نمی‌شود از کنار این شهید و ماجراهایش راحت گذشت. از کنار نحوه شهادتش، از میزان توحش یک عده حیوان (بلانسبت حیوان) که زیر آسمان همین شهر زندگی می‌کنند، از کنار روضه انگشترش، غریب افتادنش، از مرثیه مادرش... اما سوای همه این‌ها، نمی‌شود بشنوی آرمان ۲۱ ساله از یک خانواده معمولی، دست خالی زیر شکنجه پای اعتقاداتش ایستاده و بازهم تحلیل کنی دهه هشتادی‌ها بی عمق و آرمانند، پوچ و بی‌افق فکری هستند، از دست رفته‌اند... #شهید_آرمان_علی‌وردی #آیت خداست؛ برای ما راه گم کرده‌هایی که تا چیزی می‌شود ناامیدی وجودمان را می‌گیرد که وای بر ما و آینده مملکت و نسل بعدی... نگرانی برای آینده خوب است. اما اگر ناامید باشیم و با دیدن ریزش‌ها قافیه را ببازیم، قدرت کنشگری را از دست می‌دهیم. اینجاست که خدا این ستاره‌ها، این نشانه‌های دوست داشتنی رشک برانگیز را برایمان رو می‌کند تا بفهمیم خیلی‌ بی‌خبر بوده‌ایم. در کنار آن نوجوانی که این روزها کوکتل مولوتوف دست گرفته و شیشه مغازه مردم را پایین می‌آورد، رویش آرمان‌ها را هم ببینیم. شجره طیبه نظام اسلامی با همین رویش‌ها چنین تنومند و مقتدر شده.