✳️ مسعود دیانی، مرگ آگاه جوینده .... .... 🔷مرحوم مسعود دیانی را در برنامه سوره دیده بودم و بجز این میان ما تا همین چند مدت پیش رابطه ای برقرار نشد. من مدت ها بود صفحه او را در فضای مجازی که پیرامون جدالش با سرطان می نوشت دنبال می کردم و فارغ از رنج و دردی که در تک تک واژگان او می تراوید، قلم صاف و صادقانه او را تحسین می کردم. قلمی بی پیرایه، صمیمی که هرچند پیرامون نبرد یک انسان با مرگ بود، امّا عجیب بوی زندگانی از آن برمی خاست. شرح توصیفات او از دردهایی که در بدنش می پیچید همزمان آرزوهایی که برای پژوهش در برنامه سوره و تدام مطالعه و کارهای تحقیقاتی اش ابراز می کرد، در ذهن من ازاو انسانی ساخته بود که اضداد مرگ و زندگی، آرزو و نسیان را در خود جمع می کرد. 🔷باری. چند صباحی به همین منوال گذشت تا اینکه روزی دیدم برایم پیامی فرستاده و چون آن را باز کردم دیدم پیرامون رمان ؛پس از بیست سال؛ است. کمی که با هم گپ و گفت کردیم، من فرصت را غنیمت شمردم و از او سوال هایی پیرامون منابع پژوهش پیرامون تاریخ اسلام کردم و او نیز با صبر و حوصله برایم منبع معرفی کرد و اندکی آنها را شرح داد. وقتی سخن مجازی مان به پایان رسید من احساس کردم که انگار او سالیان است می شناسم و با خود اندیشیدم که بنای رفاقتم را با او می توانم بر همین ارتباط کوچک بنیان گذارم، که ناگهان به یاد آوردم او هم اکنون در بیمارستان است و در مرحله نقاهت پس از جراحی دوم به سر می برد. پس شرمنده شدم که چرا او را با این حال به سخن کشاندم ولی یادم آمد که در یکی از یاداشت هایش گفته بود، از اینکه دایره همه ارتباطاتش با دیگران حول بیماری اش شکل گرفته و دیگر کسی با او از کتاب و فلسفه و پژوهش سخن نمی گوید، بسیار ناراحت است. و خودم را با این سخن کمی تسکین دادم که من جز معدود کسانی هستم که در آن دم های آخر با او سر صحبت را از علایقش گشوده بودم. 🔷به نظر من مسعود دیانی دو ویژگی بارز داشت که او را متمایز ساخته بود. 🔻ابتدا، مرگ اندیشی و مرگ آگاهی عمیق او بود. او پیرامون مرگ چنان می نوشت که انگار خود زندگی است. چنان با آن خو گرفته بود که می شد دانه های قلبش را از پس دکمه های پیراهنش شمرد. 🔻دوم ویژگی که او را از هم صنفان و هم لباسی هایش جدا می ساخت این بود که دیانی از دو آفتی که امروز گریبان گیربخش قابل توجهی از جامعه روحانیت ما شده ، به خوبی گریخته بود. یعنی بی تفاوتی و دوم سیاست زدگی. 🔷دیانی نه مانند بسیاری از روحانیون، سر در کار خویش برده و جامعه و انسان و پرسش هایش را از یاد برده بود و از این رهگذر مبتلا به نوعی جمود و بی عملی و رکود شده بود، و نه سیاست زده بود که همه چیز را از زاویه قدرت سیاسی و پیوندش با مذهب ببیند و تحلیل کند و خود را سرباز و پیاده نظام قدرت سیاسی بداند. 🔷برای او مهم بود که امروز چه پرسشی در اذهان امروز جامعه ایرانی حول دین شکل گرفته و چه وجهی از دین به خوبی بازخوانی و واشکافی نشده و برای پاسخ به پرسش ها و گشودن گره ها تلاش می نمود. 🔷مسعود دیانی، همان چیزی بود که انقلاب اسلامی سعی داشت برای امروز اسلام و ایران تربیت کند. روحانی نو اندیشی که از گفتگو با اقوال مختلف نه تنها هراس ندارد، بلکه خود را در بحر آن می اندازد. آرمانی که بخاطر غلبه قدرت بر دیگر شئون حکمرانی به آن نایل نیامند. 🔷خداوند او را با اولیا و ابرار همنشین فرماید. #سلمان_کدیور .... .... @Falaakhon