«اسلام از ما خواسته #انتظار داشته باشیم» در اسلام از ما خواسته شده است که انتظار داشته باشیم. انتظار، فراتر از نیازمندی است، فراتر از احساس نیاز است. گفته‌اند منتظر باشید؛ انتظار یعنی امید، انتظار یعنی اعتقاد به اینکه یک آینده‌ی قطعی‌ای وجود دارد؛ صِرف نیاز نیست؛ انتظار، سازنده است، لذا در روایات ما، معارف ما، انتظار فرج جایگاه بسیار مهمّی دارد که من حالا یک توضیحی در مورد آن بعداً عرض میکنم. در توقیع شریف حضرت ولیّ‌عصر (ارواحنا فداه) به ابن‌بابویه -علیّ‌‌بن‌بابویه- از قول پیغمبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) نقل شده که فرمود: اَفضَلُ اَعمالِ اُمّتی انِتِظارُ الفَرَج؛ یعنی برترینِ اعمال امّت من این است که منتظر فرج باشند؛ [یعنی] امید. در یک روایتی از موسی‌بن‌جعفر (علیه السّلام) [آمده]: اَفضَلُ العِبادَةِ بَعدَ المَعرِفَةِ اِنتِظارُ الفَرَج. معرفت یعنی توحید و معرفتِ حقایق الهی، [برترین اعمال] بعد از آن، انتظار فرج است. از امیرالمؤمنین (علیه السّلام) [نقل شده]: اِنتَظِرُوا الفَرَجَ وَ لا تَیأَسوا مِن رَوحِ الله؛ انتظار فرج داشته باشید، از رَوح و رحمت و گشایش الهی مأیوس نشوید. پس در انتظار فرج امید هست، تحرّک هست، اقدام وجود دارد که البتّه حالا در مورد انتظار فرج گفته شده است و مسلّم است که انتظار فرج، یعنی انتظار فرج حضرت ولیّ‌عصر؛ این یک مصداق از انتظار فرج است. اینکه پیغمبر میفرماید: اَفضَلُ اَعمالِ اُمَّتی اِنتِظارُ الفَرَج، ناظر به همه‌ی مشکلاتی است که برای زندگی انسان پیش می‌آید؛ مشکلات گوناگونی در زندگی پیش می‌آید، انسان در مواجهه‌ی با این مشکلات نبایستی مأیوس بشود؛ باید انتظار فرج داشته باشد؛ باید بداند که فرج خواهد آمد. خود انتظار فرج، یک نوع فرج است که این روایتی است از حضرت موسی‌بن‌جعفر: لَستَ تَعلَمُ اَنَّ اِنتِظارَ الفَرَجِ مِنَ الفَرَج؛ خود انتظار فرج و انتظار گشایش، یک گشایشی است برای انسان که او را از آن حالت یأس، از حال درماندگی که به کارهای عجیب و غریبی وادار میکند، نجات میدهد. خب، اینکه پیغمبر و ائمّه این جور فرمودند، معنایش این است که امّت محمّدی (صلّی الله علیه و آله و سلّم)، در هیچ حادثه‌ای از حوادث زندگی دچار یأس و نا‌امیدی نمیشوند و همیشه در همه حال انتظار فرج دارند. ۱۳۹۹/۰۱/۲۱

اسم الفتّاح نیاز: عالم، پر از درب‌های بسته است! ما گاهی این طور فکر می‌کنیم که عالم میزی پر از غذای سروسرویس است که هر زمان که با هر حالی اراده کنیم، به همه‌ی این امور، دسترسی داریم! البته که نه! ما در مورد مسائل مادی، گاهی متوجه این درب‌های بسته، که تنها با روش‌هایی خاص، باز می‌شوند، هستیم! اما در مورد امور معنوی، گاهی طوری رفتار می‌کنیم، که گویا خیلی قفل و بند خاصی مطرح نیست! برای همین هر طور عشقمان کشید، در هر زمان که حالش بود، طلب معنویت می‌کنیم! و احساس نمی‌کنیم که اگر فرصتی از دست رفت، از دست رفته است! عالم پر است از درب‌های بسته، که اعطای کلید این درب‌ها، و امکان استفاده از این کلیدها، با توسل به اسم فتاح، ممکن است. معنا: اسم فتاح یعنی باز کننده‌ی درب‌ها؛ و باز کننده‌ی گره‌ها و مشکلات و منازعات؛ فتاح، حقايق فراوان و مراتبى كه در پس درب‌های عالم است را در پيش چشم بينندگان ظاهر می‌کند؛ و هر بيننده‌اى به اندازه مرتبه وجود حسى و معنوى خود از آنها می‌بهره گيرد. تخلق: تخلق به این اسم، راهی برای وصول به باقی اسماء است؛ متخلق به اسم فتاح، با توجه به هر اسمی متفاوت است؛ یکی با تخلق به فتاح، کلید