1️⃣ یکی اون جایی که فرمود: «ما اعرافی هستیم که خدای عزّوجلّ شناخته نمی‌شود مگر از راه شناخت ما» 2️⃣ و یکی هم اون جایی که فرمود: «اگر خداوند تبارک و تعالی اراده می‌کرد، خودش را به مردم [بدون واسطه] می‌شناساند؛ امّا ما را به عنوان درهای [معرفت] و صراطِ [مستقیم] و راه خودش و آن جانبی قرار داد که از سوی آن به سمت خدا می‌روند». ⁉️ چرا فکر کردیم برای رسیدن به معرفت خدا و معرّفی خدا به دیگران، باید مستقل از قرآن و روایات عمل کنیم؟ ⛔️به قدری توی شناخت خدا از خود خدا و اهل بیت علیهم السلام فاصله گرفتیم که اوضاعمون شده اینی که توی درسای خداشناسی دینیِ مدرسه و معارف دانشگاه و اصول عقاید حوزه می بینید. 👈 خدایی رو معرفی می‌کنن که باهاش هیچ حسی نمی‌شه گرفت. 😐 ❓این همه درس دینی و معارف، چرا انگیزۀ بندگیِ خدا رو توی ماها زیاد نکرد؟ ‼️ اگه امیر المؤمنین علی علیه السلام فرمود: 🔴 «اگر پرده‌ها کنار برود، بر یقین من چیزی افزوده نخواهد شد»، این ویژگی، تنها برای امیرالمؤمنین علیه السلام نیست، برای همۀ اهل بیته. ❌حالا ما این اهل بیتی که نشستن روبروی خدا و دارن از فاصلۀ «فکانَ قابَ قَوسینِ اَو اَدنیٰ» تماشاش می‌کنن و خدا رو به ما معرفی می‌کنن، گذاشتیم کنار و یه شبحی رو با خیالات خودمون درست کردیم و داریم دربارَش حرف می‌زنیم و توصیفش می‌کنیم؟ ✅ خدایی که ما توی فطرتمون می‌شناسیم، فقط و فقط با خدایی که قرآن و اهل بیت علیهم السلام معرفی می‌کنن تطبیق داره. ⬅️ به همین دلیلم شما با خدای جوشن کبیر و خدای ابوحمزه، خیلی احساس نزدیکی می‌کنی تا این شبحی که به اسم خدا به ما معرفی کردن. 🔰 این معنای اول معرفت خدا به وسیلۀ اهل بیت علیهم السلام بود. #خلاصه‌درس‌نوزدهم