🌹🌸☘🌺💐 🌼🌺🌸🍀 🌷🌸🍂 🌺☘ 🌸 #پارت_2 مادر صورتم رو توی دستهاش گرفت. -اسپاکو، از کل خانواده ام فقط تو برام موندی ... نمیخوام تو رو هم از دست بدم. -نگران نباش مادر. -آخه مادر نیستی تا دلنگرونی من و بفهمی. گونه های سفیدش رو بوسیدم. نگاه آخر و تو آینه به خودم انداختم. ۲۳ سال بود که به عنوان یه پسر ( لال) که با لکنت حرف میزنم تو کل منطقه می شناختنم. هیچ کس نمی دونست دخترم بخصوص بخاطر قد بلندم و چهره ی گندم گونم. خان قرار بود برای پسر دومش که قراره از اروپا برگرده بادیگاردی بگیره و تقریباً نصف جوونهای روستا ثبت نام کرده بودن. بهترین موقعیت برای نزدیک شدن به خانواده ی خان بود. هرچند مادر راضی نبود اما تمام این سالها فقط بخاطر انتقام از خان زنده بودم و نفس می کشیدم. سراشیبی پر از درخت رو طی کردیم. عمارت خان دقیقاً بهترین جای روستا بود. خیلی ها پشت در عمارت ایستاده بودن. لنگه ی بزرگ در آهنی عمارت باز شد. یکی از بادیگاردهای خان اومد بیرون. -دونه دونه بیاید داخل. همراه مادر وارد عمارت شدیم. با دیدن عمارت لحظه ای با دهن باز به اون همه بزرگی و شکوه خیره شدم. مادر سقلمه ای بهم زد. قسمتی از عمارت که چمن کاری شده بود رو صندلی چیده بودن. به همون قسمت رفتیم. 🌸 🌺☘ 🌷🌸🍂 🌼🌺🌸🍀 🌹🌸☘🌺💐