نقاشی‌های عاشوراییِ علی بحرینی که در این ‌‌ فرسته آمده است، از مجموعه‌نقاشی‌ «رستاخیز»‌ است که در سال‌های ۹۸ و ۹۹ خلق شده‌اند. به‌گفته خود بحرینی، آثار مجموعه «رستاخیز» تلفیقی از رئال، مینیاتور و امپرسیونیسم است. او‌ گفته است: «انتخاب هر یک از سبک‌های تلفیقی در تولید این مجموعه با هدفی مشخص و از پیش تعیین شده انجام شده است. رئال را برای نزدیکی ذهن به وقایع عاشورا انتخاب کردم. مینیاتور نیز برای لطافت بخشیدن به آثار و امپرسیونیسم را به منظور دمیدن حس و حال هر یک از وقایع عاشورا به تابلوها به کار گرفته‌ام». علی بحرینی از سال ۱۳۶۸ نقاشی را به صورت حرفه‌ای آغاز کرده است. این نقاش دشتستانی قریب به سی سال است که به‌طور حرفه‌ای نقاشی می‌کشد. تاکنون ۱۸ نمایشگاه انفرادی در استان بوشهر و حدود ۱۱ نمایشگاه انفرادی در سراسر کشور برپا کرده است. وی همچنین در ۲۵ نمایشگاه گروهی نقاشی حضور داشته است. محمدعلی نادری از جمله شاگردان تربیت‌شده اوست. 🔺@baftar_resane #نقاشی #شعر #شعر_آیینی #علی_بحرینی

#پست یکی از بسترهای خودجوشِ گره‌خورده با فرهنگ عامه مردم، «هیأت» است. وقتی بستر هیأت را مورد بررسی قرار می‌دهیم، به اشعار و ابیاتی می‌رسیم که در یک فرآیند مردمی خاصی سر زبان‌ها افتاده‌اند و تبدیل به زمزمه‌های عمومیِ همه‌گیر شده‌اند. این اشعار در طی سالیان متمادی توسط مداحان و حتی خوانندگان مختلف هم خوانده شده‌اند و مردم با آن‌ها خاطره‌ها دارند. این مسأله برای اشعار قدیمی‌تر که رسانه‌ای هم برای همه‌گیری در اختیارشان نبوده، بیشتر جلوه می‌کند. اما با وجود این همه تکرار و انس، عمده ما، شاعران این شعرها را نمی‌دانیم کیستند، گرچه پس از شنیدن اسم شاعر ، با خود می‌گوییم:‌ «عجب! این شعر برای ایشان بود و نمی‌دانستیم؟» در این فرسته، به مرور بخش دومِ این ابیات آشنا و خاطره انگیز رفته‌ایم و می‌خواهیم با شاعر آنها نیز آشنا شویم. یکی از نکات حائز اهمیت که می‌تواند محل تأمل بیشتری قرار گیرد، این است که عمده ابیاتِ سر‌زبان‌‌افتاده مردمی، سروده شاعرانی هستند‌ که در حوزه تخصصی خود، جزو کاربلدها حساب می‌شوند، برخلاف تصور برخی که انتخاب و سلیقه عامه مردم را سطحی قلمداد می‌کنند. 🔺@baftar_resane #شعر_آیینی #شعر #اشعار_مشهور

هوشنگ ابتهاج (ه.الف.سایه) را معمولا به غزل‌هایش می‌شناسیم اما نمی‌شود نسبت او با ترانه و تصنیف و موسیقی را نادیده گرفت به‌خصوص موسیقی‌ سیاسی‌اجتماعی. رابطه عمیق و دیرینه او با محمدرضا لطفی هم گواه همین نسبت است. ابتهاج از همان سال‌های پیش از انقلاب با حرکت مردمی همراه شد. او همزمان با جریان کشتار خونین مردم در میدان ژاله از گروه موسیقی رادیو استعفا داد و با محمدرضا لطفی، گروه موسیقی چاووش را برپا کردند. این گروه هنری در قبال وضعیت جامعه، حساسیت ویژه‌ای داشت و آهنگ‌های سیاسی‌اجتماعی متعددی را در آن روزها تولید کرد. آهنگ‌هایی که برخی از آن‌ها تبلور روح مردم زمان خود بود که هنوز هم زنده و شنیدنی‌اند. عمده ترانه این آثار سیاسی، سروده هوشنگ ابتهاج بود که به نوعی جزو خاطرات ماندگار مردم ایران شده‌اند و با اینکه خود او از میان ما رفته، اما هنوز طنین ترانه‌هایش جاری است. در این فرسته به سراغ پنج ترانه‌ سیاسی‌اجتماعی او رفته‌ایم. 🔺@baftar_resane #شعر #موسیقی #ترانه #ابتهاج #هوشنگ_ابتهاج