🍃🌹🍃🌹🍃🌹🍃🌹 (عشق سرخ)قسمت پنجم： ساعت از,نیمه شب گذشته,به دلیل سردی هوا (اخرپاییز۹۳)،ترافیک جمعیت روان ترشده,برخلاف هوای سرد محیط اما حال هوای دلها,همان حال وهوای گرم عاشقی ست. بابا：هرجا موکب جاداشت ,استراحت میکنیم تا نیرومان راذخیره کنیم برای فردا صبح وهواهم گرمتر بشود. هیچ کس مقاومت نکرد ,بنابراین داخل یک موکب که متعلق به عشایر اطراف کربلا بود اطراق کردیم,چقدر صاف وساده بودند ,درست است که زبانشان باما یکی نبود اما دلهایمان یکی بود وتپیدن دلها یمان همسو باعشق حسین ع بود,کاملا معلوم بودکه ازمال دنیا بی نصیبند اما هرچه داشتند ونداشتند را درطبق اخلاص میگذارند وپیشکش زوار حسین ع میکنند. صبح علی الطلوع با بدرقه ی گرم میزبانمان راهی جاده بهشت شدیم,زهرا خیلی شارژ بود ومدام مزه میپراند,بابا ومامان هم همقدم باهم سیر آفاق وانفس میکردند,منم همزمان با پیاده روی زیارت عاشورا میخوندم که زهرا محکم دستم وکشید بیا بیا,قاصد اقا امام حسین ع. باتعجب نگاهش کردم：چی چی میگه,واینستا ,بابا ومامان راگم میکنیم هاااا. زهرا：اون دوتا کفترعاشق رابزاربه حال خودشون,نترس چشمم روشونه ومن راکشید طرف یه آقای عراقی که میخواست بازبان شکسته فارسی به ماچیزی بگه که فقط خانوم خانوم هدیه هدیه اش مفهوم بود... زهرا باچشای شیطناش خندیدگفت：هدیه....همون که ازاقا امام حسین ع خواستی ,بگیر درنره خخخخ من：زهررررا اولا این اقا سنش بالاست ,بعدشم هدیه منظورش کتابای تودستشه ,بعدشم چرا تو اینقد موقعیت نشناسی ,چی بگم که تودست ازاین اخلاقای گندت برداری.... زهرا انگاری ناراحت شد روش راکرد به طرف دیگه وگفت：دیگه تاکربلا باهات حرف نمیزنم ....وشروع کرد به دویدن... درهمین هنگام یه خانومه به من تنه زد وموبایلم که دستم بود وزیارت عاشورا از روش میخوندم,پخش زمین شد ودل وروده اش هرکدام یه جا افتاد. هرچی صدازدم زهرا,زهرا توجهی نکرد ,اخه چندمتری هم ازم فاصله گرفته بود,سریع رفتم باتری وموبایل را برداشتم دیدم ای داد بیداد سیمکارت هم نیست.. زن ومردهای اطراف متوجه شدند دنبال چی میگردم,کمکم کردند تا سیمکارت راپیدا کردم,کل دل وروده گوشی راچپوندم توی کوله پشتیم وباعجله رفتم تا ازخانواده ام عقب نمونم,اما هرچی چشم میانداختم نه خبری از زهرا باکوله پشتی خاکی رنگش بود ونه خبری از بابا باکاپشن کرمی ونه مامان با شال سبزی که روی چادرش انداخته بود,انگاری آب شده بودند ورفته بودند توزمین,نمیدونستم چکارکنم,رفتم ورفتم,ازاین عمود به اون عمود ازاین ستون به اون ستون اما نبودند ونبودند... داخل یه موکب شدم,سیمکارت راگذاشتم داخل گوشی وباتریش هم گذاشتم سرجاش اما هرکارکردم روشن نشد که نشد...