الکریم، و دیگری کلید الجواد، و دیگری ... را به دست می‌آورد؛ و در نتیجه، هم خود و هم دیگران را از آن اسم، بهره‌مند می‌کند. متخلق به این اسم، شاید اسباب روزی، برایش فراهم شود؛ اگر فقیر است، بی‌نیاز شود؛ اگر غمگین است، غمش برطرف شود؛ یا شاید این ابواب را برای دیگران بگشاید. یا حتی بابِ انوار معرفت را بر قلب مومنین باز کند، و یا ابواب مغفرت را بر گناه‌کاران بگشاید. البته به میزان نیاز و طلب. متخلق به این اسم، اهل #انتظار است! می‌داند که گره‌ها می‌تواند به دست الفتاح، باز شود؛ و می‌داند که اگر الله، دری را باز نکند، عجله و اصرار، ثمری ندارد! پس از عجله، دور خواهد شد. البته بهره‌مندی از این اسم، همواره مطلوب نیست!! اگر با #ایمان و #تقوا، پیش برویم، باب برکات را برایمان باز می‌کنند (اعراف: ۹۶) اما اگر با #نسیان و #بی‌توجهی، به پیش برویم، و در هنگام سختی، متذکر الله، نشویم، و به درگاه او، #تضرع نکنیم، شرایط خوبی پیش می‌آید که اصلا خوب نیست! عجیب است اما واقعیت دارد: فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ حَتَّىٰٓ إِذَا فَرِحُوا بِمَآ أُوتُوٓا أَخَذْنَاهُمْ بَغْتَةً فَإِذَا هُمْ مُبْلِسُونَ (انعام: ٤٤) ‌پس چون هشدارهایی كه به آن‌ها داده شده بود (:سختی‌ها) را #فراموش كردند، درهای #همه چیز را بر آنان گشودیم‌، و چون بدانچه داده شده بودند سرمست شدند، ناگاه گرفتارشان كردیم و در آن هنگام یكباره نومید شدند. (ر.ک. آیات ۴۲ تا ۴۴ سوره انعام) نکته‌ی دیگر درباره‌ی این اسم، این است که تخلق به اسم فتاح، از جهت بعضی کلید‌های ویژه، تنها برای رسول است: وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ اَلْغَيْبِ (انعام: ۵۹) و کلیدهای غیب، تنها نزد اوست. عالِمُ اَلْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى غَيْبِهِ أَحَداً إِلاّ مَنِ اِرْتَضى مِنْ رَسُولٍ (ص: ۲۷) دانای غیب است، و غیبش را بر هیچ کسی آشکار نمی‌کند، مگر برای کسی که از او راضی باشد؛ [آن هم] از میان رسولان. ‏از این رو، بهره از آنچه در آنجاست، تنها از طریق رسولی که دارای آن کلید است، ممکن می‌باشد.

✳️ *روبرو شدن با یک حقیقت، دفعی نیست!* کسی که قبل از خواندن و نوشتن، کمی مداد به دست نگیرد و خط‌خطی نکند، هیچ وقت چیزی نمی‌نویسد! ✳️ *دنبال امام زمانی هستیم که ظهور کند، یا همواره در غیبت می‌ماند؟ * باید پیش از ظهور، تمرین زندگی با امام زمان را کرد؛ زندگی در دولت کسی که «ولایت الهی را در میان مومنین ، در جریان می‌گذارد.» کسی که امروز، در حلقه‌ی ولایت مومنین نباشد و مرکزیتی برای این ولایت نبیند، ظهور را درک نمی‌کند؛ کسی که پیش از ظهور، به زندگی ذیل ولی، ایمان نیاورد، یا از ایمانش خیری نسیبش نشود، در زمان ظهور هم، بهره نمی‌برد! ✳️ *باید پیش از ظهور، طالب ولیِّ دوران غیبت شد* شخص را بر اساس حق می‌سنجند و نه حق را بر اساس شخص! ابتدا باید طالبِ ولی و ولایت شد! و سپس جستجو کرد! اما این *طلب* و * #انتظار * از همه چیز، مهم‌تر است! اگر طالب و منتظر نباشی، حتی خود امام زمان هم روبرویت باشد، حس‌ای به او نداری! باورکنید که حسی نخواهیم داشت! باید گشت! پیگیر بود! منتظر بود! حتی کسی که به دنبال ولی باشد، و پیدا نکند، به امام زمان نزدیک‌تر است تا کسی که هر جمعه دعای ندبه بخواند، ولی طالب ولی نیست! 🇮🇷 حرفم تمام! چیزی افزون بر مطالب قبلی ندارم! اما من حس می‌کنم اگر دنبال ولی باشیم، جز امام خامنه‌ای را پیدا نمی‌کنیم. اصراری ندارم! تو خود بگرد و به ما نیز، نشان بده...