🌻#ساده_اما_قشنگ_۲🌻 داشتم می پیچیدم توی خیابان اصلی که ناگهان چشمم خورد به مرد کفاشی که کنج خیابان بساط کرده بود و سرش به کار بود. زدم روی ترمز و برگشتم عقب کنار بساطش ایستادم. «سلام آقا! خسته نباشین. وقت دارین چسب کفش منو درست کنین؟» دو سه روزی بود که چسب کفشم خراب شده بود و راه که می رفتم توی پا لخ لخ می کرد و بندش روی زمین می کشید. «علیک سلام. اگر صبر داشته باشی درستش می‌کنم.» لهجه کامل افغانستانی همیشه برایم جذاب است. گفتم چشم و منتظر شدم. «راست است یا چپ؟» «راست» و فکر کردم مگر فرقی هم می کند؟! یک لنگه راست دمپایی برایم آورد و گفت: «پیاده نشو، این را بپوش و کفش را بده.» تازه فهمیدم منظورش چه بوده. تشکر کردم و کفش را دادم. مرد کفاش نشست و مشغول کار شد. دخترکم سرک می کشید که کارش را ببیند، با همان روسری و چادری که صورت کودکانه و معصومش را قاب گرفته بود. «دخترت است؟» «بله» همان‌ طور که داشت چسب قبلی را می شکافت لبخندی زد و گفت: «مادر، خوب. دختر، خوب.» آمدم تشکر کنم،مهلت نداد. «اگر نخ زیر کار سفید باشد ایراد دارد؟» سرم را از پنجره ماشین بیرون آوردم و با عجله گفتم: «نه نه تو رو خدا سفید نه! کفش مشکیه آخه، *آبروریزیه* » «باشه با نخ مشکی می دوزم. نگران نباش» آرام به کارش ادامه داد. چند دقیقه بیشتر طول نکشید. کفش را تمیز کرد.لنگه چپ را هم گرفت و حسابی برق انداخت. و آورد سمتم. و یک جمله... *«آبرو به کفش نیست ها!»* عرق شرم بر پیشانیم نشست. تشکر کردم و رفتم. سال ها می گذرد از آن اتفاق، و من هنوز غرق #سادگی و #قشنگی کلام مرد کفاشم. ✍ *زحل* 🪐 @BehrouzTeam🌈🌤

🌻#ساده_اما_قشنگ_۳🌻 پیرزن نشسته بود کف خیابان! درست روبروی باب السلام کمی آن طرف از شارع سدره🥺 آن هم ایام اربعین، توی آن ازدحام و شلوغی. داشتم از حرم بر می گشتم که دیدمش. پاهایش را از خستگی دراز کرده بود و سرش هم پایین بود. یک نفر لب جدول نشسته بود، تعجب مرا فهمید. گفت: گم شده بنده خدا. نشستم کنارش - گم شدین خانوم؟ - بله - از کی؟ - سه روزه اینجام. با دامادم آمده بودم. اما گمشان کردم. - از کجا؟ - تهران، کهریزک - غذایی چیزی خوردی؟ - نه - یک نفر آن طرف‌تر شنید. غذا دستش بود. داد به پیرزن. خوشحال شد. - مدرکی چیزی داری؟ گذرنامه‌اش را درآورد. نگاهش کردم. نامش زینب بود. خودش روضه ای شد اصلا😭 تابعیتش افغان. گذرنامه اما اعتبار نداشت. - زینب خانم چطوری رد شدی از مرز؟ - نمی دانم همسرم رسید. اسم و فامیلش را گرفت و رفت آنجا که گمشده‌ها را پشت بلندگوهای سمت بین‌الحرمین صدا می‌کنند. یک آن خودم را گذاشتم جای پیرزن ، نزدیک بود قالب تهی کنم. ولی او همچنان آرام بود. *تعلق وقتی نداری هر جای این دنیا باشی فرقی ندارد برایت. کنار ارباب باشی، البته بهتر از هرجا! * دوباره گذرنامه‌اش را نگاه کردم. این‌بار یک واژه بود که بر دلم نشست. شغل: #خانم_خانه 🪴 با خودم گفتم چقدر #ساده می‌شود #قشنگ حرف زد! «خانه‌دار» کجا؟ «خانم خانه» کجا؟ ✍ *زحل* 🪐 @BehrouzTeam🌈🌤