نئولیبرالیسم چیست؟ نولیبرالیسم آخرین شکل نظام سرمایه‌داری است. به همین دلیل بسیاری از آنچه مارکس، وبر، دورکیم، موس، زیمل، لوکاچ، آدورنو و خیلی‌های دیگر در نقد سرمایه‌داری و پدیده‌هایی مانند استخراج ارزش اضافی، شیءوارگی، کالایی شدن، شکل‌گیری روح سرمایه‌داری، استثمار طبقات و افزایش نابرابری گفته‌اند کماکان معتبر است. اما نولیبرالیسم از حدود اشکال سنتی سرمایه‌داری و واپسین آنها اقتصاد کینزی فراتر می‌رود. نولیبرالیسم، فرآیند تبدیل همه‌ی عناصر جهان به کالا و همه‌ی افراد به سوژه‌ی نولیبرال است. بر خلاف اقتصاد کینزی که سعی می‌کرد بر اساس اندیشه‌ی سازش طبقاتی حوزه‌هایی همچون آموزش و بهداشت را از به حداکثر رساندن سود ایمن نگه دارد، سرمایه‌داری نولیبرال به گواه گری بکر حتی روابط عاطفی را نیز مشمول سود و زیان قرار می‌دهد و تأکید می‌کند که ‌باید ذهنیتی آفریده شود که حتی در عاطفی‌ترین روابط به جز سود و زیان به چیزی دیگر نیندیشد. نولیبرالیسم را نباید به سیاست‌های اقتصادی نولیبرالی فروکاست. نولیبرالیسم نوعی جهان‌بینی است که تمامی ابعاد زندگی بشر را در بر می‌گیرد، همانگونه که گری‌بکر جامعه‌شناس و اقتصاددان عضو مکتب شیکاگو، اصل بنیادین نولیبرالیسم یعنی جست‌وجوی بی‌پایان سود را تا رابطه‌ی مادر و فرزند، زن و مرد، شهروند با شهروند و سایر عرصه‌های خرد و کلان بسط داده است. سیاست‌های نولیبرالی را به گونه‌های مختلفی تعریف کرده‌اند و صفات متعددی را به آن نسبت داده‌اند. ما در اینجا به‌طور خلاصه به برخی ویژگی‌های پراهمیت و عمومی سیاست‌های نولیبرالی اشاره می‌کنیم؛ نخست سیاست‌های اقتصادی که آن را از اقتصاد واپسین سرمایه‌داری یعنی اقتصاد کینزی جدا می‌کند؛ شامل: ۱- موقتی‌سازی قراردادهای کاری نیروی کار؛ ۲- خصوصی‌سازی تحت عنوان کاهش تصدی‌گری دولت یا سپردن کار مردم به مردم؛ ۳- مقررات‌زدایی در عرصه‌های مختلف زندگی اقتصادی؛ ۴- مسئولیت‌ناپذیری دولت در خدمات اجتماعی(آموزش، بهداشت، تامین اجتماعی و … )؛ ۵- ممانعت از تشکل‌یابی جامعه؛ اما نولیبرالیسم فراتر از همه‌ی سیاست‌های اقتصادی پیش‌گفته، فرآیند تبدیل همه‌ی پدیده‌ها و نقش‌های اجتماعی (دولت، خانواده، دین، دانشگاه، پدر، همسر، دوست، فرد و … ) همزمان به «فرد» و «بنگاه» است. با همه‌ی تنوعی که در تبعات ترکیب «سیاست‌های نولیبرالی» و «شرایط زمینه‌ای» در کشورهای مختلف وجود داشته است، ما به بیان پنج ویژگی کلی مشترک از میان تبعات عدیده این سیاست‌ها بسنده می‌کنیم: – افزایش نابرابری طبقاتی؛ – مالکیت‌زدایی از شهروندان در حوزه‌ی اقتصاد؛ – شهروندزدایی در حوزه‌ی سیاست؛  – تخریب محیط زیست؛ – شکل‌دهی به سوژه‌ی نولیبرال؛ ✍ یوسف اباذری و آرمان ذاکری @iisociology

