دانشجو ها:دانشجو میمیرد ذلت نمیپذیرد یکی از بچه ها: وااای نیروهای امنیتی دانشجوهایی که میمردن ولی ذلت نمیپذیرفتن: 🏃‍♀🏃‍♂🏃‍♀🏃‍♂🏃‍♀🏃‍♂🏃‍♀🏃‍♂

هم اکنون دانشگاه

به حسین شناختم من،به خدا قسم علی را :))

مولا علی-علیه‌السلام- از سخن‌گفتن باکسی‌که حرف تورا نمیفهمد، بپرهیز. 📚نهجُ‌البلاغه

این برای من و احتمالا خیلی از شماست که از بحث با آدمی که نمیخواد یسری چیز هارو متوجه شه دوری کنیم. امروز تو احوالات بد، اینو دیدم وحقیقتا همین نیم خط آرومم کرد:))

دنیایی رو که علی همنشینِ چاه بودو فقط باید تف کرد توش!

آرام در گوش چاه گفت: دلتنگِ زهرام...

پرِ پرواز ندارم وگرنه الان نجف بودم.

آقای دل های پیدا شده وسط شلوغیِ زندگی آخرین باری که دست به دعا بردم،پای سجاده،دقیقا موقعِ چکیدنِ اولین قطره ی اشک، به هیچ چیز جز نجف فکر نکردم... از اولین باری که این دعارا کردم تا اکنون بی اجابت مانده ام! برای من که نه،اما برای شما بد نیست؟!

خدایا ما غلط کردیم اگه فکر کردیم ممکنه حالمون با کسی جز تو خوب بشه..

یه جا نویسنده مینویسه آرزویم نه دستیابی به تنِ او، بلکه در آغوش گرفتن انسانی بود که درونِ او میزیست

خیلی جمله ی عجیبیه! خیلی مهمه که شما چه کسی رو دوست دارین! این که،فردی که درونِ اون شخص هست،کیه؟!

یعنی وقتی کسی که دوستش داری،دلش میگیره و میگه ای دوای درونِ شکسته دلان! منظور از دوای درونش چه کسیه؟!

و چه قشنگه که انسان،کسی رو دوست داشته باشه که درونش خدا حضور داره! و پیش از دستیابی به تنِ او،آرزوت در آغوش گرفتنِ خدایی باشه که درون اون زندگی میکنه... که با هر بار در آغوش گرفتنش، انگار لطف خدارو،رزق خدارو،عنایت خدارو در آغوش میگیری... خیلی قشنگه:))

رفقا یه مشکلی چند وقته برام پیش اومده خیلی درگیرشم یه دعای از ته دل میکنید برام؟! نه قابل بیانه که بگم و آروم تر شم نه به این سادگیا حل شدنیه. خلاصه که محتاج به دعای خیرتون هستم.

مولاعلی-علیه‌السلام- ارزش هر شخص به‌ اندازه‌ی آن چیزی‌ است‌،که دوست‌ دارد!!

تو زندگی یه سری درد و ابتلا‌ هست که استخوان شکنه، استخوان سوزه. سعدی دربارش نوشته: «مرا دردیست اندر دل، که گر گویم زبان سوزد و گر پنهان کنم ترسم که مغز استخوان سوزد» همون وقتا که اندوه طولانی میشه، صبر لبریز و سکوت از درون خردت میکنه، همون وقتا که لحظه به لحظش پر از درده... برا همین شاعر تشبیهش کرده به شکستن استخوان و گفته: «یک عمر در گلوی تو بغض، استخوان شکست.» اینارو گفتم که بگم یه تعبیر لطیفی هست توی مناجات خمسه عشر، میاد خدا رو «یَا جَابِرَ الْعَظْمِ الْکَسِیرِ» صدا میزنه:)) یعنی ای کسی که استخوان شکسته راهم جبیره میکنی... میخواد بگه بیچاره‌ترین حالت انسان هم بدست خدا حل میشه. خدایا ما خود شکسته‌ایم...

میدانی؟ «تنم بپوسد و خاکم به باد ریزه شود هنوز مهر تو باشد در استخوان ای دوست» که تا استخوان مبتلای توام و هرگاه دچار «عَظْمِ الْكَسِيرِ» شده‌ام خدا به استخوان‌هایم نگاه انداخته و دیده هر بندش محبت تو را فریاد می‌کند پس به همین سبب «جابر» شد و استخوان‌ شکسته‌هایم را بند زد. اصلا همین جا بود که او را به «يَاجَابِرَ الْعَظْمِ الْكَسِيرِ» شناختم و همه‌اش بخاطر محبتی بود که به تو داشتم. وگرنه من کجا و نگاه پروردگار کجا.

و اگر درون آتشم اندازی، به جهنمیان خواهم گفت که عاشقت هستم:) هیچکس قشنگ تر از مولا بلد نیست برای خدا دلبری کنه... [دقیقه ی 2:55 تا 3:15]

اندوهی که از دلتنگی تو بر دلم آمده مهمان عزیزی‌ست. #امام_زمان :))

یسری دلتنگی هم هست که به دل آدم هویت میده!

تنهایی علی، ارث مهدی شد ...

سلام به اندوه دوست داشتنیِ پس از گناه...!