تنها امیدم به پیدا کردنشون هم دود شد ورفت هوا,با ناراحتی از موکب امدم بیرون وهرچی چشم انداختم کفشام راندیدم,اگه زهرا بود حتما میگفت：گل بود وبه سبزه نیز اراسته شد. یاد زهرا افتادم اشکم جاری شد,کاش لااقل زهراکنارم بود. با پای برهنه وباچشم گریان حرکت کردم وهراز گاهی میاستادم واطرافم رابررسی میکردم ببینم ازخانواده ام کسی رامیبینم یانه؟ اما نبود هیچ کس نبود...یادم افتاد که شب شام غریبان یتیمای کربلا تودشت اطراف باپای برهنه گم شدن,اما این گم شدن کجا واون گم شدن کجا,اینجا همه دوست بودند وهرکس به زور هدیه ای میداد یکی اب ,یکی غذا,یکی جای استراحت و...اما یتیمای کربلا دورشون پراز دشمن دشمنی که معجر وگوشواره غارت میکنه,دشمنی که هدیه اش آتش وتازیانه است😭 به خودم که امدم صورتم غرق اشک بود ونمیدونم چندتاعمود آهنی را طی کرده بودم. نزدیک ظهر از سنگینی کوله ام وپای زخمی ام,خسته شده بودم ,کنار چادر یه موکب جای خلوتی دیدم ,رفتم بنشینم وهم استراحتی کنم وهم یه فکری تاازاین وضعیت در آیم... چه بوی خوبی میاد تواین خلوت ...انگار بوی یه نوع گل هست یه بوی آشنا... ادامه دارد... @bartaren 🌹🍃🌹🍃🌹🍃🌹🍃

🌹🍃🌹🍃🌹🍃🌹 (عشق سرخ)قسمت ششم： حال خودم رانمی فهمیدم شروع کردم صحبت باخانوم زینب کبری س：خانومم,عمه جان تواین نصف روز گوشه ای بسیارکوچک از سختیهای کربلا راحس کردم,قربان دل عظیمت وصبر جمیلت بشوم ,همونطور که یتیمان دشت نینوا را دور هم جمع کردین تاگم نشوند ,من هم به خانواده ام برسان😭😭 یکدفعه صدایی با لهجه اصفهانی اومد：حاج خانوم.... به دور وبرم نگاه کردم ,کناراین چادرجز من کسی نبود پس منظور این آقاهه منم؟! سرم وبلندکردم ونگاهش کردم：وای خدای من یهو دلم هرری ریخت پایین,چقد برق نگاهش مهربان وآشناست. ذوق زده گفتم：شما ایرانی هستین؟؟ سرش راانداخت پایین وگفت：از لهجه ام معلوم نیست؟ راستش من جلوی این چادر ,کفش زوار راتعمیرمیکنم وواکس میزنم,قصد شنیدن وگوش ایستادن نداشتم,صداتون اینقد بلند بود که من بشنوم,مشکلی پیش آمده؟کاری,از دست من برمیاد که انجام بدهم؟ گفتم：مشکل,اره چه جوری بگم من گم شدم آقاهه：از کدام کاروان هستین؟شماره مسوول کاروانتان راندارید؟ من：نه ,اخه من با خانواده اومدم باکاروان نیستیم,از صبح زود گمشان کردم ,گوشیمم خراب شده,روشن نمیشه,درحال حرف زدن,گوشی راسمتش گرفتم تا یه نگاهی بهش بیاندازه چندباردکمه خاموشیش رازد ودید روشن نشد وگفت：یکی از دوستام چندتا عمود جلوتر مشغول خدمت به زوار هست,فکر کنم بتونه یه جوری راست وریستش کنه وحالا ازگوشی من استفاده کنید وباخانواده تان ,صحبت کنید وببینید کجا هستند. گوشیش راگرفت سمت من... ازخوشحالی کل بدنم رعشه گرفته بود بادست لرزان گوشی راگرفتم,یک هو نگاهش به جورابهای پاره وپاهای بدون کفشم افتادگفت： اگه نذردارین باپای برهنه به زیارت برین میباست تواون لاین آسفالت برین اینجا پراز سنگریزه است . سرم راانداختم پایین وگفتم：نه نذرندارم کفشام راگم کردم پیش خودم فکرمیکردم الان میگه خیلی عجب خودت راگم نکردی که دیدم واقعا خودمم گم کردم. با گوشی آقاهه شماره بابا راگرفتم.