به مناسبت نزدیک شدن به سالروز از دست دادنِ شاعر مردم؛ محمدرضا آقاسی 🔹محمدرضای آقاسی را با قلندری، پریشانی و شیدایی و آن اجراهای با آب‌و‌تابش در یاد داریم؛ از اجرای معروفش برای امام زمان (کی و کجا وعده دیدار ما؟) تا مثنوی معروف «شیعه‌نامه»‌اش که یکی از مهم‌ترین مثنوی‌های انتقادی و عرفانی تاریخ ادبیات انقلاب است. او به تعبیر علیرضا قزوه «آشتی‌دهنده مردم با شعر» بود یا به قول علی داوودی «توانست شعر خود را در کنار سی‌دی فیلم‌های هندی قرار دهد.» 🔹او یک شاعر آیینیِ‌ فضیلت‌گوی صِرف نبود، بلکه مدح و منقبت اهل بیت را به مسائل روز گره می‌زد. می‌توان شعر او را شعر یک شیعه معاصر دانست. او فریاد مردم بود همانجا که می‌گفت: «جان مولا حرف حق را گوش کن، شمع بیت‌المال را خاموش کن.» 🔹یوسفعلی میرشکّاک که به نوعی استاد آقاسی به حساب می‌‌آمد و بعدها رفیق صمیمی‌اش شد، درباره او می‌گوید: «تا دلي آتش نگيرد، حرف جانسوزی نگوید. در حس و حال اين بشر تصنعی نبود. تکلّف در آن نبود و در می‌گرفت در اين مردم.» 🔹این شاعر بزرگ مردمی را در سو م خرداد 1384 از دست دادیم. در کنار اقبال و لطف عموم مردم به او، غربتش نیز کم نبود و متحمّل کم‌لطفی و بی‌مهری‌های برخی مسئولین فرهنگی وقت، دوستانش و اهالی هنر بود. اگر از جزئیات داستان این بی‌مهری‌ها هم خبر نداشته باشیم، غزل علیرضا قزوه (با شیوه نوشتاری غیر‌معمولی برای غزل)، بخشی از حال و هوای آن روزها را برای ما تداعی می‌کند. 🔹محمدرضا آقاسی ۲۴ فروردین ۱۳۳۸ در تهران چشم به جهان گشود. پدر او معلم قرآن بود و خانواده‌اش از علاقه‌مندان به اشعار مذهبی بودند. آقاسی سرودن را از سال ۱۳۵۱ آغاز کرد و در مسیر شاعری از تجربیات اساتیدی مانند مهرداد اوستا بهره برد. وی در مناطق جنگی حضور پیدا کرد و با اشعارش باعث تهییج رزمندگان می‌شد.«شیعه‌نامه»، «بر مدار عشق» و «حق نمک» دربردارنده اشعار اوست. او در سن ۴۶ سالگی، به علت بیماری قلبی در بیمارستان مرکز قلب تهران درگذشت.

‌ 🔹آقاسی؛ شاعر مردم ۹ نقل‌قول درباره دلایل اقبال مردم به آقاسی #شعر 🔺رسانه بافتار 🆔https://eitaa.com/joinchat/4285857982C557b3c5b35

🔹متوّلدِ محلّۀ «امامزاده‌سیّدنصرالدّین» تهران، زیستن و سرودن را به شیوۀ درویشان راستین برگزیده بود؛ که تنها گیسوان موهای خود را زاهدانه بلند نمی‌کردند، بلکه در فکر و اندیشۀ پشتیبانی از بندگان خدا نیز بودند. از همان سنِّ نوجوانی، این‌گونه بود: به‌خاطر مخالفت با نحوۀ آموزش و مدیریتِ خشک و فاقدِ ذوق هنری در هنرستانِ هنرهای زیبای تهران، یادگیری در آنجا را ترک کرد. بعدها نیز در صحنۀ انقلاب و دفاع مقدّس، صراحت شاعرانۀ خود را نشان داد. وی سروده‌هایش را در هر محفل یا برنامه‌ای، گرفته از آنتن زندۀ تلویزیون تا گردهماییِ مردمان سرزمینش، با حرارت ویژۀ خود می‌خواند؛ چه لحن شعرش طنز باشد و چه آیینی. البته مضمون‌های کوبندۀ اجتماعی و ستم‌ستیزانه‌ای که در بیت‌هایش موج می‌زدند، وی را از حمله‌های تند‌ بی‌نصیب نگذاشتند؛ همان‌گونه که خود، بی‌پروا و به‌وسیلۀ کلامش، می‌جنگید. به‌همین‌خاطر، اقشار عادی مردم و نه تشنگان قدرت و ثروت (به‌ویژه پس از جنگ تحمیلی)، به شنیدن و خواندنِ سروده‌هایش علاقه داشتند و حتّی بسیاری‌از آنان را تا امروز زمزمه کرده و می‌کنند؛ چرا که به‌زبانِ خودشان بود: ساده و بی‌ریا. گرچه‌که محمّدرضای آقاسی، تنها چهل‌و‌شش بهار را در زندگانی به‌چشم دید، امّا صدای گرمش به‌جایِ نایِ او، همچنان از میان صفحه‌های مجموعۀ اشعارش، شور به‌پا می‌کند. 🔹در این فرسته به سراغ کتاب «شاعر مردم» رفته‌ایم که بخشی از راز این اقبال مردم هویدا شود. این کتاب توسط علی داوودی گردآوری شده و خاطرات و نظرات برخی از شاعران را درباره مردمی بودن این شاعر بیان کرده است.