مند می‌شود، اما بیشترین ظهور بهره وری و اثر در آن ساحتی است که ذکر در آن ساحت بیشترین حضور را دارد. وقتی با اقبال قلب ذکر بگوید، خب طبیعتاً قلب بیشترین بهره را می‌برد و چون قلب و جسم با هم دو به دو هستند، جسم هم متأثر از قلب می‌شود. حال اگر کسی بدون توجه و بدون اقبال قلب ذکر بگوید، در این صورت فقط جسم او ذاکر است. پس بُعد جسمی این شخص رشد می‌کند. جسمِ نفسش رشد می‌کند. فلذا در صورت اکثار در ذکر _ یعنی اگر خیلی زیاد ذکر بگوید_ جسمش بهره مند می‌شود و چون جسم با قلب دو به دو هست، قلبش هم متأثر می‌شود و در طول زمان بسیار(شاید نزدیک پانزده بیست سال) در اثر ذکر گفتن، دریچه های قلبش باز می‌شود و به دریافت های قلبی هم نائل می‌شود.در صورتی که اگر با اقبال قلب ذکر بگوید، در زمان کمتر از یک سال، در عرض چندماه این رخ می‌دهد. تفاوت کار در این جاست. پس کسی که با جسمش دارد ذکر می‌گوید، بهره های ذهنی و روحی اش در رتبه های بعدی قرار می‌گیرد. یعنی اول جسمش بیشترین بهره را دارد، و از آنجایی که جسم و قلب با هم متناظرند،سپس قلبش بیشترین بهره را می‌برد. و برعکس، اگر با اقبال قلب ذکر بگوید، اول قلب و سپس جسمش بیشترین بهره را می‌برد. به همین ترتیب اگر با توجه و نفی خواطر ذکر بگوید، ابتدا ذهن و سپس روح؛ و اگر ذکر روحی باشد ابتدا روح و سپس ذهن بیشترین بهره را می‌برد. اینها هرکدام آثار خاصی دارند که مفصلاً در دروس بحث کرده‌ایم. پس هرکس در هر ساحتی ذکر بگوید، بیشترین بهره را ابتدا همان ساحت و سپس ساحتی که با آن متناظر است و سپس بقیه ساحات می‌برند. اما در کلیت، خود نفس بهره می‌برد. با این توضیحات کسی که می‌گوید هنگام ذکر گفتن توجه و اقبال قلب ندارم و یا شوق روحی به ذکر گفتن ندارم و صرفاً با جسمم ذکر می‌گویم، این اشکالی ندارد. جسمش رشد می‌کند. این رشد جسم ممکن است در قالب شفای امراض بدنش باشد. و یا موجب پاکسازی روح بخاری و هاله های انرژی بدنش شود و آثار تلطیف روح بخاری و یا منوّر شدن هاله های انرژی بر او مترتب شود. بالاخره اینکه از آثار جسمی بهره مند می‌شود. اما برای این که قلبش _ که متناظر با جسم هست_ بهره ببرد، باید مدت مدیدی ذکر بگوید تا آن آثار قلبیه رخ دهد. اما اگر با اقبال قلبی ذکر بگوید، آثار قلبیه در عرض چندماه ظاهر می‌شود. و بالطبع آثار جسمی هم بعد از آثار قلبیه برایش ظاهر می‌شود. والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته ♦پیج اینستاگرام: http://instagram.com/teb_rouhani 🔻طب روحانی | متافیزیک🔻 ༺⃟⚀ꠋꠋ @teb_rouhany