باسمه تبارک و تعالی (۳۸۱) «تلاش نافرجام حضرت عیسی برای آشتی دادن ابلیس و خدا» 🔹وقتی به این همه شرور و ظلمات بر روی زمین از مشکلات داخلی و خارجی مینگرم به یاد مبارزه ی تاریخی آن خاک روحانی با ابلیس می افتم. همان خاکی که خداوند متعال وقتی از روح خود در او دمید فرمان داد همه خلائق در برابر او به سجده بیافتند. همان فرمانی که دیگر ابلیس در آن مردود شد و همه زیبایی هایش از او گرفته شد. 🔸مقام و منصبش از او سلب شد. مطرود درگاه ربوبی شد. ابلیس و پیروانش اعتراض کردند که این به دور از عدالت است. کار را به آنجا کشاندند که علنا گفتند تو خدا نیستی! این ابلیس معبود ماست. شبهه ای اخلاقی کردند؛ گفتند تو اگر خدا بودی اینگونه ظالمانه حکم نمیکردی! البته ریشه ی این شبهه استکبار آنها بود! نه اینکه واقعا شبهه ای برایشان رخ داده باشد. استکبارشان برایشان تولید شبهه کرد. 🔹آخر خداوند متعال که نفرمود بر این مشت خاک سجده کنید! وقتی از روح خود در آن دمید بعد از آن فرمان سجده را داد: «فاذا سَوَّیتُه و نفختُ فیه من رُوحِی فَقَعُوا لَه ساجِدِینَ»؛ نه! مشکل همان استکبار بود. حسادت بود. ابلیس به نوعی دست به شورش علیه خداوند متعال در بین مخلوقات الهی زد! طرفداران زیادی از اجنّه برای خود پیدا کرده و انسانهای بسیاری را در حزب خود قرار داد. 🔸امام صادق علیه السلام در روایتی که مرحوم کلینی در کافی نقل کرده همین را متذکّر میشود که ابلیس بین آتش و خاک قیاس کرد! مشکل این اهل قیاس همین قیاسهای باطل است. اگر میخواست واقعا قیاس کند باید میان آتش با آن جوهری که با آن خداوند متعال آدم را آفریده بود قیاس میکرد؛

👈آن وقت دیگر شبهه ای نبود که آن جوهر بسی نورانی تر و درخشنده تر از آتش است: 📖«إِنَّ إِبْلِيسَ قَاسَ نَفْسَهُ بِآدَمَ فَقَالَ خَلَقْتَنِي مِنْ نَارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِينٍ وَ لَوْ قَاسَ‏ الْجَوْهَرَ الَّذِي خَلَقَ اللَّهُ مِنْهُ آدَمَ بِالنَّارِ كَانَ ذَلِكَ أَكْثَرَ نُوراً وَ ضِيَاءً مِنَ النَّارِ» ⚪دیگر شد آنچه که شد! همه اش هم بر اساس قضا و قدر الهی بود. به نظرتان اینجا نمیتوان یک پرسشی را مطرح کرد؟ اینکه اگر فرضا ابلیس را به خطایش واقف کنیم و او را بترسانیم و با او گفتوگو و مذاکره کنیم شاید توبه کند؟! اگر توبه کند مشکل بشر هم حل میشود. این همه ظلمات و شرور که در زمین به راه افتاده به خاطر ابلیس و شیاطین است. 👈یکبار برویم با آنها مذاکره کنیم. یک سری دیپلمات بفرستیم و یک مذاکره برد برد به قول امروزی ها داشته باشیم. حل میشود. اگر میشد چه میشد؟! به نظرتان فکر بکری نیست؟! تخیّلش هم جالب است. 👈در روایات برخورد ابلیس با برخی از انبیاء الهی مانند حضرت موسی علی نبیّنا و آله و علیه السلام آمده است. یکی را در حدیث برنُس ذو الوان مفصّل نقل کردم. 🔹حالا دیگر بعد از این چیزی نمیتوان گفت ولی به عنوان یک نقل برایم قابل توجّه است. در باب ۵۱ انجیل برنابا جریان صحبت حضرت عیسی با ابلیس را نقل کرده است. جریانی که دقیقا حضرت عیسی با همین نیّت که ابلیس را توبه دهد تا این همه ماجراها بخوابد وارد مذاکره با شیطان شد. مطابق قواعد و قابل تأیید است. در حدّ لااقل نقل ضعیفی قابل توجّه است. 👈خدا رحمت کند آیت الله بهجت تقریبا تمام انجیل برنابا را جز در موارد انگشت شمار صحیح میدانستند. مطالب این باب را دیدم خالی از لطف نیست که بیاورم: 📖یسوع فرمود: حق می‌گویم شما را؛ به درستی که من مهربان شدم بر شیطان چون دانستم افتادن او را؛ نیز مهربان شدم بر جنس بشری که او را می‌فریبد تا گناه کند. از این رو نماز گزاردم و روزه گرفتم از برای خدای که با واسطهٔ فرشته خود جبرئیل به من عطا فرمود چه طلب می‌کنی ای یسوع،و مطلب تو چیست؟ 📖جواب دادم: ای پروردگار، تو می‌دانی کدام بدی است که شیطان سبب آن بود و این که به واسطه فریب او بسیاری هلاک می‌شوند. او آفریده شدهٔ توست ای پروردگار، پس به او رحم کن ای پروردگار، خدای فرمود: ای یسوع، ببین که همانا من از او می‌گذرم. پس او را وا بدار بر این که فقط بگوید ای پروردگار من، هر آینه به تحقیق خطا کردم؛ پس به من رحم کن. در این صورت از او گذشت خواهم کرد و خواهم برگردانید او را به حال اولش. 📖یسوع فرمود: چون این را بشنیدم بسی خوشحال شدم، در حالتی یقین‌کننده بودم به این که من این صلح را به جا آورده‌ام. لهذا شیطان را خواندم؛ پس آمده، گفت: چه باید بکنم از برای تو ای یسوع، جواب دادم: به درستی که تو خودخواهی کردی ای شیطان، من خدمت تو را دوست ندارم جز این نیست که تو را خواندم، برای آن چه که صلاح تو در آن است. 