🍃💐🌾🍂🌺🍃💐 🌾🍂🌺🍃💐 🍃💐🌾 🍂🌺 🍃 🌺بسم رب الشهدا والصدیقین🌺 #شاهرخ_ضرغام_حر_انقلاب #قسمت_پانزدهم 5⃣1⃣ به همه دكه های روزنامه فروشــی هم سرزديم. خيلي محترمانه گفتيم: شما از شهرداری مجوز گرفته ايد؟پاسخ همه آنها منفي بود. ماهم گفتيم: تا فرداوقت داريد كه دكه را جمع كنيد. صبح فردا به ســراغ اولين دكه رفتيم. چند نفراز حزب توده با چماق جلوی دكه ايســتاده بودند. اما باديدن شــاهرخ عقب رفتند. شاهرخ جوان فروشنده را بيرون آورد. بعد هم دكه را باهمه روزنامه هايش خراب كرد. با شنيدن اين خبر ديگردكه ها خيلی سريع جمع شد. يك هفتــه ديگردر آنجا مانديم. آرامش به طور كامل به شــهربازگشــت. اعضای حزب توده لاهيجان را ترک کردند و به شهرهايشان رفتند. نمازجمعه بارديگردر شهراقامه شد. وقتی مردم به سوی محل نمازمی آمدند به ياد حديث نورانی رسول خدا(ص) افتادم كه ميفرمايد: « قدمی نيست که به سوی نماز جمعه برداشته مي شود مگراينکه خدا آتش را براو حرام مي کند » امام صادق (ع) – نماز در اين حديث ص ۱۰۱ حديث ۲۱۵ با حضورمردم مومن وانقلابی لاهيجان، كميته وبســيج شهرراه اندازی شد. ما هم با بدرقه مردم و امام جمعه شهربه سوی تهران برگشتيم. اوايل سال پنجاه ونه بود. هرروزدرگيری داشتيم. مخالفين جمهوری اسلامی هرروزدر گوشه ای ازمرزهای ايران،آشوب برپا می کردند. پس از کردستان و گنبد و سيستان، اينبار نوبت خوزستان بود. گروه خلق عرب با حمايت بعثی های عراق اين منطقه را ناامن کردند. شاهرخ که به منطقه خوزستان آشنا بود، به همراه تعدادی از بچه ها راهی شد. غائله خلق عرب مدتی بعد به پايان رســيد. رشادتهای شاهرخ درآن ايام مثال زدنی بود. هنوزمشــکل خوزســتان حل نشــده بود که دوباره درمناطق غربی کشور درگيری ايجاد شد. به همراه شاهرخ و چند نفرازدوستان راهی قصرشيرين شديم. اينباروضعيت بــه گونه ای ديگربود. نيروهای نفوذی عراق همه جا حضورداشــتند. درهمه اســتان کرمانشــاه همين وضعيت بود. هيچ رســتورانی به ماغذا نمي داد. هيچ مسافرخانه ای به بچه های انقلابی جا نمی داد. نيروهای نفوذی عراق به راحتی از مرز عبور می کردند و سلاح و مهمات را به داخل خاک ايران منتقل می کردند. آنها به چندين پاســگاه مرزی نيز حمله کرده و چندين نفررا به شهادت رساندند. ادامه دارد..... 🥀🥀🥀🥀🥀 🕊 @baShoohada 🕊

🌺بسم رب الشهدا والصدیقین🌺 #نیمه_پنهان_ماه #قسمت_پانزدهم 5⃣1⃣ برايش جا آماده كرديم كه بخوابد، اما آمد كنار من و مهدی نشست. گفت: «ميخوام پيش شماها باشم» و آن قدر خسته بود كه همان طور نشسته خوابش برد. نزديكی های صبح مهدی را بغل گرفت، گفت «با بچه م خيلی حرف دارم، شايد بعدها فرصت نباشه.» عجيب بود. انگار مهدی يك آدم بزرگ باشد. من خيلی وقت ها دلم برای آن لحظه تنگ میشه . ململ سپيدی را كه سر بچه بود با احتياط كنار زد و لب هايش را گذاشت دم گوش او، زمزمه كرد «بابا! ميدونی چرا اسمت رو ميذارم مهدی؟» و اشك هايش تندتند ريخت. ديدم قطره های درشت اشك حاجی روی صورت مهدی می افتد. فكر كردم «حالاست كه بیقراری كنه»، اما بچه سر به راه و ساكت بود و تو دست های حاجی كم كم خوابش برد. گفتم: «من ميخوام با شما بيام.» حاجی مهدی را نگاه كرد، گفت «من راضی نيستم شماها بياييد؛ من نگرانم.» انگار تكيه كلامش اين بود «من نگران شماها هستم.» اما اين بار كمی قلدری كردم، گفتم «من ديگه اين جا نميمونم. تا حالا فقط حق خودم بود و از آن گذشتم، اما از حق بچه م نميگذرم. معلوم نيست تو تا كی هستی. ميخواهم لااقل تا خودت هستی، دست محبتت روی سر بچه م باشه.»مهدی چهل روزش نشده بود كه حاجی آمد دنبالمان و ما را با خودش برد جنوب و در منزل عموی حاجی ساكن شديم. آن ها خودشان هم دوتا بچه ی كوچك داشتند و با همه ی محبتی كه در حق من و مهدی ميكردند آن جا يك احساس شرمندگی دائمی داشتم. فكر ميكردم به هر حال ما آن ها را به زحمت انداخته ايم. يك روز كه حاجی آمد خانه هرچه با من حرف زد، جواب ندادم. هم عصبانی بودم هم میدانستم اگر يك كلمه حرف بزنم، اشكم در می آيد. او هم ديد من چه قدر ناراحتم، رفت بيرون و دو ساعت بعد با يك وانت برگشت. چندتا وسيله ی جزئی داشتيم كه نصف وانت را به زور پر كرد، سوار شديم و رفتيم انديمشك به خانه های بيمارستان شهيد كلانتري. #ادامه دارد....... 🥀🥀🥀🥀🥀🥀 🕊 @baShoohada 🕊