#عبدالله_بن_جندب می گوید: من در عرفات بودم ، کمی راه رفتم تا اینکه به #ابراهيم_بن_شعيب برخوردم . به او سلام كردم ، او يك چشمش آسيب ديده بود . ديدم چشم سالمش هم مانند لَخته اى خون ، قرمز است . به اوگفتم : تو يكى از چشمانت كه آسيب ديده است . به خدا سوگند ، من نگران چشم ديگرت هستم . خوب است اندكى از گريه ات بكاهى ! گفت : به خدا سوگند ، اى ابا محمّد ! امروز ( روز #عرفه ) ، حتّى يك دعا هم براى خودم نكردم . گفتم : پس براى كه دعا كردى؟! گفت : براى برادرانم دعا كردم ؛ زيرا از #امام_صادق عليه السلام شنيدم كه مى فرمايد : « مَن دَعا لِأَخيهِ بِظَهرِ الغَيبِ ، وَكَّلَ الله بِهِ مَلَكا ، يَقولُ : ولَكَ مِثلاهُ هر كس در غياب برادرش براى او دعا كند ، خداوند ، فرشته اى بر وى مى گمارد كه بگويد : دو چندانِ آن [دعا] از آنِ خودت باد! » . لذا خواستم كسى باشم كه براى برادرانم #دعا مى كنم و فرشته براى من دعا كند ؛ چرا كه من در [ اجابت ] دعايى كه براى خودم مى كنم ، شك دارم ؛ امّا در دعاى فرشته براى خودم شك ندارم . 📚 #كافی ، ج ۴ ، ص ۴۶۵