🪐نيکى در جاى خود: #نهج_البلاغه 📿وَ لَيْسَ لِوَاضِعِ الْمَعْرُوفِ فِي غَيْرِ حَقِّهِ وَ عِنْدَ غَيْرِ أَهْلِهِ مِنَ الْحَظِّ فِيمَا أَتَى إِلَّا مَحْمَدَةُ اللِّئَامِ وَ ثَنَاءُ الْأَشْرَارِ وَ مَقَالَةُ الْجُهَّالَ، مَا دَامَ مُنْعِماً عَلَيْهِمْ مَا أَجْوَدَ يَدَهُ وَ هُوَ عَنْ ذَاتِ اللَّهِ بِخَيْلٌ. 🟤براى كسى كه نا بجا به ناكسان نيكى كند بهره اى جز ستايش فرومايگان، تعريف سركشان و اشرار، و سخنان جاهلان بد گفتار ندارد، و اينها نيز تا هنگامى كه به آنها بخشش مى كند ادامه دارد. دست سخاوتمندى ندارد آن كس كه از بخشش در راه خدا بخل مى ورزد. 🖊بارها در زندگى خود اين سخن مولا را آزموده ايم و تاريخ بشريّت نيز فراوان به خاطر دارد، که افراد دنياپرست، سرمايه هاى جامعه را که به دست آنها سپرده شده، به چاپلوسان و متملّقان و اشرارى که گرد آنها را گرفته اند مى دهند، و از درد و رنج محرومان جامعه به کلّى بى خبرند، و آن روز که ورق برگردد، و دنيا به آنها پشت کند، نه تنها محرومان و ستمديدگان بر ضدّ آنها قيام مى کنند، بلکه اطرافيان شرور و چاپلوس نيز به سرعت تغيير شکل داده، به نکوهش و مذّمت آنها مى پردازند، نه فقط آنها را تنها مى گذارند، بلکه به مقابله آنها برمى خيزند و خودرا با حاکميّت جديد هماهنگ نشان مى دهند، و اين نتيجه کار کسانى است که از خدا و خلق او بريده اند، و به اشرار و فرصت طلبان و سودجويان پيوسته اند. 📘#خطبه_142