اگر نیکی و انفاق کنید و شرایط آن را هم رعایت کنید، حال‌تان خوب می‌شود شاخص قبولی عمل یا مجاهدت‌ها چیست؟ می‌فرماید: «الَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِی سَبِیلِ اللّهِ ثُمَّ لاَ یُتْبِعُونَ مَا أَنفَقُواُ مَنًّا وَ لاَ أَذًى لَّهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَ لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لاَ هُمْ یَحْزَنُونَ» (بقره،262) کسانی که اموال‌شان را در راه خدا انفاق می‌کنند و بعد از اینکه انفاق کردند، منت نگذارند یا کسی را که برایش انفاق کردند، اذیت نکنند. وقتی پدرها برای خانواده خرج می‌کنند آن هم یک‌نوع انفاق است، البته درست است وظیفه‌شان است، ولی باز هم می‌تواند نوعی انفاق به حساب بیاید؛ بعد بچه‌های‌شان را به خاطر خرجی که برای آنها می‌کنند اذیت بکنند، کسی که اذیت می‌کند «فهو مُحسن» به معنای واقعی کلمه که در آیۀ قبل خواندیم نخواهد بود. قرآن می‌فرماید کسانی که انفاق می‌کنند ولی اذیت نمی‌کنند اجرشان نزد پروردگار باقی می‌ماند و حال‌شان خوب می‌شود، «لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لاَ هُمْ یَحْزَنُونَ». واقعاً هم همین‌طور است، اگر شما به کسی نیکی کنید و همۀ شرایط نیکی کردن را به‌جا بیاورید حال‌تان خوب می‌شود. اگر کسی با انفاق، حالش بد بشود معلوم می‌شود انفاقش درست نبوده! آیۀ دیگری می‌فرماید: «الَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُم بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ سِرًّا وَ عَلاَنِیَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَ لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لاَ هُمْ یَحْزَنُونَ»(بقره،274) کسانی که اموال‌شان را پنهانی یا آشکار –یعنی به صورت‌های مختلف- در راه خدا خرج می‌کنند، اجرشان نزد خدا محفوظ است، اینها نه می‌ترسند نه غمگین می‌شوند. طبیعتاً انفاق، کنده شدن مقداری از مال و دارایی انسان است، امکانات آدم کم می‌شود. اگر کسی با انفاق حالش بد بشود، معلوم می‌شود انفاقش در واقع انفاق نبوده. بعضی‌ها که می‌ترسند حال‌شان بد بشود اصلاً انفاق نمی‌کنند، اما کسی که درست انفاق کند واقعاً حالش خوب می‌شود. شما یک وقت‌هایی به یک کسی کمک بکن ببین چطوری حالت خوب می‌شود. پیامبر اکرم(ص) فرمود: «عَوْنُکَ الضَّعِیفَ مِنْ أَفْضَلِ الصَّدَقَة» (کافی/ج5/ص55) کمک کردن به یک آدم ضعیف از برترین صدقه‌ها است. شما به یک ضعیفی کمک بکن می‌بینی چقدر حالت خوب می‌شود، این حال خوب همان چیزی است که قرآن فرمود: «لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لاَ هُمْ یَحْزَنُونَ» ادامه دارد.... eitaa.com/banoyealam #حال_خوب

ایمان سالم، حال آدم را خوب می‌کند اعتقادات سالم و ایمان سالم هم موجب می‌شود حال آدم خوب بشود: «إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ الَّذینَ هادُوا وَ الصَّابِئُونَ وَ النَّصارى‏ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ صالِحاً فَلا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُون‏» (مائده،69) آنها که ایمان آورده‏اند، و یهود و صابئان و مسیحیان، هرگاه به خداوند یگانه و روز جزا، ایمان بیاورند، و عمل صالح انجام دهند، نه ترسى بر آنهاست و نه غمگین خواهند شد. قرآن در آیۀ دیگری می‌فرماید: «وَ ما نُرْسِلُ الْمُرْسَلینَ إِلاَّ مُبَشِّرینَ وَ مُنْذِرینَ فَمَنْ آمَنَ وَ أَصْلَحَ فَلا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُون‏» (انعام،46) ما هیچ پیامبری را نفرستادیم مگر اینکه بشارت بدهند و انذار بدهند، اگر کسی حرف پیامبران را پذیرفت و رفتار خودش را اصلاح کرد، نه ترسی در وجودش هست و نه هیچ‌وقت غمگین می‌شود. شاخصِ پذیرفتن دین انبیاء الهی این است که حالت خوب می‌شود. ادامه دارد.... eitaa.com/banoyealam #حال_خوب

