نفس نفس می زدم ؛ فرماندهی جدید را ندیده بودم . با عصبانیت پرسیدم : « این آقای زيـن الديـن كـيـه ؟ » چنـد نـفـر کـه از لحـن تـنـد مـن متـعـجـب بـودن انتهای نفربـر رو نشـون دادن . جـوان لاغر اندامـی کـه محاسنش کامل در نیامـده بـود داشت با بیسیم صحبت می کرد . رفتـم جـلـو و با خشـم گفتم : « بـرادر مـن ! تـو كـه فرماندهی بلد نیستی چـرا قبـول کردی ؟ بگیـد یـه آتیشـی بـریـزن رو سـر ايـن لعنتيـا ... اون جـلـو بـچـه هـای مـردم دارن پرپر میشـن » . انتظار داشتم از کوره در بـرود و داد و بیـداد راه بیندازد ، امـا تـلافـی کـه نـکـرد هیچ دست هایش را باز کرد و بغلـم گرفت . آرامـم کـرد و گفت : « دارم از بالا پیگیری می‌کنم ، چند بار بیسیم زدم . اقـدام می‌کنـن ان‌شـاءالله . » آرامش سینه ی گشاده اش آرامـم کـرد و آن دیوار بلند عصبانیت فرو ریخت . برگرفته از کتاب : #تنها_زیر_باران #شهید_مهدی_زین_الدین #مدرسه_علمیه_فاطمه_الزهرا_سلام_الله_علیها_البرز #پژوهش_آنلاین