📖شیطان جواب داد: هر گاه تو خدمت مرا دوست نداشته باشی، پس به درستی که من دوست ندارم خدمت تو را؛ زیرا من شریفترم از تو! پس تو نیستی لایق این که مرا خدمت کنی. تویی کسی که او گِل است، اما من روحم. پس گفتم: این سخنان را بگذاریم. بگو به من مگر خوب نیست این که برگردی به جمال اوّل و حال اوّل خود؟ 📖تو می‌دانی این که فرشته میخاییل زود است بزند تو را در روز بازخواست به شمشیر خدای، صد هزار ضربت. آن گاه زود است برسد تو را از هر ضربتی عذاب ده دوزخ. شیطان جواب داد: زود است ببینم در آن روز که کدام ما بیشتر است در کار. پس به درستی که زود است مرا باشد در آن روز یاوران بسیاری از فرشتگان و از سخت‌ترین بت‌پرستان در توانایی، آنان که خدای را مضطرب سازند. 📖زود است خدای بداند خطای بزرگی را مرتکب شده به راندن من از برای گِل ناپاکی. آن وقت گفتم: ای شیطان، به درستی که تو ضعیف ‌العقل هستی و نمی‌دانی آن چه را که می‌گویی. پس آن وقت شیطان سخریه‌کنان سر خود را جنبانید و گفت: حالا بیا و این مصالحه را میان من و خدای تمام کن. 📖بگو تو ای یسوع، چه واجب است بر من؛ زیرا تو درست دانشی. جواب دادم: واجب است تکلم به دو کلمه فقط. شیطان پرسید آن دو کلمه چیست؟ جواب دادم: آن دو این است که بگویی گناه کردم؛ پس به من رحم کن. شیطان گفت: به درستی که من با خوشی این مصالحه را قبول می‌کنم،هر گاه این دو کلمه را خدای به من بگوید. 📖پس گفتم: باز شو از من ای رانده ‌شده. زیرا تویی گناهکار پدیدآورنده هر ستم و گناه. لیکن خدای است دادگر منزّه از گناهان. پس شیطان با ولوله باز شد و گفت: به درستی که امر چنین نیست ای یسوع، لیکن تو دروغ می‌گویی تا خشنود سازی خدای را. آن گاه یسوع فرمود به شاگردانش: حالا ببینید که چگونه خواهد یافت رحمتی را. شاگردان جواب دادند: هرگز نیابد، ای پروردگار، زیرا او ناتوبه‌کار است.

باسمه تبارک و تعالی (۳۸۲) «بابا شغل تو چیه؟!» «هویّت طلبگی» 🔹تا کنون چند بار برخی عزیزان از من رو سیاه خواسته اند در مورد هویت طلبگی چیزی بنویسم. هیچ وقت میل درونی در خودم برای ابراز نظر در این زمینه احساس نمیکنم. خیلی حرمت برای آن قائلم که نکند با بیان چون منی آلوده شود. راستش از زیر بارش فرار میکردم. 🔸دختر کوچکم رویش را به سمت من کرد و گفت: «بابا شغل تو چیه؟!» انتظار داشت پاسخی بشنود که برایش قابل درک باشد. شغلهایی که میشناسد خیاط و سوپری و بستنی فروشی و مثل اینهاست. حالا من باید پاسخ این فرزند دلبندم را چه میدادم؟! گفتم بابایت روحانی است. 👈او که نفهمید چه میگویم. ولی به دلم افتاد بعد از استخاره مطلبی کوتاه در مورد هویت طلبگی بنویسم. بدون هیچ آداب و ترتیبی در این زمینه هر چه دل تنگم بر زبان جاری میکند را میخواهم بگویم. میخواهم به مدد الهی مختصّات شغلی یک طلبه را در جغرافیای طلب انسانی با زبان دیگر بیان کنم. ✅رفقا همه ی بنی آدم طلبه اند! ولی مهم آن است که طالب چه اند؟! راستی همّتت چیست؟! همّتت را بگو تا قیمتت را بگویم. با چه حال و هوایی روز و شب میگذارنی؟! در سر سودای چه داری؟! خوردن و خوابیدن؟! اسم و آوازه و صیت؟! مال و منال؟! یا در طلب آن نور ازل و ابد افتاده ای؟! آن حیّ قیّوم! 🔹وقتی میبینم در طلبگی برخی دچار بحران هویّت میشوند قلبم به درد می آید. حالا میدانم خودم بیچاره ی روزگارم ولی غیرت دینی ام عجیب من را تکان میدهد. خیلی اندوهگین میشوم. آخر چه میگویی؟! کدام بحران هویّت؟! ای وای بر ما! میدانیم از چه مسیر پر عظمتی صحبت میکنیم؟!

😔حقّا که کودکیم! خامیم! جاهلیم! بر روی گنج سعادت نشسته ایم و غصّه ی سعادت را میخوریم! 🔸رفقا این عالمی که میبنیم! این آسمانها و زمین و جنگلها و دریاها و صحراها بیهوده آفریده شده؟! از روی اتّفاق و بدون شعور سابق به وجود آمده؟! این عالم صاحبی ندارد؟! بیهوده آمده ایم؟! بیهوده میرویم؟! اگر نه پس ما چه ایم؟! از کجا آمدیم؟! کجاییم؟! به کجا میرویم؟! ما فقط آمدیم چند صباحی بخوریم و بخوابیم و خاک شویم؟! خبر دیگری نیست؟! مردیم و معدوم شدیم؟! 🔹این عزیزان ما که سالها کنارمان بودند و از کنارمان رفتند وجودشان در حد خاکی و نباتی تنزّل کرد؟! این همه ماجراهایشان اینگونه تمام شد؟! راستی هیچ خبری نیست؟! هیهات که خبرهاست! افسوس که نبأ عظیم در پیش است! «قُلْ هُوَ نَبَأٌ عَظيمٌ * أَنْتُمْ عَنْهُ مُعْرِضُونَ»! 🔸و افسوس که آدمی چه غافل روز و شب میگذارند! تمام همّ و غمّش را بر سر چیزی گذاشته که خود یقین دارد به او خیانت خواهد کرد! برایش نخواهد ماند. و چه جهل بزرگی است این جهل! و چه ماجرای اسرار آمیزی است این ماجرا! خدا کند نوری هم بر این دلهای ما بتابد. درک این سخت است که قبرستان نهایت این عالم ملک است؟! آیا برای چنین چیزی روز و شب میگذرانی؟! و چه تلنگر بزرگی است برای آنان که دلی بیدار دارند! 