یه نکته خیلی مهم بگم لطفاً، لطفاً با دقت بخونید 🙏🌹 یکی از اساتید بسیار بزرگ می‌گفت: بارها دیده‌ام که وقتی بچه‌ها بزرگ می‌شوند، ارتباط پدرها با فرزندان‌شان خیلی سخت می‌شود. در کودکی فرزندشان را در آغوش می‌گیرند، می‌بوسند و از آن لذت می‌برند. همین احساس لذت برای فرزندان هم وجود دارد، اما در بزرگسالی پدرها سخت‌شان است این کارها را انجام دهند، می‌گویند بچه‌ها بزرگ شده‌اند و خیلی رسمی‌تر برخورد می‌کنند. بچه‌ها هم از آغوش و بوسه بابا حیا می‌کنند! البته حیای بیجا ... 👈 در حالی که؛ بوسه و آغوش پدر در #کودکی اثر #تربیتی دارد و #اطمینان‌بخش است، اما در #بزرگسالی هم اثر #تربیتی، هم اثر #راهبردی دارد و البته #آرامش‌بخش است. بچه‌ها هم از آن لذت می‌برند، هم حظ معنوی می‌برند و هم منتظر آغوش و بوسه پدر هستند و تا مدت‌ها از آن سرخوش‌اند. آرامشی که در این کار هست هیچ جا تجربه نمی‌شود ... این روایت را از پیغمبر اکرم (ص) بخوانیم؛ اَکثِرُوا مِنْ قُبْلَةِ اَوْلادِکُمْ فَاِنَّ لَکُمْ بِکُلِّ قُبْلَةٍ دَرَجَةً. فرزندان خود را بسیار ببوسید زیرا برای شما در هر بوسیدن درجه‌ای [در بهشت] است. ( وسائل الشیعه؛ ج ۱۵ ؛ ص ۲۰۲) ✅ این حدیث باید تحلیل شود که بوسیدن فرزند چقدر مهم بوده که پیامبر برای هر بوسه درجه‌ای در بهشت را برای والدین وعده داده. این چیزها در کتاب‌ها و خیلی از کلاس‌های تربیتی یافت نمی‌شوند ...