#عیب_جویی از دیگران: ۱_ «أَکبرُ العَیبِ أن تَعیبِ ما فیکَ مِثلُه.» (نهج البلاغه، حکمت 353) بزرگترین عیب آن است که آنچه را که خود داری، بر دیگران عیب بدانی. ۲_ «مَن نَظَر فی عَیبِ نَفسِه اشتَغَل عَن عَیبِ غَیره.» (نهج البلاغه، حکمت 349) هر که در عیب خود بنگرد عیب جویی دیگران از نظرش برود. ۳_ «مَن عابَ عیبَ، وَ من شَتَمَ أُجیب.» (کنزالفوائد، ج 1، ص 279) کسی که عیب (دیگران) را بگوید، عیبش گفته میشود. و کسی که دشنام بدهد، پاسخ بشنود. ۴_ «طُوبی لِمَن شَغَلَهُ عَیبُهُ عَن عُیوبِ الناس.». (ابن ابی الحدید، ج 20، ص 296) خوشا به حال کسی که توجه به عیبش او را از توجه به عیبهای مردم باز دارد. ۵_ «کُن فی الحرصِ علی تَفَقُّدِ عُیوبِکَ کَعَدُوّک.» (ابن ابی الحدید، ج 20، ص 305) برای پیدا کردن عیبهایت مثل یافتن دشمنت حریص باش. ۶_ «ایّاکَ و مُعاشَرَةَ مُتتَبِّعِی عُیوبِ النّاس، فَانّهُ لَم یَسلَم مُصاحِبُهُم مِنهُم.» (غررالحکم، ج 1، ص 160 و 19) بر تو باد به دوری از معاشرت با کسانی که در جستجوی عیبهای مردمند، زیرا همنشین آنها از گزندشان سالم نمی ماند. ۷_ «أعقَلُ النّاسِ مَن کانَ بِعَیبِهِ بَصیراً، و عَن عَیبِ غَیرِهِ ضَریراً.» (غررالحکم، ج 1، ص 201 و 409) خردمندترین مردم کسی است که #بینای_عیب_خویش و #نابینای_عیب_دیگری باشد. ۸_ «مَن تَتَبَّعَ خَفِیّاتِ العُیوبِ، حَرَّمَهُ اللّه مَودّاتِ القُلوب.» (غررالحکم، ج 2، ص 188 و 729) هر که در جستجوی عیبهای پنهانی مردم باشد، خداوند دوستیِ دلهای مردم را بر وی حرام میگرداند.