مشترک مورد نظر خاموش میباشد.. وای خدای من حتما شارژش تمام شده ,سیم شارژ هم داخل کوله ,من است من：گوشی بابام خاموشه😞 اقاهه：خوب زنگ بزن مادر,داداش,ابجی و... مامان که گوشی نیاورده,زنگ زدم زهرا,همون زنگ اول گوشی رابرداشت.. زهرا：الو بفرمایید من：سلام زهرا😭 زهرا：خاک توگورت کنن کجایی؟نصفه روزه اندازه ی کل عمرم دعا خوندم تا فرجی بشه ,اخه گوشی بابا هم خاموش بود,این شماره کیه؟ من：مگه توبا بابا ومامان نیستی؟ زهرا：نه باباااا,من از وقتی باتو قهرکردم وفاز عشقی برداشتم ودر رفتم,دیگه بابا ومامان راندیدم,انگار کفترای عاشق پرزده بودند. من：خدامرگم بده حتما کلی,گریه کردی؟ زهرا ：نه بابا,فقط چون اعصابم خوردبود خوراکی هرچی دادنم خوردم,فک کنم دووعده صبحانه وسه وعده نهارکلی,هله هوله الان دل وروده ام بهم میپیچه.. من：چه بی خیالی وچه دل خجسته ای داری,من بس که گریه کردم اصلا یادم رفت یه چکه آب بخورم ,غذا که پیشکش... چشمم افتاد به اقاهه که ایستاده بود وزمین را نگاه میکردوزود گفتم：زهرا جان الان کجایی من بیام پیشت,این گوشی هم مال یه ایرانی هست که لطف کردند گره مشکل من را بازکردند زهرا：هی کی طرف,زنه یامرد؟متاهل یامجرد؟زشت یازیبا؟ نذاشتم حرفش راتمام کنه ومزه بریزه：زهرا کدوم عمود هستی؟ زهرا ：جان عزیزت الان کنار عمود۷۱۵هستم ,لاین وسط,موکب امام حسن مجتبی ع پس خیلی از من دور نبود,سه تا عمود جلوتر افتاده بود اومدم گوشی رابدم آقاهه دیدم نیست.. گفتم نکنه جن وپری بود,اخه چهره اش یه جورایی عرفانی بود درسته هیکلش تنومند وورزشکاری بود اما معلومه که ازاون بچه مثبتهاست...خدایا چه حس,خوبی دارم... اومدم جلوی موکب,بساط واکس وکفاشیش بود اما خودش نبود ,همونجا نشستم تابیاد... ادامه دارد... @bartaren 🌹🍃🌹🍃🌹🍃🌹🍃

🌹🍃🌹🍃🌹🍃🌹 (عشق سرخ)قسمت هفتم： وقت اذان ظهر گذشته بود وچون کفش نداشتم وبدون کفش هم نمیشد برم سرویس بهداشتی,گفتم بهتره با کمی اب که داخل قمقمه کوله پشتیم هست وضوبگیرم وتا آقاهه میاد ,نمازم رابخوانم,زود وضوگرفتم وهمونجا به نماز ایستادم,سلام نماز را دادم نگاه کردم دیدم آقاهه اومده ودوتا ظرف غذا هم دستش است ,یکی را داد طرفم وگفت：نهارتون رابخورید وراه بیافتیم پیش خودم گفتم راه بیافتیم؟