صفت برجستۀ اولیاء خدا این است که حال‌شان خیلی خوب است / حال خوب برای کسانی است که اهل مقاومت باشند آیۀ دیگر قرآن در وصف اولیاء خدا می‌فرمایند: «أَلا إِنَّ أَوْلِیاءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُون‏» (یونس،62) اولیاء الله یک صفت برجسته دارند و آن اینکه حال‌شان خیلی خوب است، هیچ ترسی در وجودشان نیست و هیچ غمی به دل‌شان راه پیدا نمی‌کند، اینها بحث ما و انتخاب ما نیست، اینها حکمت پروردگار عالم است که می‌خواهد بفرماید اولیاء خدا چطور کسانی هستند، خداوند در بین همۀ صفات اولیاء خود در این آیه ترجیح می‌دهد این صفت را ذکر بفرماید که آنها نه می‌ترسند و نه غمی دل‌شان را می‌گیرد. یا مثلاً برای مجاهدان فی‌ سبیل‌ الله می‌فرماید: «إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ» (احقاف،13) بى‏تردید کسانى که گفتند: پروردگار ما الله است، سپس مجاهدت کردند و در سختی‌ها محکم ایستادند اینها هم حال‌شان خوب می‌شود. واقعاً این را باید در جبهه، در نبرد در جهاد، در اوج سختی‌ها تجربه کنی و ببینی وقتی که آدم در سختی‌ها مقاومت می‌کند چقدر حالش خوب می‌شود. نمونه‌هایی از آیات قرآن را برای شما قرائت کردم، ممکن است در این آیات صریحاً ننوشته باشد که «اینها حال‌شان خوب است» یا «حال خوب علامت خوب‌بودن است» یا «به چه کسانی این حال خوب را می‌دهیم» اما قرآن در این آیات مکرراً می‌فرماید حال خوب مال اولیاء خدا است، مال مقاومت‌کنندگان است و حال خوب را این‌طوری تعبیر می‌کند: «فلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ». پس تصادفی نیست، اگر خدا یک‌بار هم فرموده بود باز هم تصادفی نبود ولی تکرارش برای ما خیلی معنا دارد، تأکید خداوند متعال می‌رساند که دوتا ویژگی بسیار مهم روحی مربوط به حال آدم است: «خوف و غم» پس موضوع حال خوب واقعاً در قرآن موضوعیت دارد و ما نباید از کنارش ساده رد شویم. ادامه دارد.... eitaa.com/banoyealam #حال_خوب

کسی که بیخود غصه می‌خورد شایستۀ سرزنش است در این جلسه یک‌کمی در مورد غم صحبت کنیم، إن‌شاءالله در جلسۀ بعد دربارۀ رکن دیگر حال خوب، یعنی «نداشتن ترس» صحبت خواهیم کرد. ما از غصه خوردن نهی شده‌ایم. من کمتر در کلام معصوم(ع) دیدم که کسی را سرزنش کنند. به شدت هم اولیاء خدا از اینکه یک کسی، شخص دیگری را سرزنش بکند ناراحت می‌شوند و نهی کرده‌اند. البته ممکن است یک جاهایی سرزنش جا داشته باشد یا یک جاهایی به صورت کلی سرزنش بیان شود اما کلاً سرزنش کردن خوب نیست. در ارتباط با غم و غصه، لااقل دو روایت دیدم که به یک صورتی، غمگین‌ها را سرزنش می‌کنند؛ مثلاً امام کاظم‌(ع) می‌فرماید: «مَنِ اغْتَمَّ کَانَ لِلْغَمِّ أَهْلًا فَیَنْبَغِی لِلْمُؤْمِنِ أَنْ یَکُونَ بِاللَّهِ وَ بِمَا صَنَعَ رَاضِیاً» (التمحیص/ص59) کسی که غصه بخورد شایستۀ غصه خوردن است -این یک سرزنش و نهیب سنگین است! - برای مؤمن لازم است که از خدا و کار خدا راضی باشد. در روایت دیگری أمیرالمؤمنین علی(ع) می‌فرماید: «مَنْ قَلَّ سُرُورُهُ کَانَ فِی الْمَوْتِ رَاحَتُه‏» (بحارالانوار/ج75/ص12) کسی که شادی‌ و حال خوبش کم باشد فقط با مرگ به راحتی می‌رسد. مثل این است که آدم به کسی بگوید «برو، تو فقط با مرگ از این وضعیت فلاکت‌بار نجات پیدا می‌کنی» از این روایت هم سرزنش را می‌شود استشمام کرد. اولیاء خدا، با بیانات دیگری هم ما را از غمگین شدن ترسانده‌اند. خیلی باید از غم فاصله گرفت. ادامه دارد.... eitaa.com/banoyealam #حال_خوب

