بیا هر صبح که بیدار شدیم؛ 
بدون پیش‌بینیِ اتفاقات روزمره، 
حالمان خوب باشد و از تجربه‌های تازه نترسیم.
ما آمده‌ایم بچشیم، مزه مزه کنیم و فرق میان خوب و بد را بفهمیم. چطور آسایش زیر دندان‌مان مزه کند وقتی سختی ندیده‌ایم..
و چطور شادمانی و فراغت به وجودمان بچسبد وقتی طعم تلخی و غصه را نچشیده‌ایم؟
ما آمده‌ایم که تجربه کنیم و یاد بگیریم در هرحال و شرایطی، فرکانس وجودی‌مان، مثبت بماند.
در این عرصه‌ی غیرقابل پیش‌بینی، 
مهم‌ترین مسئله این است که 
یک دلِ سیر زندگی کنیم،
خوشی‌ها را در آغوش بکشیم، 
ناخوشی‌ها را کنار بزنیم
و قدردانِ چیزها و 
آدم‌های خوبی باشیم که داریم.