چند کلمه گپ خودمانی...😉 لابد شنیده اید شام دیپلماتیک چه زرق و برقی دارد! سفره پهن میکنند؛از داراباد تا خود فلکه تجریش! هفت قلم که چه عرض کنم؛با مخلفات و انواع اشربه و اکربه حساب از هفتاد قلم هم رد است! ولی چه فایده؟! بنظر فدوی دیپلماتی که سر سفره شام رسمی مینشیند؛کم از شکنجه کاه و اسارت نیست! اولا؛ دیپلمات علاوه بر درس و مشق روابط بین الملل و قوانین و مقررات روابط داخله و خارجه؛باید اداب غذا خوردن و نشستن و سلام علیک و..راهم فرا گیرند! چنگال سرسفره کجا باشد و قاشق کجا!؟ سفره دستمال را چگونه به گردن ببندند و نوشیدنی را چگونه میل کنند؟! شام خوردن؛به اندازه یک ترم دانشگاه جزوه و کتاب و اموزش دارد! سفیر کجا بنشیند و میهمان کجا!؟ باید سخت مراقب بوده خدای نکرده قاشق به بشقابی که اندازه سینی قهوه خانه گنده است؛برخورد نکند! حق گاز زدن به تکه گوشت بره کبابی را نداشته و خیلی ارام و بی صدا با کارد تکه ای را بریده و با وقار تمام در دهان گذاشته و سیصد بار از این ور دهان به اون ور فک چرخانده تا نوبت لقمه بعدی برسد! برنج هم با شمارش چند قاشق سرخالی کشیده و تازه همو راهم نصفش را در بشقاب دست نخوره باقی گذاشته تا میزبان فکر نکند از قحطی امده و مثل ندید بدیدها نان میخورد! وجدانا کم از شکنجه نیست وقتی اجازه دندان کشیدن تکه استخوان ماهیچه را نداشته و بدتر مغز وسط راهم در بشقاب تکان ندهید! اصلا مگه میشه از مغز استخوان گذشت و انگشت و زبان مبارک را لیس نزند!؟ بطورکلی؛شام رسمی جهت تماشای سفره و مزه کردن یک بند انگشت از چند نوع غذا در حد چشیدن است! مورد داشتیم؛طرف پس از صرف شام رسمی دیپلماتیک؛در سفارت خودش نیمرو پخته تا سیر شود! ارزوی شکم سیر خوردن از سفره صدقلم غذا ممکن نیست و حسرت نان خوردن مثل ادمیزاد بر دل هر دیپلماتی میماند! فدوی عرف دیپلماتیک را حقشان دانسته و میگم مجبورند بخاطر شان کشورشان رعایت کنند! لاکن تعجب میکنم برخی درون خانه خودش هم راحت نیست و خیلی رسمی و خشک دو لقمه نان خورده که لذتش راهم حس نمیکند! ژاپنی ها؛رسمی دارند که اگر میهمان هورت نکشد؛ناراحت شده و میگویند فلانی غذایمان را بی سروصدا و بدون ملچ و ملوچ کردن خورد! اصن بد میدانند کسی با غذا بازی در اورده و طبق میل دلش نوش جان نکند! کاش فرهنگ چشم بادومی ها در اداب نان خوردن دیپلماتیک و خانواده ها باب میشد! لذت خوردن چهار چنگولی برنج و ابگوشت را کسی میداند که پیاز را سرسفره با مشت له نموده و نصفش راهم به رفیق روبرو بدهد! هورت کشی ژاپنی ها میشه اصل غذا خوردن؛ در عوض هورت کشی و لیس زدن نزد عده ای میشه عین بی فرهنگی و کلاس نداشتن! خدا نکند بعد خوردن لیوان دوغ؛آروغ سیری هم از دهان مبارک بیرون جهد! اون موقع مگه درست شدنی است؟! تا هفت محله ابروی طرف را نبرند؛ صدای گاز معده بیرون امده خاموش نخاد شد! ستم برای پیران است! طفلکی ها دندان نداشته و چاره ای جز مکیدن و قورت دادن لقمه ندارند! دندون و لب که میزون جمع نشد؛لابد تولید صدایی هم میکند! بنگر دختر خانم و اقا پسرشان چه چشم غره و چه لبی گاز بگیرند! شانس بیاورند به همین تنبیه بصری ختم شود! وگرنه تا چند روز گوش مفلوک پیر باید منتظر نصایح و ارشادات و نق زدن های لوکس و بقول خودشان شیک با کلاس باشند! فدوی عقیده دارد؛باید ازاد نان خورد! جوری نان خورد تا طرف مقابل از لقمه گرفتن شما کیف نموده و به اشتها بیاید! نه شکنجه شوید و نه موجب ازار! مدیون شکم بی صاحب هم نباید شدو طبق اصول دست کشی از غذا خوردن قبل سیری عمل نمود. لیس زدن انگشت مبارک؛ از نظر عده ای کم از گناه کبیره نیست ولی وجدانا میشه از لذت بردن انگشت در دهان گذشت؟ والا انگشت خودمان بوده و در دهان خودمان فرو میکنیم! خدای نکرده؛روم به دیوار؛انگشت به چشم و چال رفیق فرو بردن نیست که با نگاهشان غذا خوردن را زهر مار طرف میکنند!؟ مخصوصا رعایت سن و سال گذشته ها را باید نمود. دیر غذا میخورند و خیلی وقتها حوصله بالا بردن قاشق به دهان راهم ندارند. بی انصافی نباید کردوباید ازاد گذاشت هرجور راحت است نان بخورد. اسمان به زمین نمیاید و نگران شنیده شدن گاز زدن بر تکه نان هم نباید بود. اونایی که بی جهت حساسیت نشان داده و احیانا به شیوه غذا خوردن والدین پیرشان یا حتی جوان ایراد میگیرند؛بنظرم تنها نان بخورندو این عزیزان را اجازه دهند به میل خودشان دو لقمه نان میل کنند. والا گناه دارد طرف را بخاطر نوع غذا خوردنش سرکوفت نمود! اگر احیانا عده ای خیلی نازک نارنجی و مقید به کلاس و شیک و مجلسی نان خوردن بوده،بهتراست فکری به حال خودشان نموده و جلو ائینه و در تنهایی و با اب و تاب و مراقبت کامل لقمه را بالا برده تا خدای نکرده کج وارد دهان مبارک نشود! میتوانند دستگاه مخصوص ادیومتری در اتاقشان کار گذاشته تا اگر صدایی ناخواسته از لابلای لب و لوچه بیرون امد؛بعدا حساب خودشان را برسند! #عزت_زیاد@bache_kavir