: حزن، جسم انسان را هم منهدم می‌کند بعضی‌ها واقعاً فکر می‌کنند که غصه‌خوردن هیچ اشکالی ندارد و مجاز هستند که بنشینند غصه بخورند اما امیرالمومنین(ع) می‌فرماید: «الْحُزْنُ یَهْدِمُ الْجَسَد» (غرر الحکم/ص40) حزن -که یک وجهِ حال بد است - جسم انسان را منهدم می‌کند. در روایت دیگری می‌فرماید غم و غصه آدم را پیر می‌کند. (کَثْرَةُ الْهَمِّ یُورِثُ الْهَرَم‏؛ تحف‌العقول/403) (الْهَمُّ نِصْفُ الْهَرَم‏؛ من‌لایحضره‌الفقیه/ج4/ص416) البته این در ضرب‌المثل‌های ما هم هست، و اهل‌بیت(ع) هم این برداشت عمومی را تأیید می‌کنند. امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید «الْغَمُّ مَرَضُ النَّفْس‏» (غرر‌الحکم/ص31) غم بیماری نفس است، اگر کسی غصه خورد، می‌توانید بگویید که او بیمار است، چرا آدم باید بنشیند غصه بخورد؟ غصه یک نوع بیماری است. می‌توانیم کلام حضرت را به زبان روانشناسی ترجمه کنیم. در روانشناسی ممکن است هر حال بدی را بیماری تلقی نکنند، مگر اینکه آسیب‌های جدی بزند. اینجا أمیرالمؤمنین علی‌(ع) می‌فرماید غم و غصه خوردن بیماری است و این یعنی برای انسان آسیب جدی دارد. ادامه دارد.... eitaa.com/banoyealam #حال_خوب

به غمِ گذشته درگیر نشو تا بتوانی برای آینده برنامه‌ریزی کنی/ سرور موجب گشایش روح می‌شود و غم موجب قبض نفس امیرالمومنین(ع) در مورد شادی می‌فرماید: «السُّرُورُ یَبْسُطُ النَّفْسَ وَ یُثِیرُ النَّشَاط» (غررالحکم/ص113) و در مورد غم می‌فرماید: «الْغَمُّ یَقْبِضُ النَّفْسَ وَ یَطْوِی الِانْبِسَاط» (غررالحکم/ص113) پس همان‌طور که سرور، بسط نفس و گشایش روح به انسان می‌دهد و نشاط‌آور است، غم قبض نفس می‌آورد و انبساط روح را در هم می‌پیچد. همچنین حضرت می‌فرماید: «لَا تُشْعِرْ قَلْبَکَ الْهَمَّ عَلَى مَا فَاتَ فَیَشْغَلَکَ عَنِ الِاسْتِعْدَادِ عَمَّا هُوَ آت‏» (غررالحکم/ص766) خودت را متوجه همّ و غم نکن (انسان بعضی وقت‌ها خودش را متوجه غم می‌کند) این کار را نکن چون توجه به غم، شما را از آینده محروم می‌‌کند، به غم گذشته درگیر نشو چون نمی‌توانی برای آینده برنامه‌ریزی کنی باصلوات نشر دهید ↙️ eitaa.com/banoyealam #حال_خوب