امروز (۱۲ تیرماه ۱۴۰۲) در نشست هم اندیشی با برخی از فعالان دانشجویی شهرستان نقده در سالن جلسات دانشگاه پیام نور به نقد و بررسی نگاه آمریکایی ها به مقوله ی حقوق بشر پرداختیم. داستان تاریخی حقوق بشر در آمریکا، سرگذشت منافقین و جنایت های چندین ساله آنها، سرگذشت ژنرال یاماموتو، سیاست بازی ها متعارض حقوق بشری غرب در جهان، بمباران شیمیایی ژاپن، داستان کودک کشی ها در منطقه ی ما و هزاران فکت از جایگاه واقعی حقوق بشر در نظام اندیشه ای سیاستمداران ایالات متحده، تنها نمونه های از عملکرد آمریکا در وادی حقوق بشر است. @barsakht شناخت آمریکای بدون روتوش و سیاست های متناقض غرب در زمینه حقوق بشر می تواند بخش بزرگی از واقعیت سیاست جهانی را به نسل جوان امروزی ما منعکس کند.

شور حسینی، شعور زینبی نوحه ای زیبا برای عفاف و حجاب زینبی دختران سرزمینم... کاری که از چندین سال قبل باید انجام می شد... حجاب فرهنگ سازی میخواهد... @barsakht

باور می کنید؟!؟!! ده کیلومتر در بستر دریاچه ارومیه ماشین سواری کردیم... روزگاری نمی‌توانستیم حتی تا فاصله پنجاه متری آن از ساحل شنا کنیم... اما امروز... عکاسی من همراه با اندوه و حسرت.... تصاویری از قسمت جنوبی دریاچه ارومیه چهارشنبه 21 تیرماه 1405 @barsakht

