حکمت 40 نهج البلاغه ( راه شناخت عاقل و احمق ) وَ قَالَ [عليه السلام] لِسَانُ #الْعَاقِلِ وَرَاءَ قَلْبِهِ وَ قَلْبُ الْأَحْمَقِ وَرَاءَ لِسَانِهِ قال الرضى و هذا من المعانى العجيبة الشريفة و المراد به أن العاقل لا يطلق لسانه إلا بعد #مشاورة الروية و مؤامرة الفكرة و الأحمق تسبق حذفات لسانه و فلتات كلامه مراجعة فكره و مماخضة رأيه فكأن لسان #العاقل تابع لقلبه و كأن قلب الأحمق تابع للسانه . و درود خدا بر او، فرمود : زبان عاقل در پْشت قلب اوست ، و قلب احمق در پْشت زبانش قرار دارد. (اين سخنان ارزشمند و شگفتى آور است ، كه عاقل زبانش را بدون مشورت و فكر و سنجش رها نمى سازد . اما #احمق هر چه بر #زبانش آيد مى گويد بدون #فكر و دقت ، پس زبان #عاقل از قلب او و #قلب_احمق از زبان او #فرمان مى گيرد).