حالا در اوجِ ناراحتی خوشحال بودم که در باقی مانده ی اندکِ عمرم، خدا.. مادر.. دانیال .. امامزاده ی چند کوچه بالاتر.. و حتی پروینِ تپل و مهربان هست... رویِ مبلهایِ سالن نشستم. دانیال از پروین خواست تا برایم غذا گرم کند. اما من چای و نان پنیر میخواستم. پروین یک سینی #چای با نان و پنیر آورد. دانیال کنارم نشست. چای را شیرین کرد و با مهربانی لقمه ایی دستم داد. خوردم.. جرعه ای از چای و تکه ای از لقمه... نه.. هیچکدام #طعم_خدا نمیداد.. ساده ی ساده ی بود؛ معمولیِ معمولی.. نفسی عمیق کشیدم و لبخندی تلخ بر لبانم نشست. از خوردن دست کشیدم و دانیال اعتراض کرد. فایده ای نداشت. پس در سکوت تماشایم کرد. باید نماز مغرب و عشا را میخوانم، از جایم بلند شدم تا به اتاقم بروم که صدایم زد. ایستادم. - سارا.. یکی از همکارام بعد از شام، با خانواده اش میاد واسه شب نشینی... مادر که مریضه، انتظاری ازش نمیره.. تو رو خدا تو دیگه نرو خودتو تو اتاق حبس کن. از ظهر تا الانم که خوابیدی، خستگیتم حسابی در رفته.. بیاو آبرویِ داداشتو بخرو یه ساعت کنار خونوادش بشین که یه وقت فکر نکنن که بی کس و کارم. یه لباس شیکو پوشیده تنت کن. میگم پوشیده چون بچه های نظامی همه شون مذهبین. عاشقتم زشتِ داداش..😘 لبخند زدم و با تکانِ سر حضورم را برایش محکم کردم. این برادر ارزشش از هر چیز برایم بیشتر بود. دانیالی که به خودش اجازه نداد حتی یک کلمه از مکالمات امروزم با حسام بپرسد. بعد از نماز و شام، به سراغ کمد لباسهایم رفتم. مدتی بود که سعی میکرد حجابم کامل باشد، هر چند که هنوز شیوه ی درستش را نمیشناختم. ⏪ #ادامہ_دارد...

💝🍃💝 🍃💝 💝 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_صد_و_یکم ✍ دلدادگانی که از همه جای دنیا به سمتِ منبعی معلوم می دویدند... یکی برهنه.. دیگری با چند کودک.. آن یکی سینه کشان... گروهی #صلیب به گردن و تعدادی #یهودی پوش... و من می ماندم که #حسین، امام شیعیان است یا پیشوایِ یهودیان و مسیحیان؟؟؟ انگار اشتباهی رخ داده بود و کسی باید یاد آوریشان میکرد که حسین کیست!! گام به گام اهل عراق به استقبال می آمدند و قوت روزانه شان را دست و دلبازانه عرضه ی میهمانِ حسین می کردند...💚 و به چشم دیدم التماسهایِ پیرزنِ عرب را به زائران، برایِ پذیرایی در خانه اش... این همه بی رنگی از کجا می آمد؟ چرا دنیا نمی خواست این #اسلام را ببیند و #محمد (ص) را خلاصه می کرد در پرچمی سیاه که سر می برید و ظالمانه کودک میکشت...(داعش) من خدا را در لباسِ مشکی رنگِ زائران پاهایِ برهنه و تاول زده شان... آذوقه های چیده شد در طبق اخلاصِ مهمان نوازانِ عرب و #چای پررنگ و شیرین عراقی دیدم... حقا که چای هایِ غلیظ و تیره رنگ این دیار، #طعم_خدا میداد... گاهی غرور بیخ گلویم را فشار میداد که ایرانیم. که این خاک امنیتش را بعد از خدا و صاحبش حسین، مدیونِ حسام و دوستانِ ایرانی اش است و چقدر قنج میرفتم دلم. امیرمهدی مدام از طریق تلفن جویایِ حال و موقیت مکانی مان بود و به دانیال فشار می آورد تا در موکب هایِ بعدی سوارِ ماشین بشویم، اما کو گوشِ شنوا..‌. شبها در موکب هایی که به وسیله ی کاروان شناسایی میشد اتراق میکردیم و بعد از کمی استراحت، راه رفتن پیش میگرفتیم. حال و هوای عجیبی همه را مست خود کرده بود. گاهی درد و تهوع بر معده ام چنگ میزد و من با تمام قدرت رو به رویش می ایستادم.. قصد من تسلیم و عقب نشینی نبود... و دانیال در این بین کلافه حرص میخورد ونگرانی خرجم میکرد بالاخره بعد از #سه_روز_انتظار، چشم مان به جمالِ تربت حسین (ع) روشن شد و نفس گرفتم عطر خاکش را..