🔹رفقا حیف نیست غصه ی این دنیای پست را میخوریم؟! میدانم کم و زیاد دارد! ناملایمات دارد! ولی وقتی میدانی میگذرد و تمام میشود غصّه چه را میخوری؟! «هان گذران است جهان شاد باش»! اگر میخواهی غصّه بخوری غصّه ی آن را بخور که با تو خواهد ماند! همانکه تا ابد با توست! 😔و دیگر چه بگویم؟! سبحان الله! یا للعجب! یا للعجب! رفقا خدا میداند چه معرفتهای پر عظمت و بکر و نابی در پس پرده ی غیب دارد انتظار ما را میکشد! معرفتهایی که اگر هر کدامش شکارمان شود از دنیا و ما فیها دل خواهیم کند! خواهیم فهمید اینجا وطن ما نیست. 🔸رفقا انوار عالیه منتظرمان هستند. پاکان و صدّیقان و اولیاء دارند صدایمان میکنند. آن نور ازل و ابد منتظر ماست! ما را از کنگره ی عرش میزنند صفیر! یعنی میشود زمانی هم ما متوجّه آن انوار مقدّسه شویم؟! میشود متوجّه آن نورهای پاک شویم؟! میشود به آن سرچشمه ی بهجت و حیات با جان و دل رو کنیم؟! هموکه: یسبح له ما فی السموات و ما فی الارض الملک القدوس العزیز الحکیم! 🔹رفقا ما وقتی به حوزه آمدیم برای چه آمدیم؟! نوعا عطشی معنوی داشتیم. یک کشش شیرین مبهمی بود. ولی یک چیز را به یادگار از این برادر کوچکتان داشته باشید؟! نگذارید مانند من مسکین این کشش شیرین از یادتان برود! نگذارید با این درسها و عناوین و وظیفه تراشی ها دچار طول امل شویم! این کشش شیرین همان پیک دیار آشنایی است. همان است که عاقبت قرار بود ما را سرمست سعادت ابدی کند. ما برای چه حوزه آمدیم؟! برای آن کشش معنوی مرموز! برای آن نور آسمان و زمین! ما آمدیم به او نزدیکتر شویم. 🔸رفقا کی میخواهیم بفهمیم گمشده ی ما آن نور ازل و ابد است؟! این همه آشفته حالی ها و پریشان حالی ها به خاطر دوری ما از آن نور پاک است. ما در پی آن نور به حوزه ی نوری اهل بیت عصمت و طهارت آمدیم. ما که هدف دیگری در ابتدا نداشتیم! نکند یادمان برود! نکند فراموشمان بشود! 🔹با خدا راز و نیاز کنیم و بگوییم ای الله! گمشده ی ما تویی! از تو خودت را میخواهیم! دعای روز و شبمان همین باشد. لحظه لحظه ی عمرمان در پی آن باشیم تا آن نور پاک پرده هایی را از رخسار زیبای خودش برایمان کنار بیاندازد. و راستی که معنای زندگی جز این شوق و تمنّا چیست؟! و چه غافلند آنها که این را نمیدانند! آمدیم حوزه تا به تو نزدیکتر شویم. رب أنعمتَ فزِد! آمدیم تا به رضای تو برسیم: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْري نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ» 🔸آمدیم تا به لذّت و بهجت بی پایان برسیم. آمدیم تا به کانون نور و دار السلام برسیم. خدایا گمشده ی ما طلبه ها تویی! دنیا چه؟! الله اکبر! پشت سرمان انداختیم! میخواهی به ما خانه بده یا نه! ماشین بده یا نه! پست و مقام بده یا نه! ما آمدیم که فقط به تو برسیم. یا ابا صالح ما خودمان را به شما فروختیم. غصّه ی ما این است که از شما دور افتاده ایم.

🔹ای بدبختی که روز و شب همّتت شده جمع مال و منال و مقام! این هم شد همّت؟! در این خانه های کذایی و ماشینهای کذایی مینشینی و از خدا و معادت غافلی! خیال میکنی هنر هم کرده ای؟! ای بیچاره! ای بد بخت! از دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست! یا اشباه الرجال و لا رجال! با این حال و هوای جهنمی عمر شریفت را گذراندی! برای ابدیتت چه با خودت خواهی برد؟! 🔸ما آمدیم حوزه تا برای خودمان کاری کنیم. تا برای قوممان کاری کنیم. تا همّت خدایی پیدا کنیم. تا از این ظلمات که بنی آدم همه درگیرش شده اند به نور برویم. ما بحران هویّتی داریم؟! اگر کسی در عالم قرار است بحران هویّت نداشته باشد همین ما طلبه ها باید باشیم. به شرطی که طالب آن نور ازل و ابد باشیم. در پی عروج به عالم انوار باشیم. 🔹رفقا مگر ما به چیزی جز آنچه فطرت انسانها به آن فرا میخواند دعوت میکنیم؟! همه عاشق و شیفته و شیدای خداییم! خبر نداریم! اگر به یقین نرسیم نمیتوانیم داعی الی الله شویم! برای اینکه به یقین برسیم چه کنیم؟! تا میشود همتمان را بلند کنیم. توسّل به حضرت ولی عصر کنیم. از زبانمان شروع کنیم. مدّتی سعی کنیم زبانمان بعد از عقلمان کار کند! چشم و گوشمان را مراقب باشیم. 🔸فضای مجازی زهر مار شده است! خدا میداند که چه جهنّمهایی که در زیر آن زبانه نکشیده است! تا دست دشمنان خدا و شیاطین است همین است! همینطور بی حساب و کتاب برویم و هر چه خواستیم ببینیم و بشنویم؟! نان امام عصر را میخوریم و اینطور؟! بدانیم که عنایت ویژه ی امام عصر روی تک تک طلبه ها سایه دارد. فقط باید خود را برای حضرت شیرین کنیم. باید زرنگ باشیم. معلوم نیست چند صباحی دیگر در این سرای فانی باشیم! 