قدم گذاشتیم به جایی حوالی ِ جنوب . به دیار نخلستان‌های تنومند و آفتاب‌های سوزان . نخلستان‌ها حکایت ِ استقامت را از بر بودند . . آنجا ، خاکی بود که خون ِ سرخ سروهایی دلیر را بوسیده و در آغوش کشیده بود . از اروند و ابهت‌ش از شلمچه و دلدادگی‌هایش یا از کانال کمیل و آن حس ِ غریب کدامیك را توصیف کنم ؟ وقتی هنوز قلبم آنجاست و زبانم عاجز . . حقیقتا ً ، زبان نمی‌تواند توصیف‌کننده‌ی بهشتی باشد که در پنجره‌ی چشم‌ها جلوه‌گر شده . حقیقتا ً که ، شنیدن کی بود مانند دیدن ؟ - آنجا ، در ذهن و حافظه‌ی برخی ، به‌گونه‌ای به چشم می‌آمد که گویی جایی فراتر و بعیدتر از زمین است . نگاه ِ محدود ما ، خاك می‌دید اما آنجا روایت عاشقی و فداکاری بود و راویان این روایت‌ها لاله‌های پرپر . . - پرچم ِ یارقیه دست گرفته بودیم که جا نمانیم از خیل ِ شیفتگان آسمان همانند سه‌ساله‌ی چشم و چراغی ِ ارباب اما همان سه‌ساله خوب مارا با خود همراه کرد پابه‌پای پرچم رفتیم و به عاشورا رسیدیم . مکتب ِ حسین‌ابن‌علی (ع) ، آنجا بود آن‌جایی که دلاوری به رود می‌زند و غرق ِ در حب می‌شود . آن‌جایی که نوجوانی قاسم‌وار ، به دفاع می‌ایستد و پرپر می‌شود . آری ‌؛ آنجا ، کربلا بود . . کربلای ِ فرزندان دلیر روح‌اللّٰه . . - ما گم‌شدگانیم که اندر خم دنیا ، تنها هنر ِ ماست که مجنون حسینیم . . 🤍 🖋دلنوشته‌ای به قلم: فاطمه علیجانی #ارسالی‌ازشما 🇮🇷بسیج دانشجویی سردار شهید حسین آقادادی دانشگاه معارف قرآن و عترت (ع) ‏https://eitaa.com/basij_icqtUni