کاش دنیا برایِ یک دقیقه هم که شده می ایستاد... خدا می داند که دانستم، حیف میشد اگر حسامم میمیرد... شهادت لباسِ تن اش بود.. به سراغ ساک رفتمو انگشترش را بیرون کشیدم... خوابیده در خونِ مردِ زندگیم بود. به آشپزخانه بردمو شستمش. انگشتر را برگرداندم.. اسم من را پشتش کنده بود... مانند همان انگشترِ نگین سبزی که اسم خودش را بر آن کنده و به دستانم هدیه داده بود... آن شب تا خودِ صبح تلاوتِ ضبط شده ی قرآنش را گوش دادم به عرش تماشایش کردم آن شب گذشت... آن شب به خنکی بهشت و سوزانی جهنم، گذشت... و من مثل یک آدم برفیِ یخ زده، زیر آتشِ آفتاب، آب شدم... روز بعد در مراسم تشییع پیکرش با ساق و چادری که به من هدیه کرده بود، سیاه پوشِ نبودنش شدم...💔 دوستانش اتومبیلی که پیکرش را حمل میکرد مانند ماشینِ عروس به گل آذین بستند و کاغذی بزرگ با این جمله که ” دامادیت مبارک سید” روی آن چسباندند💔💔 چند ماهی از آن روزها میگذرد و من هنوز زنده ام... انگار دیگر سرطان هم سراغم را نمی گیرد... نمی دانم او هم غم زده ی پروازِ امیرمهدیِ من است و عذابم را حوصله نمیکند؟ یا اینکه دعایِ نجفیِ سیدم گیرا بود و مرا به هچل زندگیِ انداخته... روزهایم میگذرد بدونِ حسام.. با پروینی که غذا می پزد و اشک میریزد... دانیالی که میان خنده هایش، بغض میکند... مادری که حتی با مرگ دامادش، روزه ی سکوتش را افطار نکرد... و فاطمه خانمی که دل خوش به دیدارِ هر روزه ی عروسش، تارهای سفید موهایش را می شمارد... حسام، سارایِ کافر را از آلمان به ایران کشاند و امیرمهدی شد و به کربلا برد... حالا من ماندمو گوش دادنهایِ شبانه به قرآنش...💔 تماشایِ عکسهایِ پر شورش..💔 عطرِ گلاب و مزار پر فروغش...💔 اینجا من ماندم و دو انگشتر...💔 عروسی، پوشیده در عربی ترین چادر دنیا... و دامادی که چای هایش #طعم_خدا می داد... تنها نشسته ام و به یاد گذشته هااا دارم برایِ بی کسی ام گریه میکنم😭 تقدیم به تمام شهدایِ #مدافع... پاسداران مرزهای اسلام... شیردلان خاکهای ایران... زنانِ سرسپرده ی زینبی... که ثابت کردند “شهادت” شیرین ترین، غم انگیز دنیاست... صلواتی هدیه میکنیم به روحِ سبزشانــ💚 ( ‌اللهم صلی علی محمد و آل محمد و عجّل فرجهم) ⏪ پــایـان...💔 نویسنده: #زهرا_اسعد_بلند_دوست