از تکرار این واژه ,احساس خوشی بهم دست داد,اخه ازهمون اولین برخورد یه حس خاصی داشتم وهروقت هم نگاهش میکردم ,ضربان قلبم شدت میگرفت,اگه زهرا بود میگفت ：بدبختتتت عاشق شدی رررفت. ظرف راگرفتم وگفتم：ممنون ,همین قدر که خواهرم راپیداکردم,ممنونم,دیگه مزاحمتان نمیشم. درحینی که سرش پایین بود وداشت غذاش رامیخورد گفت：منم دیگه کارم تمام شده بود وداشتم راه میافتادم طرف کربلا,تا رسیدن به خانواده تان ,همراهیتون میکنم,هیچ زحمتی هم برام نیست,وظیفه ام به عنوان یک مسلمان ویک شیعه وبلکه یک ایرانی حکم میکنه,تنهاتون نگذارم. دلم غنج رفت از حرفاش وناخوداگاه لبخندی رولبم نشست. بساطش را جم کرد ورفت طرف کوله اش,یک کفش اسپرت به طرفم.گرفت وگفت：من بادمپایی راحت ترم واین کفش اضافی راهمراهم برای احتیاط اوردم,تا یه کفش مناسب تهیه میکنید این رابپوشید... کفش رانگاه کردم اخه خیلی بزرگ.بود,شماره پای من ۳۷بود واین کفش۴۲_۴۳بهش میخورد,خوب از پای برهنه بودن بهتر بود,کفش راگرفتم ومشغول پوشیدن شدم,کفشه معلوم بود خیلی استفاده نشده اما پاهام رابه طرز خنده داری بزرگ نشون میداد,اززمین بلند شدم وروکردم طرفش,بدنیست,ممنون دیدم داره نگاه کفشا میکنه ویه لبخند ملیحی هم رولباشه ,کاملا معلوم بود ازاین کاریکاتور پاهای من خنده اش گرفته,اومدم حرکت کنم ,گفت ：ببخشید خانومه؟؟ گفتم：رحیمی هستم بله خانوم رحیمی ,کوله تان رابدین من میبرم ,اخه بااین کفشا نمیتونین تند راه بیاین کوله هم بیشتر باعث زحمتتان میشه,گفتم ：اخه شما خودتان کوله پشتی دارین!!! گفت ：خیالی نیست,ما ایرانیا پهلوانیم ویه چوب دستش بود,کوله خودش رازد به پشتش وکوله من را بست به چوبش وتکیه داد به شونه اش,مثل همین چوپانها که بقچه غذاشون را میبندن به چوب خخخخخ پیش خودم گفتم：عجببب خلاقیتی وحرکت کردیم. اون آقاهه جلو حرکت کرد ومنم با سه چهار قدم فاصله ,پشت سرش حرکت کردم . حیف کاش روم میشد اسمش راپرسیده بودم ,اما من ازاین روها نداشتم ,اگه زهرا بود آماره جدهفتمش هم درآورده بود. واای خدای من الان اگه زهرا ببینتش ,آبروم رامیبره با مزه پرانیاش,خدابه خیرکنه. اصلا نفهمیدم چه جور باسرعت این چندتا عمود را طی کردیم,چه زود گذشت,توهمین فکرابودم که زهرا را دیدم سرودست وچادرو..همه راباهم تکان میداد وبدو اومد خودش را انداخت توبغلم,آقاهه کناری وایستاد وناظر این الطاف خواهرانه بود. زهرا یه کم رفت عقب وگفت：بزارببینمت زینب,خدای من چقدتغییر کردی,چرا لاغرشدی؟چرا اینقد پیرشدی؟چرا وارفتی؟هرچی بهش چشم وابرومیرفتم عین خیالش نبود ورور حرف میزد که یکدفعه چشاش افتاد به پام وزد زیرخنده وهمونطور که سرخ شده بود ازخنده گفت：چرا پاهات مثل اردک شدن؟!این کفشا گنددده مال کدوم غول تشنی هست؟؟😂😂 یه نگاه کردم بهش و گفتم：کفشام گم شد واشاره کردم به آقاهه وایشون لطف کردند ,کفشاشون را به من قرض دادند. زهرا اونموقع بود که متوجه آقاهه شد وگفت： ادامه دارد.... باماهمراه باشید @bartaren 🌹🍃🌹🍃🌹🍃🌹