‌‎#داستان_امروز «قصه ی غصه ی بی پایان...» روزی که درتحصن مسجد بازار برای موضوع fatf, cft پدرو مادر شهید حدادیان به جمعمون پیوستند مادرشهید خاطره شهادت پسرشون واوضاع روحی پس از اون رو برامون تعریف کردند گفتند: تا قبل ازدیدار حضرت آقا یک فکر داشت وجودمون رو به آتش میکشید ‏میتونستم حدس بزنم ولی پرسیدم: چی؟! وتو دلم خدا خدا میکردم درد کهنه من نباشه ولی بود ... گفتند: اینکه محمدحسین چقدر زجر کشیده تا شهید شده؟ چقدر طول کشیده زیر شکنجه اون وحشیها جون بده ... بند دلم پاره شد ... گفتم: خب چطور بعد از دیدار حضرت آقا آروم شدید؟ گفتند: حضرت آقا وقتی متوجه این حال ما شدند جمله ای گفتند که دلمونو آروم کرد! فرمودند:«تمام این افکاری که درباره شهادت فرزندتان در ذهن شما می‌گذرد،زمانش برای شهید به‌اندازه افتادن از روی یک اسب است» انگار خدا دنیارو بهم داده باشه پرسیدم: یعنی این جملشون شامل حال همه شهدای ترورهای شکنجه گران میشه؟! گفتند:«نمیدونم فکر نمیکنم...» و من ماندم و چشمهایی که به فرمانم نبود و داغی که ادامه دارد در لحظه لحظه زندگی و نفس نفس زدنم همراه با درد جانکاه گاه و بی گاه جای پنجه بکس روی پیشانی و قلب و پهلوی بابا که پایانی نخواهد داشت... و من ماندم امید ”إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ” ✍م.طالبی دارستانی #روایت_مرصاد #اگر_اعدام_نمیشدند @banooyetamadonsaz https://twitter.com/mTalebid110/status/1287217749153009664?s=19