اگر کسی دچار قبض نفس بشود بسیاری از صفات بد، سراغش می‌‌آیند باید این موضوع را یک‌مقدار توضیح بدهیم که چگونه سرور، بسط نفس و حال خوب ایجاد می‌کند و چگونه غم، انبساط خاطر انسان را از بین می‌برد. اساساً غم خیلی نهی شده است، البته در روایات، «غم معنوی» و «خوف معنوی» هم داریم، که آن غم و خوف معنوی، اصلاً آسیب ندارد بلکه حال آدم را خوب می‌کند. آنها با غم و ترس غیرمعنوی و غیرالهی خیلی فرق می‌کند. اما خدا می‌داند غم‌ها و ترس‌های زمینی که معمولاً به‌خاطر «از دست دادن» است، با روح انسان چه می‌کند! روایت می‌فرماید: غم، بسط نفس را می‌گیرد. (الْغَمُّ یَقْبِضُ النَّفْسَ وَ یَطْوِی الِانْبِسَاط) بسط به‌معنای گسترش است، یعنی غم، سعۀ صدر را از آدم می‌گیرد، آدم را دچار تنگ‌نظری و تنگیِ سینه می‌کند. مثلاً وقتی خداوند متعال می‌خواهد رسول‌خدا(ص) را توصیف بفرماید که چقدر به تو لطف کردیم، می‌فرماید: «ألَم نَشرَح لَکَ صَدرَک» (انشراح/1) خداوند از بالاترین لطف با تعبیر شرح صدر حکایت می‌کند. پیامبر اکرم(ص) از سوی برخی از مردم، خیلی اذیت شده‌اند به‌حدی که فرمودند: «مَا أُوذِیَ نَبِیٌّ مِثْلَ مَا أُوذِیت‏» (مناقب آل ابیطالب، ابن‌شهرآشوب/ج2/ص247) هیچ‌ پیامبری به اندازۀ من اذیت نشد، خدا خیلی از این اذیت‌ها را بر نداشت، در عوض به ایشان شرح صدر عنایت کرد. باصلوات نشر دهید ↙️ eitaa.com/banoyealam ادامه دارد.... #حال_خوب

آثار بسط روح و سعۀ وجودی / حقیقت همۀ خوبی‌ها یک‌ چیز است؛ بزرگ شدن قبض نفس صفات بدی در وجود انسان به ارمغان خواهد آورد. اما بسط روح چطور؟ توجه به «قیامت» یکی از عوامل بسط روح است، اگر شما بسط روح داشته باشید قیامت را درک می‌کنید و اگر قیامت را درک کنید بسط روح پیدا می‌کنید، وقتی قیامت را درک کردی و آن زمانِ دور را نزدیک دیدی در واقع خود تو بزرگ شده‌ای. این انسان حتی اگر بحث مجازات هم در میان نباشد انسان لطیفی خواهد شد، می‌تواند بیشتر از خودش به دیگران فکر کند. حقیقت همۀ خوبی‌ها یک‌ چیز است؛ بزرگ شدن، و حقیقت همۀ بدی‌ها یک چیز است؛ کوچک و حقیر شدن. آدم بزرگ از نظر زمانی گذشتۀ بسیار دور را می‌تواند ببیند، آیندۀ بسیار دور را هم می‌تواند ببیند، آدمی که سعۀ وجودی یافته است، می‌تواند غیر از خودش دیگران را هم ببیند، می‌تواند به همۀ ابناء بشر علاقه داشته باشد، اما آدمی که کوچک باشد جای دیگران در وجودش نیست، فقط به خودش نگاه می‌کند، اصطلاحاً به او می‌گویند «خودخواه» باصلوات نشر دهید ↙️ eitaa.com/banoyealam ادامه دارد.... #حال_خوب

