مستم ولی از روی او غرقم ولی در جوی او 🔰ای عاشقان ای عاشقان پیمانه را گم کرده‌ام* زان می که در پیمانه‌ها اندرنگنجد خورده‌ام مستم ز خمر من لدن رو محتسب را غمز کن* مر محتسب را و تو را هم چاشنی آورده‌ام ای پادشاه صادقان چون من منافق دیده‌ای* با زندگانت زنده‌ام با مردگانت مرده‌ام با دلبران و گلرخان چون گلبنان بشکفته‌ام* با منکران دی صفت همچون خزان افسرده‌ام ای نان طلب در من نگر والله که مستم بی‌خبر* من گرد خنبی گشته‌ام من شیره‌ای افشرده‌ام مستم ولی از روی او غرقم ولی در جوی او* از قند و از گلزار او چون گلشکر پرورده‌ام روزی که عکس روی او بر روی زرد من فتد* ماهی شوم رومی رخی گر زنگی نوبرده‌ام در جام می آویختم اندیشه را خون ریختم* با یار خود آمیختم زیرا درون پرده‌ام آویختم اندیشه را کاندیشه هشیاری کند* ز اندیشه بیزاری کنم ز اندیشه‌ها پژمرده‌ام دوران کنون دوران من گردون کنون حیران من* در لامکان سیران من فرمان ز قان آورده‌ام در جسم من جانی دگر در جان من قانی دگر* با آن من آنی دگر زیرا به آن پی برده‌ام گر گویدم بی‌گاه شد رو رو که وقت راه شد* گویم که این با زنده گو من جان به حق بسپرده‌ام خامش که بلبل باز را گفتا چه خامش کرده‌ای* گفتا خموشی را مبین در صید شه صدمرده‌ام  مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۷۱ /منبع:سایت گنجور #فاطمیه #سحر #نماز_شب 🇮🇷 مسافر ۱:۲۰ @mosafere_yeko_bist ┅═══🍃✼🇮🇷✼🍃═══┅