🔹آنقدر درب آستان این اولیاء الهی را بزنیم و بزنیم تا شاید خبری آمد! میدانی چرا میگویم مدام درب خانه ی حضرت را بزن؟! حضرت باز نمیکند؟! نه! آنقدر درب بزن تا یک لحظه ی صادقانه ای نصیبت شود که در آن لحظه واقعا درب حضرت را دیگر صادقانه زده باشی! و خواهی دید که او چه کریمانه آغوشش را برایت خواهد گشود! ای جانها به فدای آن لبخند و آغوشی که آدم و بنی آدم تشنه ی لحظه ای از آن است و خبر ندارد! 🔸کدام بحران هویّتی؟! مدّتی چنین باشیم و مخلصانه کار کنیم. کم کم باطن و ظاهرمان یکی میشود. بلکه باطمان بهتر از ظاهرمان میشود. و اگر چنین شد بدانیم دیگر وارد حوزه ی صدق شده ایم! طهارت دائمی و ترک گناه دائمی و توجّه عمیق و همّت بلند دیگر برای جلب فیوضات کافی است. بعد از آن آرام آرام آن نورها و بارقه ها خواهد آمد. شرح صدرها روی خواهد آورد! همانها که صلاح امر اوّلین و آخرین در آنهاست. همانها که غم روزگاران را از سرمان خواهد برد! 🔹این نورها وقتی بیاید دیگر طلبه وارد مرحله ی دیگری از طلبش میشود. و کار به آنجا میکشد که مدام به سمت آن سرچشمه نزدیک و نزدیکتر میشود! اگر زمانی میگفت خدا کو! دیگر کم کم به دل و زبانش میافتد عالم کو؟! رفقا حیف نیست مانند کودکان خام غصّه ی دنیای دنی را بخوریم؟! اینکه دنیا به ما فشار میدهد؟! اینکه به ما احترام نمیگذارد؟! فاذا رأیت الفقر مقبلا فقل مرحبا بشعار الصالحین! خودش کمک برای ماست. مگر دل کندن از این دنیا آسان است! 🔸کار را برایمان آسان کرده اند! دعوتمان کرده اند! پاشو! تنبلی را کنار بگذار! روز و شب عبادت کن! عبادت علمی و عملی! این درسها که میخوانی را عبادت بدان! منشین چنین زار و حزین چون روی زردان شعری بخوان سازی بزن جامی بگردان ره دور و فرصت دیر امّا شوق دیدار منزل به منزل میرود با رهنوردان

🔹درس هم که میخوانی برای خدمت به دین و این حرفها درس نخوان! فقط برای خدا درس بخوان! از همین ابتدا او را نشان کن! اگر خدا خواست خودش برای خدمت به دینش از آن استفاده کند. اختیار با اوست. اگر چنین کنی درست میشود عبادت. رفقا خدا میداند چه سعادتها و بهجتهایی دارد انتظار ما را میکشد! «أرضیتم بالحیاة الدنیا من الآخرة» برخیزیم که وقت کوتاه است. جز یکبار طلوع و غروب در این دنیا را نخواهیم داشت. 🔸ما طلبه هستیم یعنی طالب آن نور ازل و ابدیم! طالب راه آن ائمه ی نوریم. طالب آنیم که از ظلمات خود را به وادی نور برسانیم. طالب آنیم که از این بندگان ظلمت زده ی خدا دستگیری کنیم. خدا میداند هر وقت این آیه ی شریفه را تکرار میکنم برایم تکان دهنده است: «قُلْ هذِهِ سَبيلي‏ أَدْعُوا إِلَى اللَّهِ عَلى‏ بَصيرَةٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَني‏ وَ سُبْحانَ اللَّهِ وَ ما أَنَا مِنَ الْمُشْرِكين‏» 🔹زیر این «علی بصیرة» اقیانوسی از معارف الهی مواج است و زیر آن اقیانوس نیز اقیانوسها تا هفت اقیانوس! چه خیال کرده ایم؟! فکر کرده ایم بدون زحمت میشود؟! بدون مبارزه با این أنانیت و دیو نفس میشود؟! بدون تکذیب شیاطین میشود؟! بدون توکّل و توسّل میشود؟! در همین دنیا هم این پولها و مقامها مگر کم از انسان کار میگرید؟! حالا از فرش به عرش رسیدن و به قلّه ی سعادت و بهجت و سرور رسیدن زحمت نمیخواهد؟! 🔸وقتی از بحران هویتی طلبه میشنویم چه باید بگوییم؟! وقتی از نگرانی آینده میگوید از کدام آینده میگوید؟! آیا یادمان رفته که ما برای پیدا کردن گمشده ی عالم و آدم که خود خداست آمده بودیم؟! آینده ی طلبه باید رسیدن به آن سرچشمه ی هستی باشد و بس! باید نزدیکتر شدن دائمی به سرچشمه ی سعادت و آمادگی برای لقاء الله باشد و بس! باید سربازی زیر لوای حجت کبرای پروردگار حضرت بقیه الله الاعظم باشد و بس! 🔹ای طلبه های آن نور ازل و ابد! خاک بر سر آن دنیا و ثروتها و مقامهایی که خودش را میخواهد از شما سفید رویان و نیکبختان عالمین دریغ کند! راستی دنیا میخواهد ما را از ناکامی هایش بترساند؟! عمامه مان را بپراند؟! از فقر بترساند؟! از تمسخر و استهزاء ابناء الدنیا بترساند؟! چه بشارتی! چه سعادتی! بگذار این مار خوش خط و خال هر چقدر میخواهد برایمان زشتتر جلوه کند. تا از او بیزار شویم و دل را یکسره از او بکنیم! همان دل کندنی که همانا و اتصال به جمع پاکان درگاه الهی همان! (الهی اخرج حب الدنیا من قلبی و اجمع بینی و بین المصطفی و آله) 📖وَ عَنِ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله: هَبَطَ إِلَیَّ جَبْرَئِیلُ علیه السلام فِی أَحْسَنِ صُورَةٍ فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ الْحَقُّ یُقْرِئُکَ السَّلَامَ وَ یَقُولُ لَکَ إِنِّی أَوْحَیْتُ إِلَی الدُّنْیَا أَنْ تَمَرَّرِی وَ تَکَدَّرِی وَ تَضَیَّقِی وَ تَشَدَّدِی عَلَی أَوْلِیَائِی حَتَّی یُحِبُّوا لِقَائِی وَ تَیَسَّرِی وَ تَسَهَّلِی وَ تَطَیَّبِی لِأَعْدَائِی حَتَّی یُبْغِضُوا لِقَائِی فَإِنِّی جَعَلْتُ الدُّنْیَا سِجْناً لِأَوْلِیَائِی وَ جَنَّةً لِأَعْدَائِی.

