#نجوای_عارفانه #شرح_مناجات_شعبانیه ۱ 🤲🏻«فَقَدْ هَرَبْتُ الَيْكَ وَ وَقَفْتُ بَيْنَ يَدَيْكَ، مُسْتَكِيناً لَكَ، مُتَضَرِّعاً الَيْكَ، راجِياً لِما لديكَ ثوابي». خدايا، من به سوي تو فرار كرده ام و در پيشگاه تو ايستاده ام، در حالت بيچارگي و فروتني و اميد به پاداشهايي كه در اختيار توست. يكي از نشانه هاي بندگی اين است كه انسان از اغيار قطع امید کند و به خدا بپيوندد و اگر بناست كه خدا، خواندنها و خواستنهاي ما را بپذيرد باید از ناخدا جداشويم و خود را درپيشگاه خدا به عنوان يك بنده احضار كنيم. 📖در قرآن کریم درباره دعا آمده است: «اُدعوني اَستجب لكم» شرط اولِ اجابت، ادعوني است. اما با اميد به غيرخدا به در خانه ي خدا آمدن، ادعوني نيست. اگر من در خانه ي خدا آمدم اما اميدم به ديگران باشد، دعوت و خواندن نيست بلكه شرك به خداست. 🔸از جملات ابتدایی مناجات، سه شرط دعا و ارتباط با پروردگار به دست میآید: 1) فقر محض و احساس نیاز مطلق مستكيناً لك: اين كلمه كنايه از نداري و بيچارگي محض است. كسي كه در پيشگاه خدا ايستاده است بايد اعتقادش اين باشد كه هيچ ندارد نه مالي نه شهرتي و نه قدرتي، هيچ هيچ! مستكين يعني فقير محض كه هيچ ندارد و در نتيجه حركتي هم ندارد. 2) پذيرش فروتني و خاكساري متضرِّعاً اليك: يعني پذيرفتن اين حالت (حالت فروتني و خاكساري)، انساني كه هيچ ندارد خاکسار محض است. 3 ) اميدواري به رحمت خدا راجياً لما لديك ثوابي: هرچند هيچ ندارم اما اميدوار به لطف و احسان و مرحمت تو هستم. 👈و این همان توحيد عملي در دعاست يعني فقط خدا را دیدن و فقط به خدا اميدوار بودن. ✍ ع . نوری به #بانوی_آب 💧بپیوندید: https://eitaa.com/joinchat/1242038283C53201e044e

#نجوای_عارفانه #شرح_مناجات_شعبانیه ۲ «إِلَهِي إِنْ حَرَمْتَنِي فَمَنْ ذَا الَّذِي يَرْزُقُنِي وَ إِنْ خَذَلْتَنِي فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُنِي‏»🤲🏻 ✅ بعد از آنكه در ابتدای مناجات، عبد خودش را در پيشگاه خداي منّان، با سه وصف مستكين و متضرِّع و راجي، معرفي كرد؛ 🗣 حال اينگونه سخن ميگويد: خدايا اگر تو مرا محروم و منع كني و چيزي به من ندهي، چه كسي ميتواند چيزي به من دهد و اگر تو مرا تنها بگذاري چه كسي ميتواند در كنار من و كمك كار من باشد. 🔹حضرت استاد علامه جوادي آملي ميفرمايند: «گاهي انسان با خدا راز و نياز ميكند وگاهي راز و ناز ميكند»؛ يعني گاهي انسان رازهاي خود، آن چيزيهايي كه در درون خود دارد و از ديگران مخفي ميكند را در قالب نياز بيان ميكند و گاهي از قالب نياز بيرون ميآيد و در قالب ناز يعني گفتاري دوستانه و صميمانه با خدا را دنبال ميكند. گاهي در مقام عبد و معبود، خالق و مخلوق است و انسان به عنوان عبد و مخلوق نيازهاي خود را در برابر معبود و خالق خود بيان ميكند و گاهي در مقام دوست در برابر خداي خود، قرار ميگيرد و با خدا نازگونه و صميمانه صحبت ميكند: «خدايا اگر تو به من ندهي پس چه كسي به من میدهد؟» در اينجا مؤمن موحِّد با اين مقدمه چيني وارد حریم و بارگاه خدا شده است و اينگونه با خداي خود صحبت ميكند: «الهی إن حَرَمتَني... اگر تو مرا منع كني و باب اجابت را بر روي من ببندي، اگر ارزاق مرا عنايت نكني، چه كسي ميتواند به من روزي برساند؟ و إن خَذَلتَني...» ✍ ع . نوری به #بانوی_آب 💧بپیوندید: https://eitaa.com/joinchat/1242038283C53201e044e

