#ابن‌عربی در مقدمه رساله «مشاهدة الاسرار القدسیة و مطالع الانوار الالهیه» خاطراتی را نقل می‌کند؛ یکی از آن‌ها، از این قرار است (ترجمه از اسماعیل محمدی، ص۱۱۶): 📜 روزی نتوانستم نماز عصر را به جماعت بخوانم و این فضیلت از من فوت شد؛ من به منزل ایشان [:شیخ عبدالعزیز مهدوی] رفتم و نماز عصر را فرادا در آن جا، بجا آوردم. وقتی نماز را به پایان رساندم، کسی از شاگردانِ ایشان نماند مگر اینکه مرا به خاطر این مصیبت تسلیت گفته، با من مصافحه نمود، و در حق من دعا کرد تا خداوند آنچه از من فوت شده است را تدارک نماید و آرزو کرد تا صبرم بر این مصیبت، بیشتر شود. چه حسی نسبت به این خاطره دارید؟ ◀️ «برو بابا!» نه! این حس را بعیده شما داشته باشید! شما، فرار یا انکار نمی‌کنید! ◀️ «عجب!! این احوال مال ماها نیست!» ◀️ «این‌ها سخته! نباید بهش فکر کرد!!» ◀️ «خوش به حالشون! ما که نمی‌تونیم!» البته خیلی وقتا، این که احساس می‌کنیم «این حال مال ما نیست» درسته، ولی این نتیجه که «در آینده هم مال ما نخواهد بود» غلطه!! به بیان دیگه ، چون به حال و هوای فعلی‌مون، اعتماد داریم، یه نگاهی به خودمون می‌کنیم و می‌گیم «من که محاله این چنین کارهایی بکنم!» در صورتی که ، اصلا قرار نبود اینقدرآ به خودِ فعلیم، #اعتماد کنم! چه این که اصلا همین حال فعلیم هم، از اول نداشتم! یه مثال بزنم: دیده شده که طرف، یه دختر لوس و تنبله! اصلا حالِ صبح بیدار شدن نداره!! ولی وقتی بچه‌دار می‌شه، قشنگ، حال و هواش عوض می‌شه؛ در حدی برای حفظ و نگهداری بچه‌اش، زحمت می‌کشه، که آدم شک می‌کنه «این همون دختر لوسه است؟!» داستان این تغییر، چیه؟ من بر اساس حال و هوام، دل به کار می‌دم! تا الان، یه سری حال و هوا، خدا به من داده، و متناسبش هم، دست به عمل شدم! (البته معمولا کمتر از توان!!) ولی حالِ خیلی از کارها را هم، هنوز ندارم! ولی اگر «طالب باشم، و خودم را فالو کنم، و دقت کنم که چه حالاتی بهم داده می‌شه؟» (:اهل حضور باشم) اصلا بعید نیست که روزی خودم را دارای حال و هوایی ببینم، که اگر به اون حالات، بها بدم، حتی بیش از آنچه فکرشم می‌کردم، فعال بشم!!! خلاصه: به حال فعلی‌تون، اعتماد نکنید!! شاید بهترش را بهتون دادند!!