چه اهدافی در جنگ دوازده روز زدیم؟تصاویر ورق بزنید یک. اهداف نظامی: کریا معادل پنتاگون. کمپ موشه دایان(واحد ۸۲۰۰)پایگاه اطلاعاتی گلیوت. پایگاه هوایی تل نوف. پایگاه تولید زره و سلاح زیپوریت. پایگاه طولکرم و پایگاه بیت نهمیا. دو. اهداف اقتصادی و دولتی: دفتر وزارت کشور اسرائیل در حیفا. کنسولگری امریکا که تحت تاثیر موج های انفجار قرار گرفت و برج های دو قلو بورس الماس. سه. اهداف تحقیقاتی: وایزمن و پارک فناوری پیشرفته گاو یام نگب چهار تاسیسات: پالایشگاه حیفا، نیروگاه برق حیفا، تاسیسات تصفیه فاضلاب هرتزلیا ونیروگاه برق اشکول اشدود پنجم: به چهارده منطقه غیر نظامی موشک های ایران برخورد کرد که پانزده هزار نفر بی خانمان کرد ترامپ در اولین جلسه ناتو در هلند اعلام کرد پسر اون موشک ها اسرائیل داغون کردن و اسرائیل به شدت آسیب دید.

🔻الیگارشی ایرانی؛ چرا با افشاگری و برخورد فردمحور از میان نمی‌رود؟ 🖊محمدعلی رنجبر وقتی از «الیگارشی ایرانی» سخن گفته می‌شود، نباید آن را به چند چهره شناخته‌شده، چند پرونده فساد یا حتی چند شبکه محدود اقتصادی فروکاست. الیگارشی در ایران پیش از آنکه مسئله افراد باشد، مسئله یک ساختار نهادیِ تثبیت‌شده است؛ ساختاری که در آن قدرت اقتصادی، دسترسی انحصاری به اطلاعات، نفوذ سیاسی و امکان دور زدن قواعد، در یک چرخه بسته به‌طور مداوم بازتولید می‌شود. در چنین وضعیتی، افراد قابل حذف‌اند، اما سازوکار باقی می‌ماند و خود را با چهره‌ای تازه بازسازی می‌کند. از همین‌روست که روش‌هایی مانند افشاگری‌های رسانه‌ای، «بگم‌بگم»های سیاسی، حمله به یک فرد یا یک جریان خاص، و حتی برخوردهای شدید قضایی، در بهترین حالت کارکردی مقطعی و تاکتیکی دارند. این اقدامات ممکن است ضربه‌ای به یک حلقه وارد کنند، اما به‌ندرت به درمان مسأله می‌انجامند؛ زیرا الیگارشی را فردی می‌بینند، نه نهادی. حال آنکه الیگارشی ایرانی شبکه‌ای، تطبیق‌پذیر و مبتنی بر قواعد نانوشته‌ای است که مستقل از اشخاص عمل می‌کند. وقتی یک فرد حذف می‌شود، جای او در شبکه خالی می‌ماند و به‌سرعت پر می‌شود، چون قواعد بازی همان قواعد قبلی است. افشاگری، اگر به اصلاح قاعده منتهی نشود، بیش از آنکه مسأله را حل کند، آن را عادی‌سازی می‌کند. جامعه‌ای که مدام با نام‌ها و پرونده‌ها مواجه می‌شود اما تغییری در سازوکارها نمی‌بیند، به‌تدریج به این جمع‌بندی می‌رسد که عدالت امری سیاسی و موقت است، نه نهادی و پایدار. در چنین فضایی، اعتماد عمومی فرسوده می‌شود و حتی برخوردهای درست نیز در ذهن جامعه به‌عنوان تصفیه‌حساب‌های جناحی تفسیر می‌گردد. الیگارشی ایرانی از دل مجموعه‌ای از گره‌های نهادی تغذیه می‌کند: ابهام در تصمیم‌سازی اقتصادی، پیوند رانت با مجوز و انحصار، دولت مداخله‌گرِ غیرپاسخگو، قانون‌گذاری سیال و تفسیرپذیر، و مهم‌تر از همه، نبود هزینه پایدار برای رفتار رانتی. در این بستر، حتی افراد سالم نیز اگر وارد شبکه شوند، یا کنار زده می‌شوند یا ناخواسته در منطق آن هضم می‌گردند. مسأله، نیت اشخاص نیست؛ مسأله، قواعدی است که نیت‌ها را به‌تدریج شکل می‌دهد. عبور از الیگارشی، نه با سیاست‌های هیجانی ممکن است و نه با برخوردهای نمایشی. این عبور نیازمند تغییر قواعد بازی است، نه صرفاً تغییر بازیکنان. شفافیت اگر پسینی باشد، به افشاگری فروکاسته می‌شود؛ اما اگر پیشینی و نهادی شود، اساساً امکان شکل‌گیری رانت را محدود می‌کند. تفکیک واقعی قدرت اقتصادی از قدرت سیاسی، ایجاد نهادهای تنظیم‌گر مستقل و حرفه‌ای، و هزینه‌مند کردن رانت در عمل ـ نه فقط در قانون ـ از الزامات چنین مسیری است. تا زمانی که رانت همچنان سودآور باشد، جرم‌انگاری به‌تنهایی بازدارنده نخواهد بود. الیگارشی ایرانی با حذف یک فرد یا حتی یک شبکه خاص از میان نمی‌رود، زیرا مسأله اخلاقی یا شخصی نیست؛ ساختاری و نهادی است. برخوردهای فردمحور شاید احساس عدالت ایجاد کند، اما بدون اصلاح نهادها، نتیجه‌ای جز بازتولید پیچیده‌تر همان الیگارشی نخواهد داشت. اگر قرار است تغییری پایدار رخ دهد، باید از سیاستِ نمایش عبور کرد و به حکمرانی قاعده‌مند رسید؛ جایی که نه افراد مقدس‌اند و نه قواعد قابل دور زدن، و عدالت نه وابسته به اراده‌ها، بلکه محصول ساختارهاست.

اشتباه خوارج ایده آل گرایی بود... از آقا می‌خواستند ایده آل گرایانه چنین و چنان کند........ اگر همین یک جمله را جبهه انقلاب می‌فهمید راه پیروزی هموارتر میشد...