باسمه تبارک و تعالی (۳۸۳) «گام دوم انقلاب ایرانیان برای غلبه بر شیطانی در نقاب لیبرالیسم» 🔹قبل از انقلاب شکوهمند اسلامی با کنار رفتن تدریجی جریانهای اسلام گرا سه جریان عمده فعالیتهای مؤثر اجتماعی را میدان داری میکردند. یکی جریان سلطنت طلب بود که متّکی بر میراث تاریخی این آیین حکمرانی به حیات خود ادامه میداد. زمانی بسته به نیاز و برخی باورهای شخصی به دین نزدیک میشد و زمانی از آن فاصله میگرفت. 👈در این اواخر و با شروع عصر پهلوی دیگر رسما و علنا پرچم مبارزه با دین را برافراشت. به گونه ای هم با طرح مناسب هاضمه ی خود به دنبال غربگرایی متناسب با اغراض سلطنت طلبانه ی استبدادی افتاده بود تا خود را به گونه ای مشروع جلوه دهد 👈جریان دوّم جریان غرب گرا و در ادامه غرب زده و لیبرالی بود که سلطنت را اساسا منافی اهداف خود میدانست. اینها نیز هر از چند گاهی برای برخی اهداف خود با سلطنت همکاری هایی علیه دشمن مشترکشان که همان دین بود داشتند و یا احیانا تلاشهایی برای پیش برد اهداف دیگرشان در جامعه نمودند ولی هیچ گاه نتوانستند آرمان نهایی خود را که یک حکومت کاملا غربی است محقق کنند 👈نماد اینها به نوعی مشروطیت و مرحوم مصدّق است که نمیدانم اگر با حمایت قاطع نهاد دین به موفقیت نسبی نمیرسید دیگر چه افتخار قابل ذکری در تاریخ ایران میتوانستند برای خودشان دست و پا کنند؟! در ادامه افراد این جریان بعضا مخالفتهای جدّی با نظام سلطنت داشتند. 👈همین بختیار هم از جمله ی این مصدق پرستانی بودند که پیشنهاد وی به نوعی اقدام اصلاح طلبانه توسّط شاه برای مماشات با انقلاب ایرانیان بود! فکر میکردند درد مردم ما این است!

👈در بین این قشر لیبرال طیفی از انسانها وجود دارند که ورای اشتراکشان در این مرام بعضا برخی گرایشات شخصی مذهبی هم داشتند که این عدّه مخصوصا توانستند بعد از انقلاب اسلامی مجاری امور را در دست بگیرند. افرادی نظیر بازرگان و مانند آن! 👈جریان سوّم هم جریان وابسته به شرق و ایده های کمونیستی و انقلابی بود. این جریان به دلیل مبارزه ی علنی اش با سلطنت و تلبّسش به برخی مفاهیم مهم مانند عدالت، مبارزه با ظلم و مانند آن خیلی در جامعه ی ایرانی و جوانان آن زمان برجستگی داشت. فتنه ی عظیمی بود. ✅امّا روح تاریخی انسان ایرانی و آن قلب تپنده ی پنهان درون ایرانیان هیچ کدام از اینها نبود. هر چند نمیتوانستند به زبان بیاورند که دقیقا به دنبال چه چیزی هستند و یا آن را در قالب نظریه های زیبای علمی بیان کنند و از آن دفاع کنند؛ ✅ولی این دلیل نمیشود که در باطنشان ندانند که آنچه به دنبال آنند اینها نیستند. گویا منتظر بودند گوش فطرتشان صدای آشنای کسی را بشنود که قرنهاست به دنبال آمدن او بودند. ✅این هم ریشه در روح دیانت، هوش، عقلانیّت، عزّت طلبی و استکبار ستیزی ایرانی داشت. فطرت بیدار انسان ایرانی طوری نبود که ورای زرق و برق این اصطلاحات و بازیگریها نتواند تفاوت باطن محمد رضا پهلوی را با آن پیر نورانی خمینی کبیر درک نکند. ✅تفاوت امثال مصدّقها و شریعتی ها و بازرگانها را با آن امام عزیز و نورانی درک نکند. نداند که باید پشت کدام جبهه حرکت کند. این همان ظرفیّت عمیق روح ایرانی در پیوستن به حق و حقیقت و دوری از باطل است که جماعات دیگر آن را ندارند. 🔻آخر خمینی بزرگ برایشان غریبه نبود! تجلّی روح متعالی خود ایرانی ها بود. آری خمینی کبیر فعیلت دهنده ی روح بزرگ مسلمان ایرانی بود. چیزی بیش از یک رهبر کاریزماتیک بود. خمینی صدای اعماق فطرت روح بزرگ انسان ایرانی بود. صدایی آشنا و صمیمی و تاریخی🔺 ✔خیز امام خمینی در سنت تاریخی انسان ایرانی خوابیده بود و ایرانیان آن را با عمق جانشان میفهمیدند. همین است که انقلاب ما یک ظرفیت عظیم انسانی دارد و جنسش طوری است که میتواند عالمگیر شود. مگر نمیبییم هر بار ندایی از جایی از جهان سر بر می آورد و به تبعیت از این پیام انقلاب ایرانیان خروشی به پا میکند؟! ✅این همان دل بیداری است که امید است با نشان دادن صبر و استقامت ما در این زمان مهم، لیاقت شنیدن ندای حجت کبرای الهی بقیة الله الاعظم روحی و ارواح العالمین له الفداء را پیدا کند. 👈آری وقتی این فطرت بیدار ایرانی صدای امام بزرگش را شنید همه ی این جریانات را کنار زد و او را گرفت. بساط سلطنت ۲۵۰۰ ساله را این پیر فرزانه در هم پیچید! کم کاری کرد؟! فقط از همین منظر هم به آن نگریسته شود بزرگترین حادثه ی تاریخ سیاسی ایران زمین بود! 👈جریانهای لیبرال و کمونیستی را در ابتدا خادم اهداف خود کرده و علیه نظام استبداد تاریخی به صف نمود! ⛔مشکل آن بود که ایرانیان دشمنشان را همین سلطنت میدانستند. گمان میکردند همینکه برود دشمنی دیگر برای اهدافشان نیست. از دشمنی نرم این لیبرالها و جریانهای انقلابی گری توده ای چندان مطّلع نبودند. باید تجربه ای از سر میگذارندند. 👈بعد از انقلاب را میتوان از این منظر که آن را مبارزه ی فطرت ایرانیان با این جریانات متضاد است روایت کرد. به دلایلی انقلاب ما توانست زودتر بر دشمنی جریان کمونیستی غلبه کند. هم به دلیل ظهور زودتر خباثت آنها و عمق دوری آنها از امور اصیل فطرت ایرانی و هم به دلیل سقوط نمادهای بزرگ آنها در شوروی. 👈الآن نیز به شکل یک گروه ضعیف تروریستی به نام منافقین به شکل مصنوعی آن را زنده نگاه داشته اند. و چه کسی است که نداند اینها هیچ غلطی در برابر درخت تنو مند انقلاب اسلامی نمیتوانند بکنند. 🔹ولی جریان لیبرال دشمنی نقاب دار منافق و خطرناک است که مبارزه ی انقلاب با آن هنوز به سرانجام مطلوب نرسیده است. از همان ابتدا مهمترین مناصب حکومت و اقتصاد را اینها در دستشان گرفتند. دولتها را اینها تشکیل دادند. زیر پوستی همیشه غرب گرایی را ترویج کرده و از سرعت حرکت این انقلاب کاستند. طوری که در برخی اسناد سازمان جاسوسی شوروی آمده ابتدای انقلاب اسلامی آنها گمان میکردند که یک انقلاب آمریکایی است. زیرا عمده مسئولین را همین غرب زده ها تشکیل میدادند! 👈همانها که امام راحلمان مخصوصا در سالهای آخر عمر شریفشان مکرّر خطر آنها را گوشزد کرده بود. ولی بیشتر از آنهاییشان ترسانده بودمان که از نوع لیبرال مسلمان هستند. آنهایی که شیطان توانسته در وجودشان یک تلائمی بین دین و لیبرالیسم ایجاد کند. آنها را به سکولاریسم معتقد کند. لذا بود که از اسلام آمریکایی هراسمان میداد. ✋اینها به حق شیاطین انقلاب ما هستند. مخصوصا اینکه میتوانند به شکل موزیانه ای جریانات انحرافی و آفت خورده ی دینی را هم به راحتی فریب داده و با خود همراه کنند.