انسان بزرگ، می‌تواند برای‌ دیگران در سینۀ خودش جا باز کند/ امام کسی است که برای تک‌تک آدم‌ها دل می‌سوزاند هیچ‌کس نمی‌تواند مؤمنین را در هم بشکند، فقط می‌توانند مؤمنین و اولیاء خدا را بِکُشند و الا تا وقتی آنها را نکشته‌اند، هر بلایی سرشان می‌آورند آنها از پا نمی‌افتند. هرچه أباعبدالله الحسین(ع) به عصر عاشورا نزدیک‌تر می‌شد چهره‌اش برافروخته‌تر می‌شد. ایشان از پا در نمی‌افتد؛ دچار قبض نفس نمی‌شود، مسائل را از بالا نگاه می‌کند، حتی می‌تواند به دشمنان خودش رحم کند، می‌تواند کسی را که در مقابلش ایستاده است، راحت ببخشد. آدمی که بزرگ شد و دریادل شد می‌تواند برای‌ دیگران در سینۀ خودش جا باز کند، ما تا به اینجا نرسیم هیچ‌وقت «امام» را درک نمی‌کنیم. امام کسی است که برای تک‌تک آدم‌ها دل می‌سوزاند؛ البته نه دلسوزیِ سطحی بلکه عمیق! بیایید حرف‌ها را عملیاتی‌ کنیم؛ چه کسی به امام زمان(عج) مقرب است؟ چه کسی واقعاً به اولیاء خدا مقرب است؟ چه کسی باید انتظار داشته باشد که امام زمان(عج) رخ به او نشان بدهد؟ کسی که سعۀ وجودی پیدا کرده باشد. «ألَم نَشرَح لَکَ صَدرَک» (انشراح،1) آیا ما شرح صدر به تو ندادیم؟ سینۀ گشادۀ رسول خدا(ص) به‌گونه‌ای است که «عَزیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ حَریصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنینَ رَؤُفٌ رَحیمٌ»(توبه،128) هفته‌ای دو مرتبه یا بیشتر پروندۀ اعمال ما را نگاه می‌کنند، برای چه؟ برای اینکه به ما علاقه دارند. کدام یک از ‌ما این‌طوری هستیم؟ (کافی/ج1/ص219) (وسائل‌الشیعه/ج16/ص114) باصلوات نشر دهید ↙️ eitaa.com/banoyealam ادامه دارد.... #حال_خوب

اولین عاملی که حال آدم را بد می‌کند، ترس است اگر بیخودی از چیزی بترسی همان بر سرت می‌آید با ترس بیجا خودت را از زندگیِ خوش محروم نکن ➖ترس حتی قبل از غم و اندوه، اولین عاملی است که حال آدم را بد می‌کند. در قرآن هم معمولاً خوف بر حزن مقدّم شده: «لا خَوفٌ عَلیهِم و لا هُم یَحزَنونَ» ➖در سنین رشد هم انسان اکثراً ترس را اول تجربه می‌کند. غالباً به سادگی، غمِ نابودکننده سراغ کودکان نمی‌آید اما خوف به سادگی سراغ‌شان می‌آید. ➖در امتحانات الهی هم ترس، بر بلاها و امتحانات دیگر مقدم شده «لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ...» امتحانات دیگر، مثل گرسنگی و از دست‌دادن اموال و... معمولاً در انسان، حزن ایجاد می‌کند که همۀ اینها بعد از خوف بیان شده است. ➖البته ترس یک عکس‌العمل طبیعی و نجات‌بخشِ از خطرات است و ذاتاً چیز بدی نیست آنچه بد است اندیشیدن و غرق‌شدن در ترس به‌طور نابجاست و اینکه انسان در حال ترس باقی بماند و از چیزهایی که نباید بترسد، بترسد. ➖پیامبر(ص) فرمود: اگر انسان از چیزی بترسد (ترس‌ نابجا) خدا همان را بر او مسلط می‌کند «ما سلّطَ اللَّهُ على‏ ابنِ آدَمَ إلّا مَن خافَهُ ابنُ آدَمَ» ترس در مقدرات انسان اثر دارد، اگر بیخودی از چیزی بترسی، اصلاً بنا نبود آن بلا سرت بیاید اما دور می‌زند و می‌آید. ➖می‌فرماید «الْخَائِفُ لَا عَيْشَ لَهُ» آدمِ ترسو نمی‌تواند زندگی خوش و خرّمی داشته باشد. چرا با ترس بیجا خودمان را از زندگیِ خوش محروم کنیم؟ در این‌صورت، اولین کسی که از دست ما ناراحت می‌شود خداوند است. باصلوات نشر دهید ↙️ eitaa.com/banoyealam ادامه دارد.... #حال_خوب باصلوات نشر دهید↙️ eitaa.com/banoyealam