#نجوای_عارفانه #شرح_مناجات_شعبانيه ۳ ☀️«إِلَهِي كَأَنِّي بِنَفْسِي وَاقِفَةٌ بَيْنَ يَدَيْكَ وَ قَدْ أَظَلَّهَا حُسْنُ تَوَكُّلِي عَلَيْكَ‏»: در این فقره از مناجات، شخص آنقدر اوج ميگيرد كه خودش را در محضر خداي منّان ميبيند و عرضه میدارد خدايا من به اين مقام رسيده ام، اکنون كه نازكردم و تو هم ناز مرا پذيرفتي و رحمتت را شامل من كردي، حالا من خودم را در مقامِ بندگي و عبوديّت و اطاعت ميبينم و اين آمادگي در سايه ي اين است كه من، تكيه گاه قوي و بزرگی دارم، البته انّ با کانّ فرق دارد اين«كأنّي» براي انسانهاي غير معصوم است اما در رابطه با معصومین «أنّي» است، اگر اينجا «كأنّي» گفته اند برای این است که ما هم بتوانيم با ايشان تمرين كنيم؛ يه بار ميگوييم: «الهي كأنّي»، گويا من به خودم نگاه ميكنم كه در پيشگاه تو ايستاده ام ولی یه بار ميگويیم: «الهي إنّي» خدايا من خودم را اينگونه ميبينم لذا این دو با هم فرق دارند معصومین از مقام كأنّ عبور كرده اند و به مقام أنّ رسيده اند. ✅توكّل يعني اعتماد به وكيل، در حقيقت، انسان اگر خدا را وكيل گرفت «و علي الله فليَتَوكّل المؤمنون»، بايد به خدا تكيه كند و در مقابل تكيه بر خدا، ديگر نبايد بر چيز ديگري تكيه كند. ادامه دارد... ✍ ع . نوری به #بانوی_آب 💧بپیوندید: https://eitaa.com/joinchat/1242038283C53201e044e

#نجوای_عارفانه #شرح_مناجات_شعبانیه ۴ 📚«إِلَهِي كَأَنِّي بِنَفْسِي وَاقِفَةٌ بَيْنَ يَدَيْكَ وَ قَدْ أَظَلَّهَا حُسْنُ تَوَكُّلِي عَلَيْكَ فَقُلتَ‏ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ تَغَمَّدْتَنِي بِعَفْوِكَ» در قرآن مجيد و روايات آمده است كه هر توبه اي كه انسان گناهكار ميكند، محفوف به دو توبه ي خداست. زيرا اول خدا توبه-برگشت-به بنده اش ميكند يعني لطف خود را شامل بنده اش ميكند و توفيق و اجازه ي ملاقات و مناجات، به عبدگنهكار ميدهد، بعد از اين اذن ديدار، انسان، شروع به توبه و طلب آمرزش ميكند از هواجس شيطاني و هواهاي نفساني به فرمانهاي الهي برگشت ميكند. بعد از آن دوباره خدا توبه ي اين انسان تائب را ميپذيرد. پس در حقيقت سه توبه داریم: 1️⃣ توبه ي ابتدائي خدا: يعني اجازه ي گفتگو و توفيق مناجات و شب زنده داري و برگشت به بنده اش مي دهد 2️⃣ توبه ي انسان، اقرار به گناهكاري خود 3⃣ توبه ي دوم خدا يعني پذيرفتن توبه ي انسان 🗣حال بنده، به همان راز و ناز برميگردد «إِلَهِي إِنْ عَفَوْتَ فَمَنْ أَوْلَى مِنْكَ بِذَلِكَ» بارخدايا اگر تو مرا بيامرزي، از تو شايسته تر كيست كه اين كار را بكند «وَ إِنْ كَانَ قَدْ دَنَا أَجَلِي وَ لَمْ يُدنِني‏ مِنْكَ عَمَلِي فَقَدْ جَعَلْتُ الْإِقْرَارَ بِالذَّنْبِ إِلَيْكَ وَسِيلَتِي‏» خدايا من كه نميدانم، اگر در علم تو اينگونه مقرر شده است كه اجل من نزديك است و مفارقت از دنيا براي من مقدّر شده است و عملي كه سبب نزديكي من به تو شود، در پرونده ي اَعمالم ندارم، تنها چيزي كه براي قُرب به تو دارم، در پيشگاه تو اقرار به گناه كردن است. ✍ ع . نوری @banooyeab