⚪انقلاب اصیل ایرانیان خیلی از ناحیه ی آنها ضربه خورده است. چرا؟! چون دشمنی مسلّح به علم، دانشگاه، کتاب، تکنولوژی، رسانه، هیمنه ی جهانی، الگو و نماد و... است. اصلا دانشگاههای ما را اینها قبضه کرده اند. اساتید فرزندان ما معمولا اینها شده اند. نسخه ها را همواره معمولا اینها برای ما پیچیده اند! 👈آنهایی که اساسا علم را به شکلی که دوست داشته اند ساخته اند. در خدمت ثروت و قدرت ساخته اند. نه آن علمی که در واقع وجود دارد را کشف کرده باشند. مبارزه با اینها خیلی پیچیده تر است. گویا جزء آخرین مراحل مبارزه ی فطرت ایرانی برای ظهور و طلوع آن نور نهایی در سرّ و سریره اش است. 👈و افسوس که باید اعتراف کنیم هنوز هم راه مقابله با آنها را در بسیاری از مواضع نمیدانیم. میدانیم که بر باطلند ولی چگونه آن را نشان دهیم؟! با علوم آنها آیا میشود به سادگی بطلانشان را نشان داد. شاید ولی چندان خوش بین نیستم. ✅اینها علم را هم به اسارت کشانده اند. خیلی ها دیر این حقیقت را میفهمند که در درون ساختارهای تحمیلی اینها به دنبال دانش هستند. اینها دانش را میسازند! کشفش نمیکنند. ✅اینها برای اینکه دانششان اشتباه از آب در نیاید مجبور میشوند مدام انسانها را ضعیف کنند! زمانی با شهوات و زمانی با بروکراسی و زمانی با ... وقتی انسان ضعیف شد مدیریتش میکنند. بر او سوار میشوند. 👈همواره در طول تاریخ یک تفاوت همیشگی بین خط ثروت و قدرت و بین راه علم و دانایی وجود داشته است! چه شد که در زمان ما علم در آغوش ثروتها و قدرتها رفت؟! با هم اینقدر صمیمی شدند؟! نکند علم را به بردگی اهداف خودشان برده اند و از آن عزت و آقایی و آزادی علم چیزی باقی نمانده؟! نکند از علم شیطانی برای وصول به منافعشان ساخته اند؟! ✔ولی باید چه کرد؟! باید تلاش کنیم خود و جامعه مان را دعوت به نگاهی عالمانه به دین کنیم. از نگاه های قرون وسطایی به دین پرهیز داده و نهیب بزنیم. متوجه بشویم وقتی از دین سخن میگوییم از چه اوجی از حکمت و فرزانگی لب میگشاییم. اگر فیزیک و شیمی علم است شریعت الهی هم علم است و چه علمی! یک موضع عقیدتی و اخلاقی تو خالی نیست! وقتی از حقیقتی قرآنی و روایی مانند وجوب حجاب و مانند حرمت ربا و تولی اعداء دین ... فاصله میگیریم یقین بدانیم داریم از علم و حکمت فاصله گرفته و به دامان متعفن جهل و ظلمت انداخته میشویم. 🔻مشکل ما آن است که فعلا عمدتا با فطرتمان و با تجربه زیسته مان عمق تفاوتها را درک میکنیم و استدلال میکنیم. زبان کارآمد عالمانه ای برای بیانش نداریم ولی چون ایمان داریم از درکمان نمیگذریم. مثلا وقتی الگوی مدیریت و انسانیت و شکوفایی عمیق مفاهیم ناب انسانی را در اربعین را میبینیم و آن را با نمادهای غربی و لیبرالی مقایسه میکنیم به شکل مبهمی فطرتمان میگوید ما این را میخواهیم! وقتی الگوی کار جهادی و بسیجی و شهدایی را میبینیم و عمق تأثیرش را میبینیم میگوییم ما این را میخواهیم. وقتی آن جوشش معنویّت و فرزانگی و پاکی و خرد را در گوشه های این حجره های نم کشیده را میبینیم با آن وضع ساده و بی آلایش میگوییم این را میخواهیم و در یک کلام وقتی فرامین و توصیه های قرآن و روایات را دیده و در کنارش از ایسمها و اسمهای عجیب و غریب برایمان میگویند عمق تفاوت را فهمیده و میگوییم ما اسلام را میخواهیم! وقتی علی و حسین و دیگر ذوات نورانی را دیده و آن طرفتر عده ای دیگر را میبینیم که چنین نوری ندارند میگوییم ما راه اینها را میخواهیم!🔺 ✔ولی هنوز نتوانسته ایم به خوبی و به دقت و جهان فهم به این خواسته مان زبان علم بدهیم. مفاهیمی ابداع کنیم و آنها را بشورانیم و تبدیل به علوم مدون و قابل انتقال کنیم. با آنها به نبرد این کاخ اهریمنی علوم غربی برویم. عجیب هم نیست. چون علمی ریشه در عالم غیب دارد که این وهم و حس گرایی بشر به راحتی به آن مفتخر نمیشود. اصلا اساس امتحان و فتنه ی بشر در روی زمین همین بود. فضای علوم بشری را امروز مع الاسف ظلمت گرفته و خودش عرصه ی مبارزه جنود عقل و جهل است. از نام مبارک علم سوء استفاده کرده اند. چه جنایات و چه تازیانه هایی که به نام علم بر پیکر این بشر ستم دیده وارد نکرده اند ✅گویا چالش اصلی امروز انقلاب اسلامی در پیش برد اهداف بلند خود و شکوفایی هر چه بیشتر فطرت انسان ایرانی تا آماده شدن برای ظهور آن منجی آخرین همین مبارزه با شیطان لیبرالیسم و شعار منافقانه آزادی است.