آثار بسط روح و سعۀ وجودی / حقیقت همۀ خوبی‌ها یک‌ چیز است؛ بزرگ شدن قبض نفس صفات بدی در وجود انسان به ارمغان خواهد آورد. اما بسط روح چطور؟ توجه به «قیامت» یکی از عوامل بسط روح است، اگر شما بسط روح داشته باشید قیامت را درک می‌کنید و اگر قیامت را درک کنید بسط روح پیدا می‌کنید، وقتی قیامت را درک کردی و آن زمانِ دور را نزدیک دیدی در واقع خود تو بزرگ شده‌ای. این انسان حتی اگر بحث مجازات هم در میان نباشد انسان لطیفی خواهد شد، می‌تواند بیشتر از خودش به دیگران فکر کند. حقیقت همۀ خوبی‌ها یک‌ چیز است؛ بزرگ شدن، و حقیقت همۀ بدی‌ها یک چیز است؛ کوچک و حقیر شدن. آدم بزرگ از نظر زمانی گذشتۀ بسیار دور را می‌تواند ببیند، آیندۀ بسیار دور را هم می‌تواند ببیند، آدمی که سعۀ وجودی یافته است، می‌تواند غیر از خودش دیگران را هم ببیند، می‌تواند به همۀ ابناء بشر علاقه داشته باشد، اما آدمی که کوچک باشد جای دیگران در وجودش نیست، فقط به خودش نگاه می‌کند، اصطلاحاً به او می‌گویند «خودخواه» باصلوات نشر دهید ↙️ eitaa.com/banoyealam ادامه دارد.... #حال_خوب

انسان بزرگ، می‌تواند برای‌ دیگران در سینۀ خودش جا باز کند/ امام کسی است که برای تک‌تک آدم‌ها دل می‌سوزاند هیچ‌کس نمی‌تواند مؤمنین را در هم بشکند، فقط می‌توانند مؤمنین و اولیاء خدا را بِکُشند و الا تا وقتی آنها را نکشته‌اند، هر بلایی سرشان می‌آورند آنها از پا نمی‌افتند. هرچه أباعبدالله الحسین(ع) به عصر عاشورا نزدیک‌تر می‌شد چهره‌اش برافروخته‌تر می‌شد. ایشان از پا در نمی‌افتد؛ دچار قبض نفس نمی‌شود، مسائل را از بالا نگاه می‌کند، حتی می‌تواند به دشمنان خودش رحم کند، می‌تواند کسی را که در مقابلش ایستاده است، راحت ببخشد. آدمی که بزرگ شد و دریادل شد می‌تواند برای‌ دیگران در سینۀ خودش جا باز کند، ما تا به اینجا نرسیم هیچ‌وقت «امام» را درک نمی‌کنیم. امام کسی است که برای تک‌تک آدم‌ها دل می‌سوزاند؛ البته نه دلسوزیِ سطحی بلکه عمیق! بیایید حرف‌ها را عملیاتی‌ کنیم؛ چه کسی به امام زمان(عج) مقرب است؟ چه کسی واقعاً به اولیاء خدا مقرب است؟ چه کسی باید انتظار داشته باشد که امام زمان(عج) رخ به او نشان بدهد؟ کسی که سعۀ وجودی پیدا کرده باشد. «ألَم نَشرَح لَکَ صَدرَک» (انشراح،1) آیا ما شرح صدر به تو ندادیم؟ سینۀ گشادۀ رسول خدا(ص) به‌گونه‌ای است که «عَزیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ حَریصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنینَ رَؤُفٌ رَحیمٌ»(توبه،128) هفته‌ای دو مرتبه یا بیشتر پروندۀ اعمال ما را نگاه می‌کنند، برای چه؟ برای اینکه به ما علاقه دارند. کدام یک از ‌ما این‌طوری هستیم؟ (کافی/ج1/ص219) (وسائل‌الشیعه/ج16/ص114) باصلوات نشر دهید ↙️ eitaa.com/banoyealam ادامه دارد.... #حال_خوب