روی کیک تولدت دیگر جایی برای شمع نیست... آقا‌جان! تعداد شمع‌‌های کیک تولدتان چقدر زیاد است... بله درست است، لحظهٔ تولدتان زیباترین لحظه‌هاست، اما چند‌سال نبودنتان را چطور جشن بگیریم؟! چطور با این‌ همه‌سال غربت شما می‌شود شادی کرد؟ آقاجان! جشن تولدی که شما را در آن نمی‌بینیم، غم دارد… ما که فقط یک روز در سال به یادت هستیم و فردایش نه «مهدی» می‌شناسیم و نه کاری برای ظهور می‌کنیم… ولی باید شاد باشیم، بخندیم و تبریک بگوییم… می‌خندیم که دشمن‌شاد نشویم! می‌خندیم، چون همین بودنتان خوب است. مولاجان! ما بی‌وفاییم، اما شما را به خدا برای همین دل‌تنگی‌مان هم که شده، برگرد. خودت می‌دانی که ما دوستت داریم. قول می‌دهیم که کمی هم «منتظر» باشیم.