باسمه تبارک و تعالی (۳۸۴) «نهایتی در بدایت!» «آرامش بندگی» 🔹ما انسانها به دلیل اُنسمان با محسوسات سعی میکنیم دیگر امور مجهولمان را نیز با تمثیل به احکام محسوسات برای خودمان قابل درک کنیم. ولی چقدر این تمثیلهای ما دقیق است؟! نکند بسیاری از مواقع چوب اشتباه در این تمثیلها را خورده ایم؟! تمثیلی که قرار بود برایمان راه را روشن کند خودش ظلمت آفرین شده است. 🔸چقدر دغدغه ی تصحیح این استعاره های مفهومی وام گرفته از احکام محسوسات و تمثیلات اثر گذار که در درون ما تبدیل به نگرش شده را داریم؟! واقعیت آن است که ما نوعا رفتارهای خودمان را بر اساس این تصویرها و استعاره هایی که برای خودمان قبول کرده ایم رقم میزنیم. 👈یکی از این عرصه های بسیار مهم که به شدّت متأثّر از استعاره ای که از آن قبول کرده ایم رقم میخورد فعالیتهای دینی و عبادی ماست. راستی نسبت ما با خداوند متعال و کانون سعادت چگونه است؟! 👈آن را در قالب چه استعاره ای برای خودمان میتوانیم قابل فهم و پیش بینی کنیم؟! طوریکه در دل آن بتوانیم به شکل زنده ای حرکت کنیم؟! ⛔️گاهی تصوّری که در ذهنها به واسطه ی تصوّر مفهوم هدف و مقصد و قیاس امور معنوی با محسوس پیدا میشود از قبیل تصوّر مسیری طولانی و پر پیچ و خم و صعب العبور با شیاطین بسیار بر سر راه میشود! یا مثلا تصوّر صعود به یک قلّه ی مرتفع با تحمّل دشواری های فراوان! هدف و مقصد بلندی که نیازمند همّت و اراده ی بسیار والاست. یا تمثیلات دیگری شبیه این استعاره ها. 👈هر کدام هم نکات خوب و مهمی دارد. ولی کاملا منطبق بر واقعیت نیست. باید آنها را آسیب شناسی کرد و دچار آسیبهای آن نشد.

🔹این درست است که وقتی انسان جایگاه خود را با جایی که میتواند در آن بایستد میسنجد انتزاع نوعی از مفهوم فاصله و بُعد میکند ولی این را باید باز کرد. آیا چیزی مانند فاصله ی مکانی است؟! در فاصله ی مکانی انسان تا مقصد هیچ قسمتی از مقصد در مبدأ و در مسیر یافت نمیشود. اصلا انسان تا به مقصد نرسد گویا به هیچ چیزی نرسیده است. لذا تمام همّت باید رسیدن به مقصد باشد و بس. انسانی که عازم مشهد مقدّس میشود تا به آنجا نرسد آرام نمیشود. ✋ولی آیا فاصله ی ما با خداوند متعال و کانون سعادت از این سنخ است؟! مانند فتح یک قلّه است؟! باید خود را مسافری بدانیم که حالا حالا باید راهمپیمایی کنیم و در این کوره راه ها طیّ مسیر کنیم تا شاید به مقصد برسیم؟! این راه را نهایت صورت کجا توان بست؟ کز صد هزار منزل بیش است در بِدایت 👈طرح واره ی سلوک اخلاقی برای رسیدن به مقصد نکات خود را دارد ولی این یک تصوّر اشتباه و پر آسیب در وادی امور معنوی نیز میتواند باشد که بسیاری از آن لطمه خورده اند. ✅میدانید چرا؟! چون از طرفی چنین تصویری برای همه باعثیّت و انگیزه بخشی لازم را برای حرکت ایجاد نمیکند! شیاطین با القاء دوری مسافت و دشواری آن به او القاء نا امیدی میکنند. ✅نفس انسانی نیز اگر مدام در گوشش بخوانند که تا مقصد راه بسیاری هست و اصلا معلوم نیست به آن برسی با این همه دشواری و خطرات رَم میکند! بدش می آید! اعصابش خورد میشود. احساس میکند تلاشهایش ثمره ی روشنی ندارد. ✅احساس میکند نگاهی سنگین مدام در حال تحقیر اوست که تو تا مقصد نرسی هیچ نیستی! پست و حقیری! نفس اگر در معرض یک خود تحقیری دائمی قرار گیرد انگیزه هایش را از دست میدهد. بی شخصیت میشود. پژمرده میشود. 👈بله گاهی ممکن است انسان با مقداری تلنگر وجودی به حقارتش به شکل روشمند و هدفمند به خودش بیاید! ممکن است انگیزه برای حرکت یا دویدن پیدا کند. ولی به صورت کلّی تحقیر نفس انگیزه را نابود میکند. 👈از طرفی چنین تصوری منجر به نوعی فرقه ای کردن و مصادره ی تلاشهای معنوی برای طیف خاصی نیز میشود. گویا این تلاشها برای همه انسانها نیست! هر کسی اهلش نیست! راه انسانهای خاص است و بقیه بروند زندگیشان را بکنند! 🔹پس تصوّر درست چگونه است؟! صحبتی از یکی از فضلا شنیدم که برایم قابل تأمّل بود. شاید باید گفت مراقب باش فریب مفهوم هدف و مقصد را نخوری! اینجا از آن اموری است که نهایاتش در بدایات است و بدایاتش در نهایات! قلّه و مقصد همین الآن در دسترس است. تو هر لحظه اگر تقوا داشته باشی و ذاکر باشی به نوعی در قلّه و مقصد قرار گرفته ای! فقط سعی کن خودت را در آن تثبیت کنی! 👈مسأله این نیست که باید بروی تا برسی بلکه مسأله این است که باید آنچه همین الآن بالفعل میتوانی به مراتبی از آن برسی را از دست ندهی و مدام تقویتش کنی! مسأله این نیست که تو هیچ نداری تا آنکه به آن قلّه برسی بلکه مسأله این است تو همه چیز را همین الآن داری و باید با سختی از این کرامت و ارزش وجودی ات حراست کنی تا شکوفاتر شود. 