اخراج ضد انقلاب کردی از شمالغرب ایران: قدرت نظامی در اختیار توسعه ی همه جانبه کشور منطقه ی شمالغرب ایران به دلیل برخورداری از موقعیت خاص ژئوپلیتیک و ژئواستراتژیک خود از اهمیّت تاریخی و جغرافیایی بسزایی برخوردار است. چینش کشورهای منطقه در آن سوی مرزها و شاهراه ارتباطی ایران به اروپا، منطقه ی قفقاز و نیز کشور عراق ، این اهمیت را دوچندان کرده است. دشمنان ایران همواره با تدبیر سیاست های ناروا در تلاش بوده اند تا با اهرم های مختلف، علاوه بر ناامن جلوه دادن این مناطق و تشدید بحران های امنیتی، کشور ایران را از برخورداری از مزایای چنین جایگاهی محروم کنند.  جریانهای ضد انقلاب کردی و در راس آن حزب دموکرات کردستان و شاخه های متعدد موجود در این جبهه، همواره با برافروختن آتش نفاق و اختلاف بین جماعت کردی و آذری در مرز های آذربایجان و نیز مرزهای کردستان در تلاش بوده اند تا مسیر امنیت و توسعه ی این مناطق را خدشه دار کنند. اما اینک داستان رنگ و بوی دیگری به خود گرفته است. حوزه ی امنیت به عنوان زیر بنای مهم توسعه در هر منطقه ای است و کشورهای مختلف در تلاش هستند تا با مهار «عناصر تنش زا و امنیت زدا» به تحکیم زیرساخت های لازم برای توسعه ی اقتصادی بپردازند. وجود گروهک های ضد انقلاب در شمالغرب ایران موجب تسلط پارادایمی در افکار سیاسی  مرتبط با این منطقه شده بود که به هیچ وجه شرایط را برای جذب سرمایه و تشویق سرمایه گذاران برای توسعه ی شمالغرب مهیا نمی کرد. همچنین یک از موانع مهم توسعه ی سیاسی در شمال غرب ایران و بویژه استان آذربایجان غربی،  وجود این گروهک ها و تقبیح  و تهدید هر گونه گفتگو و «مذاکره صلح مدار بین قومی» بود . در چنین شرایطی، اقدامات هوشمندانه ی ایران در سیاست خارجی و مراودات سیاسی با مسئولین کشور عراق در مورد دخالت گروهک های ضد انقلاب مستقر در خاک اقلیم کردستان عراق در اتفاقات امنیتی و سیاسی-اجتماعی مناطق کردنشین که با تکیه بر شواهد و مستندات فراوان و معتبر صورت گرفت و نیز بهره گیری ایران از ابزار قدرت و دیپلماسی در سیاست منطقه ای، موجب تدوین سندی در دولت فعلی عراق در اسفند ماه سال 1401 گردید که به موجب آن عناصر گروهک های معاند کردی می بایست علاوه بر تخلیه مقرهای خود تا 28 شهریور 1402، اقدام به خلع سلاح کامل توسط دولت مرکزی عراق نمایند.  نکته مهم این داستان، تیزهوشی ایران در سیاست منطقه ای است که توانست با پیگیری «سیاست خارجی صلابت مدار»، یکی از استراتژیک ترین مناطق جغرافیایی خود را شرّ وجود گروهک های تروریستی ایمن کند. در همین راستا توجه به چند نکته اساسی لازم و ضروری است: نکته اول اینکه اقتدار نظام در حوزه ی منطقه ای و در شمالغرب ایران که متشکل از دوابزار سیاست و اقتدار نظامی است، به بهترین صورت در خدمت توسعه ی سیاسی، فرهنگی و اقتصادی قرار گرفت. نکته دوم اینکه چنین اقدامی به عنوان مهمترین عامل در توسعه ی همه جانبه ی استان های کردستان و آذربایجان غربی نیز مطرح است و دامن بحث توسعه در این دو استان قومی، از وجود لکه ی «ناامنی قوم محور» پاک خواهد شد. البته لازم است تا مسئولین این دو استان نیز با درایت عمیق  و برنامه ریزی های هوشمندانه از منفعت خاص منطقه ای و جغرافیایی خود در مراوده با کشور عراق  بیشترین بهره برداری را داشته باشند. نکته سوم اینکه چنین اقدامی به عنوان یکی از مهمترین پروژه ها در مسیر شکست سیاستهای جبهه ی استکبار و بویژه آمریکا در «خلق بحرانهای امنیتی منطقه محور» و با توسل به ابزار نظامی و تروریستی و نیز با بهره گیری از شکاف های قومی قابل طرح است. همواره ضد انقلاب کردی اقدام به تهدید سران عشایر و طوایف برای قطع همکاری با نظام جمهوری اسلامی ایران میکرد که این امر در بدنه ی اجتماعی مردم کرد نیز به دلیل ترس از ترور تا حدودی جریان داشت. ترورهای چند سال اخیر مردم بیگناه کرد توسط «عقابهای زاگرس» به عنوان «شاخه ی ترور ضد انقلاب کردی» به بهانه ی همکاری با ایران از این نمونه است. با قطع شدن پای ضد انقلاب از منطقه ی شمال غرب، چنین تهدیداتی نیز به زودی مرتفع و برطرف خواهند شد. نکته چهارم، بهره گیری هوشمندانه ی ایران ونیز  «قرارگاه حمزه سیدالشهدا(ع) منطقه ی شمال غرب سپاه» از وقایع امنیتی مختلف در تعمیق ثبات امنیت ملی در این حوزه می باشد. اساسا یکی از عناصر بحران زا در منطقه‌ی شمال غرب، وجود اشرار و ضد انقلاب کردی بود که با حمل و قاچاق اسلحه و مهمات برای اغتشاش آفرینی در درون، نه تنها اقدام به افزایش سطح خشونت قومی در این مناطق میکردند بلکه با وارد کردن سلاح و مهمات در قالب «سیستم کولبری»، وجهی اقتصادی این اقدام برای مردم کرد این مناطق را نیز به  «لکه‌ی ضد امنیت ملی» آغشته می نمودند که با برچیده شدن گروهک ها از اطراف مرز ایران با اقلیم کردستان عراق، نگاه های اقتصادی به اینگونه مسائل در مسیر درست خود جریان خواهد داشت.

نکته پنجم این است که با این اقدام دولت عراق، گروهکهای تروریستی علاوه بر ترک مرز ایران، حق حضور در استانهای سلیمانیه و اربیل را نیز نخواهند داشت. این اصل بیشترین بهره را برای توسعه ی اقلیم کردستان عراق به دنبال خواهد داشت و لازم است تا سران اقلیم کردستان عراق با هوشمندی، تیزبینی و آینده نگری تمام از این فرصت بیشترین بهره را برای توسعهی همه جانبهی اقلیم در قالب سیاستهای دولت عراق داشته باشند.