👈مسأله این است که تو از وقتی متوجّه درگاه الهی و ذاکر شوی و تقوای الهی را اراده کنی همه چیز دیگر داری! از همان اوّلین لحظات مجالست با خداوند متعال و ذکر حلاوت و صفا و پاکی را انسان میتواند درک کند که «لَوَجَدُوا اللَّهَ‏ تَوَّاباً رَحِيما». فقط باید دیگر آن را نگه بداری و شکوفاترش کنی! 👈اعصابت را برای اینکه چرا نمیرسی خرد نکن! خود را متوقّع هم بار نیاور! تو به همه چیز رسیده ای بلکه با اعصاب آرام از آن حراست کن! ذکر الله همه چیز است؛ به قول مرحوم علامه ی طباطبایی در تفسیر شریف المیزان: 📖«الذكر القلبي بمعنى استحضار المذكور في ظرف الإدراك بعد غيبته نسيانا أو إدامة استحضاره، أفضل‏ عمل‏ يتصور صدوره عن الإنسان و أعلاه كعبا و أعظمه قدرا و أثرا فإنه السعادة الأخيرة التي هيئت للإنسان و مفتاح كل خير» ⚪مراقب باش خرابش نکنی! شاید این همان حقیقت «الّا من أتی اللهَ بقلبٍ سلیمٍ» باشد. یعنی به همه ی شما قلب سلیم داده بودیم. آیا آن را سالم به ما تحویل دادید؟! لازم نیست به قلّه صعود کنید! همین قلبتان را مراقبت کنید سالم بماند! طرح ذهنی شما در مراقبه ی معنوی حراست از مقام انسانیتان با ذکر و تقوای دائمی باشد. شما به مقصد رسیده اید هر چند عمق مقصد همواره برای شما بازتر میشود. دیگر غصّه ی چیزی را نخورید! 👈اینطور نیست که هیچ چیزی نداشته باشید! شما همین الآن همه چیز را دارید! احساس گرانبهایی و شخصیت داشته باشید و این گوهر وجودتان را حفظ کنید. این کرامتتان را حفظ کنید. خودتان را سالم و بدون آلودگی به من تحویل بدهید.

🔹رفقا اینطور زیباتر نیست؟! اینطور انسان بهتر انگیزه نمیگیرد؟! اصلا مگر واقع امر غیر از این است؟! نگران مسیر و مقصد نباش طوری که برایت آسیب داشته باشد! اصل مطلب را بدان! نگران آن باش همین الآن این درّ گرانبهایی که در اثر مراقبه و تقوا پیدا کرده ای شیاطین از تو با گناه و سپس غفلت نربایند. 👈تو همین الآن به مقصد راه یافته ای اگر قدر خودت را بدانی! فقط باید نگهش بداری! این همان حالی است که از آن جنّات تجری تحتها الانهار میجوشد! این همان حالی است که: «وَ اللَّهِ لَوْ تَدُومُونَ عَلَى الْحَالِ الَّتِي وَصَفْتُمْ بِهَا أَنْفُسَكُمْ لَصَافَحَتْكُمُ الْمَلَائِكَةُ وَ لَمَشَيْتُمْ‏ عَلَى‏ الْمَاء». 👈مقصد ما چیست؟! مقصد ما همین است که همین الآن ذاکر حق شده و تقوای الهی را انتخاب کرده ایم. همین است که با همّت بر التزام به تقوا نگاه مهربانی خداوند متعال را به خود جلب کرده ایم. در آغوش نگاه الهی قرار گرفته ایم. 👈اگر چنین است مقصد در اینجا همیشه در مبدأ حاضر است. با آرامش و اعصاب راحت میتوان عبادت و بندگی کرد. چقدر فرق است که انسان سرگردان و طالب امر مفقود باشد یا شیفته و حافظ امر موجود. یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم دولت صحبت آن مونس جان ما را بس! 🔹راستی انسان مؤمنی که متوجّه ذکر و تقوا شده دیگر چه میخواهد؟! فقط باید آن را ادامه دهد و زلالتر و پاکتر و عمیقتر کند. یعنی از سرمایه ی موجودش تحصیل کیمیای سعادت کند. وقتی چنین است دیگر دغدغه ی چیز دیگری جز حفظ آنچه دارد را ندارد! خوف و حزنی ندارد. 👈فقط میخواهد در این مقام تقوا ماندگار شود. «جُمْلَةُ اشْتِغَالِهِ‏ فِيمَا أَمَرَهُ اللَّهُ تَعَالَى بِهِ وَ نَهَاهُ عَنْه‏» است تا آنجا که «مشغولةً عن الدّنیا بحمدِک و ثنائِک» میشود. آدمی تا وقتی تقوای الهی دارد گویا در مقصد سیر میکند. هر لحظه نیز میتوان با یک توبه و توجّه و ذکر به تقوای الهی رسید و آن را ادامه داد. 👈باید چنین تصویری داشت تا به آرامش بندگی رسید. تا به وظایف عمل کرده و ذکر آن نور ازل و ابد در قلب روشن است انسان در مقصد است. اگر از چیزی قرار است ترسیده شود از گناه و غفلت باید ترسید نه از طولانی بودن مسیر تا مقصد! از آن گناهی باید ترسید که انسان را چشم خداوند متعال انداخته و او را خوار میکند: «لا تُخزِنی بمعصیتِک»! ⚪️چنین انسانی به نظرتان سنخ کار معنوی و تلاش عبودی اش فرق نمیکند؟! خیلی آرام و با شخصیت و گرانبها نیست؟! پر انگیزه نیست؟! بهتر برای رعایت تقوا انگیزه نمیگیرد؟ آخر انسانی که چیز گرانبهایی درون خود احساس میکند حاضر است برای حراست از آن شبها بیداری بکشد و روزها مراقبت کند. 👈ولی انسانی که مدام تحقیر شده و به او گفته میشود که تو هیچ نیستی و تا به آن قلّه نرسی که با این پای لنگ و دشواری مسیر هم بعید است برسی دیگر چه چیزی برایش باقی میماند؟! بلکه بعید نیست کم کم بد بین هم بشود. زده بشود. مأیوس بشود.